Mysteries van Elements Academy 2: Hunters Comeback #netties2017 (ON HOLD)

21. One Life equals One Death

Evan

Ik word pas weer wakker als ik een natte doek tegen mijn hoofd voel. Alles deed me pijn als ik rechtop ga zitten. Het verband rond mijn borst was iets losser en lichte bloedvlekken zaten op het witte verband. 'Toe Evan, blijf liggen.' hoor ik naast me. Ik kijk rechts van me. Angelica keek me kalm aan en wrong de doek uit. 'Angelica?' vraag ik verbaasd. 'Vraag me maar niet waarom ik het doe.' zucht ze en pakt mijn arm. De plek, waar ooit een tracker zat, was bloederig en open. 'Blijf stil zitten.' beveelt ze en pakt een flesje. Ze doet een beetje van de inhoud op het watje en dept het op de wond. Ik verkramp even maar herstel me dan. Pijn is er alleen als je er in geloofd. 'Ik zal je echt nooit begrijpen.' zegt Angelica ineens. Ik zwijg. 'Je hebt iedereen zoveel pijn gedaan. Ons, je vrienden, je familie en Alyssa. En dan schreeuw je ons alsnog toe dat jij liever doodvriest.' 'Ons?' herhaal ik verbaasd. 'Jullie waren die mensen...' 'Ja. We hebben het hoofdkwartier opgeblazen.' Ik gaap haar aan. 'Je hebt...' Angelica staat op. 'Ja. En denk maar niet dat ik je nu ga respecteren omdat je zo zielig bent. Je bent een egoïst. We hadden je gewoon moeten laten wegrotten.' 'Ja dat had je moeten doen ja.' zucht ik en stap uit bed. 'Waar is Alyssa?' 'In haar bed. Ze ligt te slapen. Een van die geesten van haar heeft een droom voor haar gemaakt waardoor ze goed kan slapen.' vertelt Angelica en gooit me kleding toe. 'Trek dat maar aan. Iets anders hebben we niet voor je.' Ze verlaat de kamer als ik de spijkerbroek aan trek. Als ik helemaal aangekleed ben, ga ik op zoek naar haar kamer. Het huis hier in Miami is net een doolhof.

Eindelijk zeg... Na een kwartier dwalen vind ik de kamer van Alyssa. Een sierlijk naambordje was in de muur geschroefd. Ik glimlach zwak. Het naambordje kwam uit Fenica. Ik duw de klink omlaag en ga de kamer in. Binnen vind ik Nadia, die knikkebollend naast het bed zat. Ik ga naar haar toe en leg mijn hand op haar schouder. 'Ga rusten, Nadia. Ik neem het wel even over.' bied ik aan. Vijandig maar uitgeput staat Nadia op. 'Ik ga niet weg...' zegt ze moeizaam. Van vermoeidheid valt ze tegen me aan. 'Ho rustig aan.' zeg ik verschrikt en probeer haar omhoog te halen. 'Wat doe je?!' roept iemand en rent op me af. Het was Esmeralda die me doodsbang aan kijkt. 'Ik heb niks gedaan! Ze is uitgeput!' roep ik verdedigend. 'Hoe noem je dat vermoeidheid?!' gilt Esmeralda en wijst naar de grond. Ik kijk naar de grond en zie wat bloed van Nadia komen. 'Dan is ze gewond geraakt toen jullie Blonk binnen kwamen.' zeg ik snel en geef haar aan Esmeralda. 'Verbind die wond. Ik blijf hier.' beveel ik. Esmeralda durft niet te weigeren en neemt Nadia over. Ik zucht vermoeid als ze weg zijn. Dit was echt een nachtmerrie. Ik kijk vertederend naar Alyssa, die kalm ligt te slapen. Ik hoop dat zij een betere droom heeft. Ze lag op haar linkerzijde, met haar gezicht naar mij. Haar groene ogen waren gesloten en haar ademhaling was kalm. Glimlachend ga ik op de kruk zitten. Ik sluit mijn ogen en wacht rustig af.

Alyssa

Verbaasd kijk ik rond. Ik stond in de meisjestoiletten van Elements Academy. Ik kijk naar mijn spiegelbeeld. Ik was weer zeventien. Haastig kijk ik naar mijn rug. Geen littekens, geen brandmerk. Wat is dit voor droom? Angelica kwam ineens binnen. Zij was ook weer jong en haar eeuwige ontembare krullen staken alle kanten op. 'Kom je nog eens, Alyssa? Evan staat op je te wachten. Jullie wouden nog aan het muziekproject werken?' Ik knik maar schud dan snel mijn hoofd. 'Ik voel me niet zo lekker.' zeg ik stotterend. 'Oh wat dan?' vraagt ze bezorgd. 'Buikpijn.' lieg ik. Angelica glimlacht. 'Herken ik. Is het weer die tijd van de maand?' Ik knik snel. 'Kom op. Dan melden we je af. Dan kan je gelijk Henry bellen.' Ik ga met Angelica mee naar de leerlingenadministratie, die onze chauffeur Henry bellen. 'Kan jij tegen Evan zeggen dat ik naar huis ga?' vraag ik als Henry de hal in komt lopen. 'Ja tuurlijk. Ga maar lekker naar huis.' zegt Angelica vrolijk. 'Misschien tot morgen!' Wat trillerig ga ik met Henry mee, op weg naar huis.

