Mysteries van Elements Academy 2: Hunters Comeback #netties2017 (ON HOLD)

9. Rare dingen

Het was pijnlijk maar waar. Ik ben klaar met Viper. Ik wil haar niet meer. Ik wil mezelf niet meer. Ik wil door leven en een nieuw begin. Daarom ben ik weer in therapie gegaan. Blijkbaar was het nodig om me naar een kliniek te sturen, net zoals toen. Het was hard en moeilijk maar het was beter voor me. Al had papa er meer moeite mee dan ik. Hij wou me maar niet loslaten. Volgens mij is hij nog steeds schuldig over het feit dat hij me heeft verraden in dat bos. Ik vind het wel prima nu. Ik ben gewoon weer thuis en volg mijn therapie vanuit huis en niet vanuit een privé kliniek. Dat was nog slechter dan thuis. Het is nu ruim drie weken dat alles is gebeurt en ik voel me ook anders. En daarom-...

Ik kijk op van mijn boekje als mijn telefoon afgaat. Een onderdeel van het traject wat ik nu volg is het proces van het schrijven. Het werkt tot nu toe erg goed. Ik leg mijn pen neer, pak mijn telefoon en plof op mijn bed, die protesterend kraakt. Het was een sms'je van een onbekend nummer. Ik maak hem open en lees rustig de lap met tekst die de zender heeft gestuurd.

'Ik mis je heel erg, liefje. Ik wil zo graag sorry zeggen maar ik weet dat je me niet wilt zien. Ik wil je iets heel belangrijks vertellen en met je praten, de hele dag. Zullen we afspreken? Wat zeg je van om vanavond te gaan stappen? Even wat drinken in de kroeg? Of uit eten?'

Alles overrompeld me een beetje. Deze man of vrouw had duidelijk relatieproblemen en wilde dat graag oplossen. Misschien dat ik kon helpen... Ik begin te typen.

"Sorry, ik denk dat je een verkeerd nummer hebt. Maar ik kan je wel helpen. Begin eerst eens met sorry zeggen via een gesprek en niet via een sms. Dat is erg onpersoonlijk."

Ik verzend het bericht. Ik krijg bijna gelijk een berichtje terug.

"Oh, het spijt me zo erg. Ik wist de laatste vier cijfers niet meer. Ik dacht echt dat ik het goede nummer had. Maar toch bedankt voor de tip."

"Natuurlijk. Het is toch wel iets romantischer als je het persoonlijk doet in plaats van een berichtje."

"Maar ze wil me niet spreken. Ze jaagt me steeds weg."

"Laat het dan een tijdje rusten. Gewoon even de woede laten zakken. En als ze weer bereid is om te praten, probeer het dan opnieuw."

"Wauw, je bent echt goed hier in. Heb je nog meer tips?"

Urenlang chat ik met de aardige onbekende. We zijn overgegaan naar Whatsapp en hebben al een heel lang gesprek achter de rug als mijn vader binnen komt. 'Alys, Nia en ik gaan naar de notaris voor wat documenten van het huis. Verwacht maar niet dat we vroeg terug zijn. Geld voor pizza's ligt op het aanrecht en chocola in de koelkast.' ratelt hij snel en verdwijnt weer. 'Je bent een held, pap!' schreeuw ik naar beneden. 'Weet ik! Sloop het huis niet!' schreeuwt hij terug. De voordeur slaat dicht en mijn vaders auto rijdt van het terrein af. Ik krijg een nieuw bericht binnen. De onbekende vraagt of hij me kan zien. Ik voel mijn wangen rood worden. Als in een date? Na Evan heb ik maar één date gehad en die is na een hoop drank in een nacht in de cel uitgelopen. Nog al gênant. Zat ik daar met mijn uitgelopen make-up en handtasje. Oeps... Maar een keertje het huis uit is goed. Ik was al dagen het huis niet uit geweest. Ik vraag hem of hij een date bedoelt. Even wacht ik gespannen af. "Ja eigenlijk wel ^^." Zal ik het wel doen? Hij had toch een vriendin? Waarom ook niet? Hij vraagt het. Ik niet. "Oké is goed. Waarom niet?" "Geweldig! Waar wil je afspreken?" Nu begon ik te twijfelen. Zal ik het wel doen? "Please... Als je niet in een kroeg wil zitten kunnen we bij mij of bij jou thuis gaan?" Nee, ik ga het niet doen. Het is te snel. Ik kijk naar mijn ketting als hij ineens roze wordt. Een perfecte hand met roze gelakte nagels verschijnt en pakt mijn mobiel af. 'Hé! Nashua!' roep ik kwaad als de Geest van de Liefde haarzelf in mijn kamer staat. 'Jongedame, jij moet weer in de liefde komen. Er is te weinig liefde in jouw leven!' zegt ze streng en ze typt soepel een bericht. 'Nee, waag het niet! Geef terug!' roep ik dwingend. Maar ze drukt al op verzenden en gooit hem dan terug. 'Doei doei, lieverd.' lacht ze en verdwijnt weer. Met open mond kijk ik naar het bericht.

