Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 16|| Χόουπ

Η Σόνια κοκάλωσε στη θέση της. Τα μακριά μαύρα μαλλιά της έπεσαν μπροστά στο χλωμό, αλλά ιδιαίτερα όμορφο πρόσωπο της. Έστρεψα το βλέμμα μου ξανά προς τη βροχή, ακουμπώντας το κεφάλι μου πάνω στο παγωμένο γυαλί του παραθύρου μου. Βαθιές ανάσες ακούστηκαν μέσα στο ήσυχο δωμάτιο μου και ύστερα ήχησαν σαν ψίθυροι τα πρώτα δάκρυα που έπεφταν το ένα μετά το άλλο πάνω στο μπλοκάκι μου με τις ημερομηνίες. Έκλεισα τα βλεφαρά μου ενώ αφουγκράστηκα την καταιγίδα και ταυτόγχρονα το σιγανό κλάμα της καλύτερης μου φίλης.

''Όλα θα πάνε καλά!'' είπα με αυτοπεποίθηση, πιο σίγουρη από ποτέ, αν κι το σώμα μου μπορούσε να υποκύψει από στιγμή σε στιγμή.

Εκείνη συνέχισε να κλαίει, πιο γοερά από πριν. Οι πνοές της έτρεμαν, ίσα ίσα που μπορούσε να αναπνεύσει από την ατελείωτη θάλασσα των δακρύων της.

Πόσες πια χαμένες χρυσές σταγόνες έπρεπε να κυλήσουν από τα μάτια των αγαπημένων μου;

Πόσες πληγές έπρεπε να ανοίξουν για να τελειώσουν τα βάσανα τους;

Πόσο πόνο έπρεπε να νιώσουν για να έρθει επιτέλους αυτή η πολυπόθητη ευημερία στις ζωές τους, στη ζωή μου;

Μια υγρή ηλιαχτίδα έτρεξε πάνω στο μαγουλό μου. Παντού υπήρχαν πυκνά και απειλητικά σύννεφα, στον ουρανό, στην ψυχή και την υπαρξή μου. Δεν ζητούσα πολλά. Τουλάχιστον, έτσι πίστευα. Μόνο μια ευκαιρία για να ζήσω λίγο περισσότερο από αυτό, που η μοίρα είχε ορίσει. Λίγο ακόμα χρόνο για να δόσω ό,τι έχω και δεν έχω σε όλους αυτούς, οι οποιοί με αγαπάνε.

Μερικά επιπλέον λεπτά για να τον ερωτευτώ όπως πρέπει, ολοκληρωτικά και να τον αλλάξω όπως εκείνος δίνει πνοή στη ζωή μου.

Είσαι το λυτρωτικό νερό μου στην πιο απελπιστική δίψα. Σε χρειάζομαι. Είναι τόσο απλό. Εσύ, είσαι αυτός, που με συμπληρώνει. Που είναι το κακό;

''Πάντα τα ίδια λες Χόουπ! Όλα θα πάνε καλά. Τι κι αν μια μέρα τα πράγματα δεν πάνε καλά;'' φώναξε με όλη της τη δύναμη και τότε αντήχησε στον χώρο ένας πρωτόγνωρος κρότος, που έκανε τα μάτια μου να ανοίξουν διάπλατα και να κοιτάξω προς το μέρος της.

Το ημερολόγιο μου είχε βρεθεί από το γραφείο στο πάτωμα σε χρόνο δευτερολέπτων. Οι γροθιές της ήταν σφιγμένες καθώς από τα μεγάλα της μάτια ξέφευγαν ανεξέλεγκτα σπίθες θυμού και απόγνωσης.

''Νομίζεις πως εγώ είμαι χαρούμενη με όλα αυτά; Θα πεθάνω Σόνια! Οι μέρες μου είναι μετρημένες. Όσοι μήνες ή χρόνια κι αν περάσουν δεν θα τελειώσει ποτέ το μαρτύριο. Είναι φάυλος κύκλος.''