Stay || Park Jinyoung One Shot

🌺0.0🌺

🌺Çok çok kısa bir hikaye olacaktır. Hikaye'nin kurgusu Blackpink'in Stay şarkısına göre yazılmıştır. Umarım beğenirsinizz ^^🌺 Bu hikaye benden unnie'me gelsin 💘 Unicorns_LovePizza

•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•
🌺
" So easily, with harsh words
You put scars in my heart
Without even saying sorry
Again, I'm comforting myself
Always nervous if you're gonna leave me
I just want you to stay..."
🌺
•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Duyduğum sözlere inanmak istemeyerek kafamı iki yana salladım. Yalan söylüyor. Bu söyledikleri onun gerçek düşünceleri olamaz...

Bana bu sözleri nasıl yakıştırdı? Ben bu sözleri hak edecek ne yaptım? Sadece onu sevdim, kimseyi hatta kendimi sevmediğim kadar sevdim. Sadece onu umursadım, onunla ilgilendim...

Bana o güzel gözleriyle iğrenç bakışlar attı. Gözlerine bakarak artık benim için atmayı bırakmış, taş gibi kalbini gördüm. Bana gülen yüzü artık bana kızıyordu. Kahkahasını duymayalı çok uzun zaman olmuştu.

Gözlerine tekrar baktım belki bir pişmanlık görebilirim diye ama hiç bir şey yoktu. Bomboştu. Ağlamaklı sesimle zorla sordum:

" Gerçekten bunları mı düşünüyorsun?"

O an gözlerinin biraz da olsa yumuşadığını gördüm ama duruşunu bozmadı ve arkasını dönüp kapıya doğru ilerlemeye başladı.

~•🌺•~

Gerçekten o söylediğim sözleri hak ediyor muydu? Tabi ki hayır. Peki, ben neden böyle bir aptallık yaptım? Hiç bir fikrim yok. Aramızın bu günlerde iyi olmadığını biliyorum ama bu onun yüzünden değil ki... Benim yüzünden.

Beni ne zaman arasa ona beni rahatsız ediyorsun dedim... Aramayı bıraktı.

O aradığı zaman arkadaşlarım hemen kapatmamı söylüyordu o yüzden bende bir daha aramaması için böyle söyledim...

Ne zaman ne yaptığımı sorsa onu ilgilendirmediğini söyledim... Sormayı bıraktı.

Ben ne kadar yapmasam da arkadaşlarımın yaptığı iğrenç şeyleri ona anlatıp benden soğumasını istemedim ama bu yüzden olmasa bile benden soğudu...

Ne zaman arkadaşlarımın yanında bana bir şey söylese, benimle konuşmaya çalışsa ona sesinin rahatsız edici olduğunu, onun sesinden iğrendiğimi söyledim, ona beni utandırdığını söyledim... Konuşmayı bıraktı, arkadaşlarımla görüşmeyi bıraktı.

Aslında duyduğum en güzel ses onundu, onun sesini sonsuza kadar hiç sıkılmadan, hiç rahatsız olmadan dinleyebilirdim ama arkadaşlarım onun konuşmasından rahatsız oluyordu. Ona ilk böyle söylediğimden beri arkadaşlarımın yanında benimle konuşmayı bıraktı, hatta en acısı benimle konuşmayı tamamen bıraktı...

Ne zaman birinin dediği bir şeye gülse, kahkaha atsa onu susturdum, kahkahasının iğrenç olduğunu söyledim... Gülmeyi, mutlu olmayı bıraktı.

Aslında kahkahası bana bir şarkı kadar tatlı geliyordu ama arkadaşlarım sevmiyordu, ona böyle dediğimden beri o melodik kahkahasını bir daha duyamadım.

Söylediği şeyden sonra o ağlamaklı gözlerine daha fazla dayanamayarak arkamı döndüm ve kapıya ilerlemeye başladım.

Ben ne kadar aptalım...

Tam kapı kolunu döndürecekken belime sarıldığını hissettim. Yüzünü sırtıma yasladı, ağladını biliyordum çünkü göz yaşları tişörtümü ıslatıyordu. Fısıldadığı için söylediği sözleri zoraki duydum. Sesi çok kırgın ve yorgun geliyordu:

" Lütfen, gitme. Sadece benimle kal."