"Super graag. Kom maar naar mijn huis. 1347th Malibu Avenue. Het grote huis met hek. Kom je dan?"

'Nashua...' grom ik kwaad als er een nieuw bericht komt. "Ik kom er gelijk aan. Zie je zo."

'NASHUA! JE GAAT ER AAN!' schreeuw ik woedend. Maar dan raak ik in paniek. Wat moet ik aan doen? Moet ik me netjes aankleden of gewoon in normale kleren? Wat moet ik zeggen en wat moeten we gaan doen? Man, ik ben echt een groentje op dit gebied. Ik pak mijn mobiel weer en typ en nummer van Nadia in. 'Ja?' klinkt er chagrijnig. 'Nadia, help. Dit is een noodgeval! Er komt zo een leuke man langs en ik weet niet wat ik moet doen!' Mopperend wordt er wat gerommeld. 'Amanda, ga eens aan de kant.' klinkt er boos. 'Als je zo maar weer terug komt.' zegt een andere vrouwenstem lief. 'Oké, ik ben er weer. Doe eerst eens effe kalm. Je bent net een astmatische neushoorn.' snauwt ze. 'Ik kan niet kalm worden. Het is de schuld van Nashua! Zij heeft mijn adres doorgegeven! En nu komt er zo een onbekende langs!' 'Doe eens rustig mens. Wees gewoon jezelf. Trek iets leuks aan en ga een film kijken. Geen romantische shit. Iets wat hij ook leuk vind.' 'Oké bedankt voor je hulp.' 'En bel me de volgende keer niet meer op dit tijdstip, oké?' Ik hum van ja als er een donkerblauwe Audi voor het hek stopt. Ik hang op als de auto weer wegrijdt en iemand achterlaat. De man had bruin haar en lichte ogen. Een wit shirt werd bedekt door een zwart leren jack en een zilveren kruis. Zijn zwarte broek was licht besmeurd met donkere vlekken en hij had zwarte schoenen aan. Ik ga naar beneden als de bel gaat. Even blijf ik staan als hij nog eens aanbelt. Met een trillende hand pak ik de deurklink vast en doe de deur open. Ik heb bijna een hartaanval als ik zie wie het is. 'Hallo Alyssa.' Ik wil de deur dicht gooien als hij zich met gemak naar binnen werkt en deur dichtdoet. Hij was het! De demon!

