Mysteries van Elements Academy 2: Hunters Comeback #netties2017 (ON HOLD)

12. Een normale dag

Alyssa
Met een zucht word ik rustig wakker. Mijn lijf tintelde nog als ik me uitrek. Wat had ik genoten gisteren. Hij was lief, teder en heel knap. Ik draai me glimlachend om als ik niemand meer naast me zie liggen. Alles wat er was, was een lege koude plek. Ik ga recht op zitten. Mijn kleren lagen nog verspreid over de grond maar zijn spullen waren weg. Ik doe snel mijn badjas aan en ren naar beneden. De koude vloer laat mijn tenen tintelen als ik de woonkamer in loop. De klok toont half acht 's ochtends maar Rave was nergens te bekennen. Was hij echt alleen maar hier om... Nee, dat geloof ik niet. En ik had ook geen tijd om te twijfelen. Ik moest zo werken! Ik schud de twijfel van me af en ga me aankleden. Als ik de trap oploop kom ik papa tegen. Hij was al aangekleed en stond in zijn uniform halverwege de trap. Ik kijk hem verbijsterd aan. 'Wat ga je doen?' vraag ik. Hij kijkt me schuldig aan als Nia aankomt lopen met zijn tas. 'Vergeet je spullen niet, lieverd.' fluistert ze en geeft hem de tas. Hij loopt zwijgend naar beneden en kijkt me lang aan. Vaag stonden er tranen in zijn ogen. 'Ik moet weg...' zegt hij. 'Ze hebben de overblijfselen van de Black Scorpion gevonden... Ze zijn gefuseerd met Blonk.' Hij wil het verder gaan uitleggen als hem een knuffel geef. 'Laat je niet gek maken, pap. Kom in één deel thuis.' fluister ik terug. Papa pakt me beschermend vast en legt zijn hand op mijn hoofd. 'Ik kom terug, schat. Echt waar.' Een bus komt voor rijden en toetert een paar keer. Oom Marcus komt in zijn camouflage pak naar de deur lopen en Nia laat hem binnen. Hij keek net zo droevig als papa. 'Kom op, Osiris. Het is nu of nooit. We moeten hier een eind aan maken.' mompelt hij. 'Weet ik.' zegt papa. Papa laat me los en pakt zijn tas op. Hij geeft Nia nog een lange kus maar gaat dan met Marcus mee. Nia's arm vormt zich om mijn schouders en drukt me tegen haar aan. 'Het komt wel goed, schat. Je vader komt weer thuis.' Ik knik en leg mijn hoofd op haar schouder. Papa kijkt nog een keer om, glimlacht me nog toe en stapt dan in. Zijn moedige glimlach laat me ook glimlachen, zeker wetend dat hij terug komt.

