Uciekłam... teraz wszystko będzie dobrze prawda?
Budzę się... To nie może być prawda!
FanFiction o Chandler'e Riggs'ie (Carl Grimes). Zaczęła się apokalipsa
Przepraszam, że mnie nie było, ale mam dużo pracy, więc rozdziały będą pojawiać się rzadziej: (
Przetarłam oczy i wstałam z łóżka. Te więzienne łóżka, są bardziej wygodne niż te szpitalne. Wyszłam z celi. Przez to, że jedyne okna jakie tu się znajdują to te zupełnie u góry, do tego małe i zakryte kratą, to ciężko mi stwierdzić jaka jest pora dnia, jednak mam zegarek ten ze szpitala... -9:23... super- wymamrotałam pod nosem Szłam w stronę wyjścia, ale ktoś złapał mnie za ramię -A panienka dokąd ? - poznałam ten głos - A przejść się, a pana co to interesuje, panie Carl hmmm?- spytałam z taką samą powagą -Martwię się o panienkę -Dobra, przestańmy, bo to głupie- zaśmiałam się -Zgadzam się- powiedział, a po chwili dodał- panienko... -Carl!- zaśmiałam się -Tilly!- Udawał mój głos -Ja wcale tak nie mówię!- powiedziałam oburzona -Ja wcale tak nie mówię!- powtarzał mój głos i gesty - OOO jestem Carl i myślę, że jestem super!- udawałam niski, męski głos -Ale to ty wczoraj przyznałaś, że jestem przystojny- Udawał ten sam głos co ja -Będziesz mi to wypominał do końca życia?- spytałam mrużąc oczy -Oj tak!- zaśmiał się ************************************** Chodziłam po terenie więzienia, myśląc o dzisiejszej rozmowie z Carlem. Był taki sam jak w moim śnie... dosłownie taki sam. Ładny, zabawny i miły. -O czym myślisz Tilly?- powiedział głos za mną -O, dzień dobry panie Hershel. O niczym...- odpowiedziałam z uśmiechem. Lubię go. Przyjazny, starszy pan. - A pan co tutaj robi ?- dodałam po chwili -Ziemia jest żyzna, będziemy mogli tu uprawiać rośliny...- powiedział zadowolony -To super!- powiedziałam podekscytowana- Będzie więcej jedzenia! -Dokładnie!- odpowiedział- A co do jedzenia to na razie go nie mamy zbyt wiele...- przerwałam mu -A co mówiłam wczoraj?-spytałam -Że masz snajpera i nas zabijesz?- zaśmiał się -Dokła... co? Nie! Ja i Natalia mamy jeszcze dużo jedzenia u nas w plecakach. Poszukam Ricka i wszystko mu dam- powiedziałam, że wszystko? Oczywiście, że mu dam tylko 1/4 z każdego plecaka. Ludzie są różni... ********************************************* -Rick?- krzyczałam chodząc po podwórku. Usłyszałam burczenie za mną. Odwróciłam się, a za mną stało trzech sztywnych- cholera- powiedziałam szybko i wyjęłam z tylnej kieszeni spodni nożyk. Zabiłam pierwszego, drugi też jakoś padł, ale na moje nieszczęście nóż utknął w jego głowie, więc nie miałam czasu go wyciągnąć. Zaczęłam się cofać, ale się potknęłam, a sztywny upadł na mnie i próbował mnie ugryźć, ale go odpychałam. Zaczęłam tracić siłę i zaczęłam płakać. Czyli to mój koniec? Sztywny był coraz bliżej mojej szyji, a ja miałam coraz mniej siły. Nagle usłyszałam strzał, a zombiak padł bezwładnie na ziemię, a zza niego wyłonił się Carl. Pomógł mi wstać i mocno mnie przytulił.
Zaczęłam łkać. -Jakim prawem one się tu znalazły?- spytał zdziwiony. Nic nie odpowiedziałam tylko mocniej się do niego przytuliłam. - Hej już okej...- kołysał mnie na boki próbując uspokoić. Był na tyle wysoki, że oparł się brodą o moją głowę.