Ik loop achteruit als hij naar me lacht. 'Wat doe je hier?! Jij hoort vast te zitten!' roep ik. 'Ja en nee. Ik ben ontsnapt. Het duurde me veel te lang. En je hebt me zelf uitgenodigd.' Ik kijk ik hem oprecht verbaasd aan. Zijn heldere paarse ogen lachen me toe. 'Dat heb ik niet...' Demon pakt zijn mobiel tevoorschijn en opent Whatsapp. Hij leest ons hele gesprek perfect voor. 'Dat was ik chick.' fluistert hij. 'Ik moet toegeven, je huis is erg indrukwekkend.' zegt hij bewonderend. 'Bedankt... Denk ik.' fluister ik wantrouwend. Ik pak de bezem die tegen de muur stond en richt op hem. 'Mijn huis uit, crimineel!' Hij begint genietend te lachen. 'Je bent nog steeds zo wantrouwend, gekke meid.' en hij tikt de bezem weg. 'Wegwezen zei ik!' Hij pakt de bezem af en breekt hem met een emotieloos gezicht door. 'Het enige wat ik je vraag is een gewone avond. Samen.' 'Oplichter! Rot op! Ik wil je hier niet hebben!' roep ik kwaad. 'Ik heb nog steeds een naam, schat. Mijn naam is nog steeds...' begint hij maar ik onderbreek hem gelijk. 'Ik wil het niet horen, oplichter! Je gebruikt de naam van iemand die is vermoord! Ik wil je echte naam weten, klootzak!' De man zucht. 'Rave. Mijn naam is Rave.' mompelt hij gekwetst. Ik raap de gebroken delen van de bezem op. 'Was dat nou zo moeilijk?' snauw ik en loop naar buiten om de stukken weg te gooien. Ik dump de stukken in de container en loop terug naar de keuken. Ik probeer Rave zo veel mogelijk te negeren maar het lijkt me niet te lukken. Hij bekeek nieuwsgierig onze handgemaakte voordeur en had zijn leren jas netjes in de garderobe gehangen. 'Ga je nog weg of niet soms?' vraag ik ongeduldig. 'Is dit mahonie?' vraagt hij nieuwsgierig en hij gaat met zijn hand over het gelakte hout heen. Ik knik. 'Mijn grootvader heeft hem gemaakt. Hij was meubelmaker.' vertel ik. 'Echt prachtig. Echt vakwerk ook.' Ik zie ineens dat hij rilt. 'Heb je het koud?' Hij lacht naar me. 'Beetje. Ik was niet lekker vanochtend.' 'Ik maak wel thee.' zeg ik snel en maak me uit de voeten. Ik bijt op mijn lip als ik water opzet. Hij was zo makkelijk in alles. Hij toonde interesse en hij kwam zo vertrouwelijk over. Maar ik kan hem maar beter niet vertrouwen. Hij was een crimineel. Een veel gezochte crimineel. Plotseling kom hij de keuken in rennen. 'Wat doe je nou?' vraag ik maar ik weet het antwoord al. Chika komt grommend de keuken binnen en gaat op Rave af die duidelijk bang is voor honden. 'Chika, ga af! Terug in je mand!' roep ik streng. De hond snuift nog even maar gaat terug naar de woonkamer. Rave, die helemaal verstijfd was, komt weer in beweging. 'Bedankt... Honden mogen me niet altijd even goed.' zegt hij. Ik knik als zijn blik ineens verschuift naar buiten waar het kleine altaar voor Evan is gemaakt. Hij gaat zwijgend bij de tuindeuren staan en staart naar de stenen. 'Wat is dat?' vraagt hij. 'Een herdenkingsplaats.' fluister ik pak twee theezakjes uit de doos. 'Voor wie? Familie?' Zijn ogen boren weer in die van mij. 'Nee.' zeg ik en kijk naar mijn thee. 'Mijn beste vriend.' Het wordt akelig stil in de keuken. 'Mijn beste vriend wiens naam jij als schuilnaam gebruikt!' snauw ik naar hem. Maar Rave reageerde niet. Hij keek droevig naar de grond. 'Oh wat? Nu voel je je schuldig?' vraag ik. 'Ik kan maar beter gaan.' zegt hij ineens en loopt weg. Perplex zet ik mijn thee neer en ga hem achterna. Bij de hal stop ik als hij naar de deur loopt met zijn jas al aan. 'Een andere keer misschien.' fluistert hij. Ik knipper snel met mijn ogen als ik dacht dat ik tranen zag. De deur valt in het slot en laat mij alleen achter.