Acht uur. Ik had inmiddels al ontbeten en moet over een half uur op mijn werk zijn, in het Restaurant La Citadel. Ik werkte er nu al ruim vijf jaar en ze hadden me nog steeds niet ontslagen. Ze waren dus blijkbaar tevreden met na al die tijd. Ik pak mijn werk kleding, schoenen en tas. Ik gil Nia nog snel gedag en ga dan de deur uit. Het restaurant was maar op tien minuten lopen van huis. Als ik aan kom staat de eigenaar Robin al buiten om de stoelen los te maken. 'Goedemorgen Robin.' roep ik snel en vang een omvallende stoel. Hij kijkt lachend op als ik stoel weer omhoog zet. 'Jij bent ook een wandelend wonder, Alyssa.' lacht hij vrolijk. 'Hebben we veel te doen vandaag?' vraag ik. 'We hebben drie reserveringen voor de lunch en ik verwacht nog vier binnenlopers. Ik heb nog een bespreking met een manager van een bedrijf dat bij ons wil eten.' Ik knik. 'Dat is aardig wat.' 'En de nieuwe afwashulp komt strakjes. Een meid van zestien.' 'Oké. Ik laat haar alles wel zien en werk haar wel in.' 'Je bent nog steeds geweldig. Ga maar gauw.' Ik lach naar hem en ga naar de personeelsruimte achterin het restaurant. Ik draai even met mijn hoofd en maak mijn haar vast in een hoge staart. Ik trek de witte blouse met korte mouwen aan en bind mijn zwarte sloof voor. Ik strik de veters van mijn zwarte hardloopschoenen en rek me nog even uit. 'Neem me niet kwalijk?' zegt iemand en er wordt zachtjes geklopt. Ik kijk op. Een nerveus jong meisje met donker haar tot op haar schouders keek me aan. 'Bent u Alyssa?' Ik sta op en knik. 'Ja dat ben ik.' en begin te lachen. 'Jij bent vast het nieuwe meisje. De afwashulp?' Ze knikt en friemelt aan haar tas. 'I-ik ben Nina...' Ik geef haar glimlachend een hand. 'Welkom bij het team, Nina. Heeft Robin je uitgelegd waar de kleding voor de keuken ligt?' Ze knikt gehaast. 'Trek dat maar even aan dan en kom dan naar de lounge. Dan ga ik je alles uitleggen.' Ze glimlacht en gaat naar de kast. Ik loop terug naar het restaurant waar Robin me verwachtend aankijkt. 'Wat denk je? Potentie voor bediening?' 'Ik denk het wel. Ze is nog nerveus maar dat was ik ook de eerste keer.' Robin knikt instemmend. 'Dat klopt. Jouw knikkende knieën hoorde ik tot ver na aankomst... Is ze wat voor de koffiebar?' 'Ik denk het eerlijk gezegd wel. Ze lijkt me wel een doorzetter.' 'Ik hoor het wel als er iets wel of niet goed gaat.' Ik knik en vul de Espresso bonen bij. Na vijf minuten komt Nina terug, in haar werkkleding. 'Lust je koffie, Nina?' Ze knikt. 'Cappuccino?' vraag ik. 'Ja lekker.' Ik maak haar een cappuccino en voor mezelf een Latte Macchiato. Nieuwsgierig kijkt ze toe. 'Heb je er veel zin in?' vraag ik. 'Ja, heel erg. Het is mijn twee baantje in twee jaar, dus ik heb niet erg veel ervaring.' geeft ze eerlijk toe. 'En waar heb je hier voor gewerkt?' vraag ik en neem een slok van mijn koffie. 'De Walmart. Vakken vullen.' Ik knik bewonderend. 'Hoge tijdsdruk of niet soms?' vraag ik. 'Heel hoog. We moesten gangpaden doen met een vracht van drie karren binnen een uur.' Ik kijk haar bewonderend aan. 'Ik redde het altijd net. Tien of vijf minuten over.' 'Dus je weet wel wat werken is?' Ze knikt lachend. 'Mooi. Dan hoeven we je dat niet meer aan te leren.' zeg ik lachend. Er klinkt een harde klap van een deur en een hoop geschreeuw. 'De dag is mooi als het zo vroeg is!' word er geroepen. Ik lach om Nina's verbijsterde gezicht. 'Geen zorgen hoor, dat is de Chef. Hij heet Ishaam. Hij is een beetje een rare vogel maar hij weet zeker wat koken is. Hij gaat je alles leren.' vertel ik. Ishaam, een jonge Surinaamse kerel met donker haar, komt het Restaurant binnen. 'Alyssa, lieve Alyssa, zeg dat je voor mij al een driedubbele Espresso hebt staan.' en legt zijn armen op mijn heupen. Ik pak het kopje onder de machine vandaan en geef hem de koffie. 'Een driedubbele Espresso met een vleugje karamel voor meneer de Chef-Kok.' lach ik. Hij neemt het kopje dankbaar aan als hij Nina ziet zitten. 'En wie is deze mooie jongedame?' vraagt hij. Ishaam laat Nina verlegen blozen terwijl ze van haar koffie drinkt. 'Dit is Nina. Je nieuwe afwashulp.' Ishaam roept wat in het Surinaams en verdwijnt de keuken in. 'Dat betekend dat je mee moet.' sis ik snel. Nina staat snel op, neemt haar kopje mee en gaat achter Ishaam aan. Ik lach als de eerste klanten al komen.

