He saved me ft Carl Grimes (voltooid)

12// Julie

Pov Savanna

Ik pluk de laatste tomaten en stop ze in een mandje. Ik sta op en kijk over het veld heen. Verschrikt kijk ik naar de grote horde met walkers. Gauw ren ik naar de boerderij. 'Mam pap er komt een horde walkers aan.' schreeuw ik. Ik pak Violet op en ren met haar naar binnen. Ik pak een van de geweren, ren weer naar buiten en begin te schieten. 'Het zijn er te veel.' roept mijn vader. Het zweet staat op zijn hoofd en een diepe rimpel is te zien in zijn voorhoofd. 'Naar binnen allemaal nu.' roept mijn vader.

Gehaast rennen we naar binnen. De buurvrouw begint zachtjes te jammeren terwijl het geluid van de walkers dichterbij komt. Ze beginnen op de ramen en deuren te rammen. En dat schiet de deur open. De walkers komen binnen en de buren verdwijnen onder de walkers. Enkel geschreeuw en gegorgel is nog te horen. 'Savanna. Ga hou Violet veilig.' zegt mijn moeder in tranen. Ik knik gauw. 'Ik hou van jullie.' zegt ze en zo verdwijnt ook zij onder de walkers. Met tranen in mijn ogen schiet ik een kogel door haar hoofd heen en doe het zelfde bij mijn vader.

Ik schiet een walker achter mijn zusje neer en zo rennen we naar de achterkant van het huis. Ik trap met alle kracht die ik heb de deur er aan de achterkant uit en samen slaan we op de vlucht.

'Violet deze kant op.' schreeuw ik en we rennen via het bos naar de weg. 'Ik kan niet meer Savanna.' roept Violet en valt op haar knieën. Ik draai me om en ren naar haar toe. Ik til haar op en zo ren ik verder.

Hijgend kijk ik achterom. 'Blijf rennen Savanna.' roep ik tegen me zelf en zet nog een aantal passen. Na een tijdje komen we iemand tegen. 'Hoi.' zeg ik voorzichtig. Ze zegt niks en neemt ons mee. 'Wat is er gebeurd?' vraagt ze. En zo begin ik het hele verhaal uit te leggen.

'Kom mee. Ik zorg wel voor jullie.' zegt ze en neemt ons mee. 'Wat is je naam?' vraag ik. 'Julie, die van jullie?' vraagt ze. 'Violetta en Savanna Anderson.' zeg ik. 'Nou Violetta en Savanna vanaf nu zijn we met z'n drieën.' zegt ze met een glimlach.

Ik schrik wakker. Julie. Julie was de persoon die ons voor vier maanden veilig heeft gehouden. Ze zorgde voor ons alsof we haar kinderen waren en zo heeft ze zich ook voor ons opgeofferd. We waren onderweg en de walkers sloten ons in. Ze heeft zich toen opgeofferd. Ze gaf me haar pistool en kogels en heeft zich toen voor de walkers gegooid zodat wij konden ontsnappen. Ik zal haar nooit vergeten.

Door haar zit ik hier nog. Door haar heb ik Violet veilig kunnen houden. Ik wrijf even in mijn ogen. Ik sla mijn benen over de rand van de bank en sta op. Ik loop wat rondjes door het huis en vind nog wat spulletjes. Aansteker, mesje, nog wat drinken en tot verbazing nog een pistool.

Na een tijdje laat ik me op de bank naast Vio zakken. Ik kijk even naar haar. Ze is erg veranderd. Haar korte haar heeft plaats gemaakt voor lange dikke bruine lokken. Ze is erg mager geworden en heeft niet meer dat lieve karakter. Zelf ben ik ook erg veranderd.  Mijn haar staat alle kanten op en ik ben flink wat afgevallen. Mijn lieve en zachte karakter heeft plaats gemaakt voor een kil karakter.

Ik wend mijn blik even af. Ik kijk naar de foto en het uitgebrande kaarsje. Ik pak de foto van de tafel af en stop hem in mijn tas. Door mijn moeder heb ik deze foto. Ze zei altijd dat ik een foto van ons gezin op zak moest hebben want het kon maar zo eens afgelopen zijn en dan had ik altijd nog een aandenken. Violet is die van haar al kwijt maar ik heb hem altijd veilig bewaard.

'Sav?' vraagt Violet slaperig. Ik kijk even naar haar. De zon begint net op te komen. 'Zullen we verder gaan?' vraag ik zacht. Ze knikt en springt op. Ze gooit haar tas over haar schouder en houdt haar mes voor zich uit.

'We kunnen dit.' zegt ze en zo trekken we weer verder.