Mysteries van Elements Academy 2: Hunters Comeback #netties2017 (ON HOLD)

10. Terugkomst

Ik pak Evan bij zijn schouder en schudt hem hevig door elkaar. 'Evan! Doe me dit niet aan! Niet nu!' gil ik bang. Evan zegt helemaal niks. Hij zocht nog steeds wanhopig naar zuurstof. Zijn reusachtige wond bloedde als een rund. Ik schreeuw in wanhoop en leg mijn hoofd op zijn borst. Ik begin hevig te huilen en begin te smeken voor zijn leven. Ik voelde me weer een klein meisje. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik was doodsbang. En ik kon alleen nog maar huilen. 'Toe nou, Evan! Alsjeblieft!' gil ik. Ineens pakt hij mijn arm vast. Zwak keek hij me aan. Een mooie witte glimlach lachte naar me.'Evan, hou nog heel even vol. Je gaat het redden.' snik ik. Met een trillende hand veegt hij mijn tranen weg. 'Laat die mooie... ogen... niet meer... huilen...' fluistert hij onhoorbaar.

Met een gilletje schrik ik wakker. Ik adem snel als ik besef dat het gewoon een droom was. Ik ga sip rechtop zitten en kijk naar mijn handen. Het was al de derde keer deze week dat ik die nachtmerrie had... Ik veeg mijn warrige haar uit mijn gezicht en kijk naar onze foto samen die op mijn nachtkastje stond. Zijn armen waren rond mijn buik geslagen en ik had mijn handen op die van hem gelegd. We lachen beide, alsof er niks aan de hand was. Maar twee maanden later word hij vermoord door die verschrikkelijk Jolie. Ik pak het fotolijstje en kijk er lang naar. Ik mis hem. Ik miste hem zo erg... Onbewust valt er ineens een traan op het glas. Ik veeg snel de traan weg en klim uit bed. Ik had gisteravond nog de pizza gegeten en Assassins Creed 3 gespeeld. Daarna was ik maar naar bed gegaan. Wat moest ik anders doen? Ik heb tenslotte een man weg gejaagd die voor één keer in zijn leven geen rare bedoelingen had. Tenminste dat hoopte ik. Gapend ga ik naar de badkamer waar ik Nia, net zo slaperig als ik, vind. 'Mogguh...' zegt Nia met haar tandenborstel half in haar mond. Ik brom en pak mijn borstel. Binnen twee minuten zit het ding vast in mijn haar en moet Nia hem eruit peuteren. 'Hoe krijg je het toch voor elkaar?' mompelt Nia en trekt een pluk haar los uit de borstel. 'Weet ik veel, maak dat ding nou maar los.' snauw ik. Na een halfuur, veel geklaag en een tandenborstel op de tegels is de zwarte borstel eindelijk eruit. Nia gaat terug naar haar slaapkamer en ik trek mijn pyjama uit. Ik ga lekker onder de douche en draai de kraan open. De warme regen van water stroomt op mijn hoofd en laat me ontspannen. "You don't own me." zing ik zachtjes. Ik was mijn haar haar en stap dan weer de douche uit. Ik sla een handdoek om en ga de badkamer uit als mijn vader net half aangekleed door de gang loopt. Ik loop koppig door terwijl hij me nakijkt. Ik doe mijn slaapkamerdeur dicht en kleed me in alle kalmte aan. Als ik om negen uur toch honger krijg ga ik naar beneden om te ontbijten. Beneden zit Nia net een kom yoghurt te eten en mijn vader doet zich te goed aan een boterham en de ochtendkrant. Ik pak de kwark en een lepel en ga rustig eten. 'Alyssa, er worden nog meer kinderen vermist.' zegt mijn vader ineens. 'Oké, wat moet ik daar mee?' 'Moest jij daar niet mee aan het werk van Bell?' Ik kijk van mijn kwark op. 'Ik moet helemaal niks! Jij bent de baas niet over mij en zij al helemaal niet!' snauw ik en sla op tafel. 'Alyssa, waar is dat voor nodig?' vraag Nia boos. 'Het boeit me niet wat jullie allemaal vinden! En het boeit me niet of ik dat moet! Jullie zijn de baas niet en ik bepaal zelf wat ik doe met mijn leven!' schreeuw ik. Nia kijkt me verontwaardigd aan maar papa neemt het van haar over. 'Zolang je in mijn huis woont, doe je wat er van je gevraagd word.' zegt papa kalm en sla een bladzijde om. 'Je word nu rustig en eet je ontbijt. Dan ga je de hond uitlaten en ga je naar Madelon. Dat is je ronde voor vandaag.' Ik snuif en sla mijn armen over elkaar. Hoe kon hij zo de baas durven te zijn over me? Plotseling gaat de bel. Ik sta gelijk op en loop naar de deur. Ik maak hem open en zie een meisje staan. Ze was ongeveer vijftien of zestien jaar oud en had lichtblauwe ogen. 