He saved me ft Carl Grimes (voltooid)

47// waarom?

Pov Savanna

Ik stap in de grote brandweerwagen. 'Gassen.' roept Maggie. Ik schiet in de lach en kruip tegen Carl aan. 'We gaan nu waarschijnlijk niet meer naar Washington.' zeg ik zacht. 'We kijken wel. Volgens Glenn heeft Eugene gelogen om in Washington te komen omdat daar de kans groot is om te overleven. Dus misschien gaan we er wel heen.' zegt Carl. 'Ik ga ze nooit vinden.' mompel ik. 'Wie vinden?' vraagt Maggie. 'Jayden en Cody.' zeg ik.

'Wie zijn dat?' vraagt Tara. 'Jayden was voor dit alles mijn vriend. Ze zijn na een jaar vertrokken naar Washington. Toen ik hoorde dat jullie naar Washington zouden gaan was ik dol blij. Want ik heb Violet beloofd dat ik ze zou vinden.' zeg ik zacht. 'We gaan ze vinden.' zegt Maggie. 'We gaan eerst naar Beth.' glimlach ik. Op dit moment zou ik Jayden dolgraag willen zien. Ik heb hem al die jaren moeten missen.

Ik kijk even naar buiten. Ik wieg Judith zacht heen en weer. Ze maakt wat geluidjes. 'Mag ik die rugzak even?' vraag ik aan Glenn. Hij geeft me de rugzak. Ik haal er een flesje uit en doe er wat water in. Ik geef Judith het flesje en ze begint gulzig te drinken. 'Ze had dorst.' mompel ik. Ik leg mijn hoofd tegen de schouder van Carl aan.

Ik sluit even mijn ogen. Ik ben erg uitgeput door de nachtmerrie's. Ze houden me elke avond wakker. Mijn energie is op. Ik voel hoe Judith van me wordt over gepakt. Ik glimlach even. Ik wrijf even in mijn ogen en sluit ze daarna weer. Langzaam val ik in slaap. Hopend dat de nachtmerrie wegblijft.

Ik open mijn ogen. Ik lig in een veld vol bloemen. Ik klim overeind en kijk rond. 'Sav kom.' roept de vrolijke stem van Violet. 'Vio waar ben ik?' vraag ik zacht. 'Op een veilige plek.' zegt ze en trekt me mee. 'Waar gaan we heen?' vraag ik. 'We gaan naar papa en mama, ze hebben je gemist.' zegt ze en trekt me mee naar een tafeltje in het bloemen veld. Ze drukt me op een stoel. 'Hey lieverd.' zegt mijn moeder. Ze brengt haar hand naar mijn wang. Ik sluit even mijn ogen bij het voelen van haar hand op mijn wang. 'Ik ben trots op je. Je hebt het goed gedaan lieverd. Je hebt mensen die om je geven. Een nieuwe familie. Zolang je ons maar niet vergeet.' zegt ze met een warme glimlach.

'Jullie kan ik nooit vergeten.' zeg ik zacht. 'Savanna? Ik ben trots op je. Je bent mijn grote meid. Het spijt me van alles.' zegt mijn vader. 'Het is al goed. Ooit zie ik jullie weer, maar ik stel dat moment zolang mogelijk uit. Ik vind het fijn bij jullie maar ook bij hun.' zeg ik zacht. 'Dat is goed lieverd. We zullen altijd over je waken.' zegt mama en dan vervaagt alles.

Langzaam word ik door elkaar geschud. 'Savanna? We zijn er bijna.' zegt Carl. Ik mompel wat. 'Ik had een droom. Een mooie droom.' zeg ik zacht. 'Ik dacht al zoiets. Je was alleen maar aan het glimlachen.' zegt Carl. Hij drukt een kusje op mijn lippen. We stoppen en stappen uit de grote brandweerwagen. We lopen een terrein op waar allemaal tentjes staan.

Een aantal walkers komen achter de tenten vandaan. Ik haal er makkelijk eentje neer. Ik steek hem in zijn hoofd en trek mijn mes eruit. We lopen verder het terrein op. Ik loop samen met Maggie voorop. De deur zwaait open en Rick komt hoofdschuddend naar buiten gelopen gevolgd door de rest in tranen. Daryl sluit de rij met Beth in zijn armen.

Maggie begint te gillen en laat zich op de grond vallen. Mijn benen worden ineens erg slap en alles aan mijn lijf lijkt ineens zo zwaar. Carl vangt me net op tijd op en houdt me stevig vast. Mijn tranen beginnen te lopen. Ik maak me los uit Carls omhelzing en loop op Skyler af. Ik sla mijn armen om haar heen en hou haar stevig vast. We beginnen allebei hard te snikken. 'Waarom?' hoor ik Skyler in mijn oor fluisteren. 'Omdat de wereld oneerlijk is.' fluister ik terug en zo blijven we een lange tijd staan.