De eerste uurtjes tot twaalf uur verlopen rustig. Natuurlijk waren de eerste gasten zakenmensen die hun vaste bestelling van koffie kwamen ophalen. Maar kort daarna kwamen er wielrenners langs, een bejaard stel die rustig koffie wouden drinken en een professioneel fotograaf die het stadsleven ging fotograferen. Daar tussen door moest ik vooral lachen om Ishaam en Nina die het soms wel veel lawaai maken in de keuken. Ze konden het blijkbaar erg goed vinden. Ik begin aan een smoothie met aardbei en banaan als er een man in een pak binnenkomt. Hij kijkt streng rond, tot hij mij ziet. Hij beent met grote passen op me af en gaat aan de bar zitten. 'Goedendag.' sneert hij. 'Goedemiddag meneer. Kan ik u ergens mee helpen?' vraag ik vriendelijk. 'Ja. Ik zou graag een Latte Macchiato willen en het menu.' 'Ik zou het menu even voor u pakken.' en ik rijk naar de menukaarten. 'Waar is mijn koffie?' snauwt de man als ik hem het menu geef. 'Die ga ik nu voor u maken.' 'Schiet een beetje op. Ik moet mijn koffie hebben.' Ik maak me uit de voeten en maak snel de Latte. Ik doe nog een bonbon erbij en schenk hem mijn mooiste glimlach. 'Kijk eens aan meneer. Uw Latte Macchiato en een handgemaakte bonbon van de beste Chocolaterie van de stad.' De strenge man ontspant eindelijk en glimlacht. 'Heerlijk. Dank je wel, Alyssa.' Ik kijk hem vreemd aan. 'Ik heb uw mijn naam nooit verteld...' zeg ik wantrouwig. De man begint te lachen en trekt zijn jasje uit. 'Dat klopt. Mijn naam is Nick. Ik ben de broer van Robin.' Ik kijk hem verbaasd aan als Robin vanaf het terras naar binnen komt. 'Dat klopt, Alys. Nick is mijn halfbroer. Het was maar een testje om te zien of je wel een beetje met rotgasten zoals hij om kan gaan.' lacht Robin. Robin krijgt een tik van Nick maar ze gaan al snel naar het kantoor om te praten. Als het een uur wordt komt mijn ergste nachtmerrie uit. De lunchende gasten waren erg druk en er kwamen nog vier stelletjes aan. Het zweet loopt met straaltjes over mijn rug als ik alle mensen bedien. Het keukenteam was razend snel maar ik kon zoveel niet aan. Doodmoe ren ik van de ene tafel naar andere als ik een idee krijg. Er stonden nog skeelers in mijn maat. Ik trek mijn schoenen uit en trek snel de skeelers aan. Ik ga al skeelerend over het terras met een dienblad vol met koffie, drankjes en snacks. De mensen vonden het allemaal geweldig en in no time had ik alle gasten op hun wenken bediend. Ik kon eindelijk op adem komen als er twee vrouwen op het terras gaan zitten. Ik skeeler erheen en val bijna als ik zie wie het was. Het was Angelica! Ze was samen met een van onze vaste klanten, Melissa. 'Goedemiddag. Wat kan ik voor jullie doen?' vraag ik. Melissa bestelde haar vaste ding, een cappuccino met een melk kunstwerk. Maar Angelica was verbijsterd om me te zien. 'Je hoort niet te serveren op skeelers.' snauwt ze. Ik bijt op mijn lip en slik het commentaar. 'Angelica, wees niet zo stijf. Ze heeft moeten improviseren omdat het zo druk heeft. Wat wil je drinken?' 'Doe maar een smoothie. Verras me maar.' Ik knik vriendelijk. 'En doe het menu maar, lieverd. Maar maak geen haast, je hebt het al zo druk.' Ik skeeler weer door als er drie mensen willen afrekenen. Ik laat ze binnen afrekenen en maak de bestelling van Angelica. Ik ga weer soepel naar buiten en zet met een glimlach hun bestelling neer. 'Je was langzaam. En...' begint ze maar stopt als ik een perfecte banaan-aardbei smoothie neerzet. Haar lievelingssmaak. 'Hoe wist je dat?' vraagt ze. 'Van school.' fluister ik snel en geef het menu. Angelica kijkt beschaamd naar de tafel en mompelt een dank je wel. Ik skeeler gauw door en schudt het schuldgevoel van me af.

Vier uur. Ik was eindelijk klaar met werken en Erika en Daniëlle kwamen voor de avond dienst. Als ik ze vertel over de drukte reageren ze verontwaardigd. 'Had dan gebeld! Dan hadden we je kunnen helpen!' had Daniëlle geroepen. Ik had maar een beetje geknikt en ja gezegd. Ik liep al de hele dag met die blik van Angelica in mijn hoofd. Die beschaamde blik. Waarom keek ze zo? Voelde ze zich schuldig over die jaren? Het zal ook wel. Ik pak mijn spullen, laat de skeelers achter en vertrek naar huis. Als ik net het Restaurant uit ga word ik gebeld.