Ik kijk op naar ons huis. Het was ons oude huis, nog steeds in haar oude staat. De ontvoering moet dan nog niet gebeurt zijn. Ik doe de deur open en ga naar binnen. 'Lieverd, wat ben je vroeg. Ging je niet met Evan aan het muziekproject werken?' vraagt iemand ineens. Mijn ogen schieten vol als ik mijn moeder met een schort om zie staan. Ik ren naar haar toe en knuffel haar. 'Wat is er, schat? Is er iets?' vraagt ze bezorgd. 'N-nee...' zucht ik. 'Wat was je aan het doen?' 'Aan het koken. Je vader is zo thuis en je broers beginnen zo nog aan de tafel.' Ik staar haar aan. 'Broers?' Mam kijkt me vreemd aan en voelt mijn hoofd. 'Weet je zeker dat het goed gaat? Je ziet nogal bleekjes.' 'Maaaaam! Er is iemand voor je aan de telefoon!' roept iemand. 'Kom al, Micheal!' roept mam terug en loopt naar de kamer. Verbijsterd ga ik naar de woonkamer. Ik zie overal families foto's en foto's van mij en mijn zogenaamde broers. Wat is dit echt gebeurd als mam niet dood was gegaan? Ik zie de zogenaamde Micheal zitten. Hij zat te werken aan tafel. Hij had zwart haar zoals ik maar had blauwe ogen. 'Hey baby sis. Hoe was school?' vraagt hij en slaat een bladzijde van zijn boek om. 'Wel oké?' zegt ik langzaam. Hij kijkt gelijk op. 'Gaat het?' vraagt hij. 'Ja...' zeg ik langzaam en ga op de bank zitten. Mijn andere broer kwam ook binnen met een gitaar in zijn handen. Mijn mond valt open als er een boek achter hem aanzweeft. 'Hey sis. Heb je je geschiedenis proefwerk overleefd?' vraagt hij. Ik knik. Hij kijkt op. Zijn groene ogen kijken me vragend aan. 'Voel je je wel goed?' 'Jawel...' Ik sta op en loop naar de trap als papa binnenkomt. Hij droeg een zwart pak met een blauwe stropdas. 'Wat een gekkenhuis.' zucht hij maar ziet mij. 'Hé schat.' 'Was je niet naar Irak?' vraag ik dommig. 'Alyssa, dat was nog steeds twintig jaar geleden. Je moet eens stoppen met mijn logboeken lezen.' zucht hij en hangt zijn jas op. 'Ik was gewoon op kantoor.' Ik staar hem verbaasd aan. 'Kantoor? Jij? Je word altijd zo chagrijnig van bureauwerk...' 'Ik weet niet of dit een van je toneelstukken is maar stop er maar mee.' zegt hij streng en en loopt maar de woonkamer. Ik loop naar boven en ga mijn kamer binnen. Mijn kamer was gewoon hetzelfde alleen er waren meer foto's van familie. Ik ga perplex op mijn bed zitten. Alles leek zo perfect. Broers, een vader en een moeder. Mijn mobiel gaat ineens af. 'Met Alyssa...' zeg ik langzaam. 'Hey Alys. Ben je al thuis?' zegt Evan. 'Ja, ik ben thuis.' 'Mooi. Gaan we nog aan het muziek project werken vanavond? Of ben je daarvoor te misselijk?' 'Maar mijn vader dan?' 'Wat is er met je vader?' 'Hij mocht je toch niet?' 'Waar heb je het over? Micheal, Erik en ik zijn vorige week nog wezen stappen en twee weken terug ben ik nog met je broers, je vader en mijn vader naar de schietbaan geweest.' De telefoon glijdt uit mijn hand en valt op de grond. Dit was veel te echt. Mijn vader die een vriendje van mij goedkeurde. 'Alyssa? Ben je er nog? Hallo?' hoor ik uit de speaker. Ik pak snel de telefoon weer op. 'Ja, ik ben er nog.' 'Dus kan ik vanavond komen of niet?' 'Ja geen probleem.' stamel ik. 'Top. Ik zie je straks, oké? Om zeven uur?' 'Ja. Prima.' 'Hou van je! Zie je straks!' roept hij en hangt op. Ik staar naar mijn telefoon als er ineens op de deur wordt geklopt. Mijn andere broer Erik stond bij deur. 'We kunnen eten. Kom je ook?' Ik knik vaag. Hij komt bezorgd op me af. 'Weet je zeker dat het goed gaat? Je doet zo vreemd.' 'Ja... Alles is goed.' fluister ik. Erik gaat naast me zitten. Zijn gespierde armen omhelzen me ineens. Hij had die armen echt van papa. 'Ik ben gewoon bezorgd om je, baby sis. Je bent nog steeds het enige kleine zusje dat ik heb. En daarmee moet ik zuinig aan doen.' grijnst hij. Ik glimlach. Hij drukt me even dicht tegen me aan en staat dan op. 'Kom op. Ik wil mijn tanden in die lasagne zetten.'