ပင္လယ္ကိုျမင္ရေသာ ႐ႈေထာင့္ေကာင္းေကာင္းမွေနရင္း လက္ညႇိဳးနဲ႔လက္မသံုးကာ
ေဘာင္ခတ္ရင္း မ်က္လံုးတစ္ဖက္မိွတ္ကာ
လက္ဗလာျဖင့္ကင္မရာ႐ိုက္ေနေသာ ေကာင္ေလးကို အေပါက္ဝမွအရပ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေငးလို႔...
"ဒီပံုေလးကို မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္လိုက္တာ..ေနထြက္ခ်ိန္...ေနလံုးႀကီးကဘာလို႔
အဲ့ေလာက္လွေနရတာလဲ..!..ပင္လယ္နဲ႔မို႔
ပိုပနံသင့္ေနတာထင္တယ္...ဟူး..ငါ့ဖုန္းေလး
သာ႐ွိရင္သိပ္ေကာင္းမွာ.."
ညီးညဴသံေလးကိုၾကားပီး အခန္းဝက အေမာင္ Park Chanyeol ကၾကားၿပီးေခါင္း
တဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ နဲ႔
တံခါးေလးကိုအသာျပန္စိေပးၿပီး ထြက္သြား
ေလသည္..
Baekhyun ျဖင့္ သူ႔လာၾကည့္ေနမွန္းေတာင္
မသိလိုက္ေပ...
ေနလံုးကိုမ်က္ကြယ္ျပဳရင္း မ်က္စိေ႐ွ႕က
စာရြက္အျဖဴအလြတ္ေလးေတြထပ္ မွင္ျပာ
ျပာမ်ားေရးမွတ္လို႔....
......
"ဒီေန႔ ဘယ္သြားမို႔လဲဟင္..?"
ခါတိုင္းလို အကြက္စိပ္ေပါင္းစံုနဲ႔
ကြၽန္းသားဝတ္ေနက်အက်ႌမဟုတ္ပဲ သာမန္ထက္အနည္းငယ္သားနားေနေသာ အျပင္အဆင္ေၾကာင့္ ဘယ္သြားမလဲေမးေတာ့
"ဟို..ရြာအလယ္...လိုက္ခဲ့ေလ.."
"က်ေတာ္ပါလိုက္ခဲ့ရမွာလား..?"
"အင္း..ပ်င္းေနတယ္မလား..လိုက္ခဲ့ေပါ့..
စက္ဘီးနဲ႔သြားက်မယ္ေလ.."
သူက အိမ္အဝနားတြင္ရပ္ထားေသာ
ေယာက်္ားစီးစက္ဘီးႀကီးကိုလက္ညႇိဳးထိုး
ျပရင္းေျပာ၏..
ဒါနဲ႔ Park Chanyeol ရဲ႕အပါးကေျပာဖူး
တယ္ေနာ့..
ဒီအိမ္ကတည္းခိုခန္းဆိုၿပီး က်ေတာ္ေနေနတဲ့
သံုးရက္လံုးလံုး လာတည္းလည္းဧည့္သည္
လည္းမေတြ႔ေပ...
"baekhyun လည္းသြားျပင္ေလ.."
"ေတာ္ပါၿပီ..က်ေတာ္ဒီတိုင္းလိုက္မယ္ေလ.."