Staliśmy tak jeszcze trochę, aż w końcu się od siebie oddawaliśmy. -Dzięki- powiedziałam -Nie ma za co buraku- zaśmiał się -Oj cicho- uśmiechnęłam się -Wolę jak się uśmiechasz niż płaczesz- uśmiechnął się do mnie
-Co tu się stało?- podbiegł do nas Rick -Nie wiem skąd rzuciły się na mnie trupy- odpowiedziałam -Ale wszystko ok?- spytał, to miłe, że się o mnie martwi -Tak, Pana syn mnie uratował- uśmiechnęłam się patrząc na Carla -Mów mi po prostu Rick... jak mówisz na mnie ,,Panie" to czuję się staro- uśmiechnął się -Dobrze- odwzajemniłam uśmiech- A no tak! Rick, kiedy tylko znajdziesz czas przyjdź do mnie do celi to dam ci zapasy, które mam -Jasne! Przyjdę jakoś pod wieczór -okej ************************ -Serio powiedziałaś mu, że sznurówki pasują mu do oczu?- powiedział niedowierzając -A powiedz, że ty nie zrobiłeś nic głupiego dla dziewczyny- uniosłam brew -Wręcz przeciwnie! Kupiłem jej pierścionek... za 2 dolary z kiosku- oboje się zaśmialiśmy -Przypomniało mi się ! Mam coś dla ciebie! -Dla mnie?- spytał -Mhm, chodź do mnie!
Szliśmy w stronę mojego ,,pokoju". Spojrzałam na celę Nat. Siedziała i z kimś rozmawiała. Krzesło, które tam stało uniemożliwiało mi zobaczenie z kim. -Poczekaj tu chwilę- powiedziałam do Carla na co on tylko przytaknął.
Weszłam powoli do jej celi. -Nat? -Tilly?- usłyszałam męski głos. Głos, który niegdyś kochałam -Wiliam? Co ty tu robisz? -Próbuję przetrwać tak jak wy- zaśmiał się- Starego przyjaciela nie przywitasz?
No tak... Wiliam od zawsze mnie frendzon'ował, bo był zakochany w Natalii co było skutkiem wielu kłótni...
Przytuliłam go... używa nadal tych samych perfum tylko, że teraz jest to mieszanina perfum armaniego i różnego smrodu gnijących ciał z zewnątrz. To przykre, ale prawdziwe. -Nawet nie wiesz jak się ciesze, że cię widzę!- powiedziałam odrywając się od niego. Kiedy go tuliłam to nie czułam tego ciepła co przy Carlu. Wiliama traktowałam jak brata, a Carla jak kogoś więcej. -Rick o tobie wie?- dodałam -Tak, ale nie jestem pewien czy zostanę- powiedział -Rozumiem- nie mam zamiaru go zatrzymywać... ******************************* -Proszę!- powiedziałam wręczając mu komiks, który znalazłam w szpitalu. -Ale super! Jescze go nie czytałem! Dzięki Tills- powiedział.
Jeszcze nikt nigdy, nawet rodzice nie powiedział do mnie Tills. To słodkie. ************************ Był już wieczór, a ja czytałam moją ulubioną książkę, którą czytam chyba dwusetny raz, ale mi to nie przeszkadza. Na łóżku leżał miś, którego dała mi Nat mówiąc, że to miś z dzieciństwa.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Mogę?- spytał Rick -Tak, wiem po co przyszedłeś - podałam mu worek, który wcześniej przygotowałam Rick zajrzał do środka i się skrzywił -Myślałem, że jest tego więcej, ale to nie zmienia faktu, że ci dziękuję. -Nie ma sprawy - posłałam mu uśmiech
Kiedy tylko Rick wyszedł wyjełam plecak, w którym było cholernie dużo zapasów. Wyjełam batona, schowałam plecak i wyszłam z celi. -Łap!- krzyknęłam do Carla rzuczając mu batona -Skąd to masz? - zapytał -To moja tajemnica i ...- przerwał mi -Masz plecak z zapasami, a ja nie mam o tym mówić ojcu- powiedział Zatkało mnie -Skąd wiesz?- spytałam zdziwiona -Też bym tak zrobił, ale dzięki za batona- pokazał trzymając go w ręce -Spoko. Ja już pójdę...-Chciałam wyjść, ale Carl złapał mnie za nadgarstek -Zostań... ----------------------------------------- No witam! Jak tam nowy rozdział? I tak nikt nie czyta tych wypocin, ale co tam. No także ten Słów 1000 Ale jestem mega niezadowolona z rozdziału :< Zostawcie po sobie jakiś ślad ~Telli💫