'B-bent u Alyssa Queen?' vraagt ze rillend. Ze had modderige vegen op haar gezicht, smerige blonde haren en haar handen en knieën waren helemaal kapot. 'Ja dat ben ik.' Ineens vliegt ze me aan en omhelst me. 'Alstublieft! Ze zitten achter me aan! Help me!' gilt ze bang. Perplex sta ik in de deur opening met een kind vastgeklemd aan mijn heupen. 'Wat ben je nou weer aan het doen?' vraagt papa boos en komt de hal in. Het meisje laat los en rent naar mijn vader die ze ook weer omhelst. 'Ze zitten achter me aan! Ze willen me pijn doen!' roept ze. Mijn vader is net zo perplex als ik dat ben als ik ineens herinner wie het is. Suzanne... 'Suzanne? Heet je Suzanne?' vraag ik. Suzanne knikt en leunt sterk tegen mijn vader aan. 'Jezus. Bel Chantal en Bell. Zeg haar dat we Suzanne hebben gevonden.' zeg ik tegen mijn vader en neem Suzanne over. Ik breng haar naar de woonkamer en laat haar daar eerst zitten. Ik pak een deken en sla die om Suzanne aan als Nia al met een beker thee aan komt lopen. 'Alsjeblieft, lieverd.' en ze geeft de mok aan het getraumatiseerde meisje. 'D-dank u.' fluistert ze en slaat de deken nog eens om. 'Suzanne, weet je wat er is gebeurt?' vraag ik. 'Ik herinner me niet veel.' fluistert ze. 'Maar er was veel wit. En soort van testen. Er waren heel veel mensen, jonge mensen.' Suzanne verteld stilletjes over de Blonk, die ik maar al te goed herinner. 'Maar er was zo'n man... Een aardige man. Die wist me weg te smokkelen... Hij liet me ontsnappen. Ik moest van hem zoeken naar jou.' vertelt ze aan mij. 'Weet je hoe hij heet?' vraag ik. Suzanne schudt haar hoofd. 'Nee.' Ik leg mijn hand op haar schouder ala ze begint te huilen. 'Ik wil naar huis. Naar mijn stiefmoeder en mijn vader.' snikt ze en verbergt haar gezicht achter haar handen. 'Je stiefmoeder wordt al gebeld en is waarschijnlijk al onderweg.' zegt Nia. Suzanne knuffelt me dankbaar. 'Dank u, u bent echt zo aardig als die man zei.' snikt ze. 'Rust maar lekker uit, liefje. Ga maar even een dutje doen.' oppert Nia. Suzanne knikt. Ik sta op en pak mijn jas. 'Ik ga even een blokje om.' zeg ik. Papa komt ineens de woonkamer in met zijn mobiel aan zijn oor. 'Chantal wil haar meisje even horen.' zegt hij en biedt Suzanne de telefoon aan. Suzanne rukt de telefoon uit zijn handen. 'Chantal? Mam? Zeg alsjeblieft dat je komt ophalen!' zegt ze gelijk. Ik haal mijn mobiel uit mijn zak en scroll mijn "kill list" door. Meer dan dan helft van de twaalf namen waren er doorgestreept. De volgende was Rave maar ik sla hem over. Hij was anders. Hij was niet zoals die hersenloze klootzakken. Hij moest wel Suzanne vrij hebben gelaten. Wie kon dat anders zijn geweest? Ik kom de naam Miran tegen als mijn vader over mijn schouder mee spiekt. 'Wat doe je?' vraagt hij onderzoekend. Ik schrik me helemaal dood en druk snel de lijst weg. 'Niks.' zeg ik snel en stop mijn mobiel weg. Mijn vader kijkt me onderzoekend aan. 'Tuurlijk.' Die blik in zijn ogen... Hij vertrouwd me niet! 'Wat is er nou?' vraag ik. 'Alyssa... Wat voer jij toch elke dag uit? Ik maak me zorgen.' 'Ik doe niks bijzonders, dat is alles.' zeg ik en loop naar de trap. Ik vlucht weg naar mijn kamer. Hij kreeg me door. Ik moest alles beter maskeren. Ik ga mijn kamer in en sluit de deur. Ik pak mijn koptelefoon die ik met Bluetooth verbind met mijn telefoon. Ik ga in mijn raamvenster zitten en zet Jessie J aan. Denkend over mijn volgende zet leun ik tegen de muur. Ik sluit mijn ogen en geniet van de prachtige teksten en melodieën.

Rave
Ik draai mijn glas voor me. Het bier voor me klotst heen en weer en giet bijna over de rand. Ik hoop zo erg dat dat arme meisje nog op tijd is aangekomen. Ik hoop dat ze nog in leven is... 'Hé, Rave. Kom je? We moeten gaan!' roept Stinger. 'Ja... Ik kom.' mompel ik en sta op. Ik pak mijn mobiel nog snel en sms Alyssa. "Zin in een avondje stappen? Ik trakteer." en verzend het sms'je. Wat was die meid geweldig... Zo mooi en vriendelijk. 'Rave! Nu!' roept Quest. Ik stop mijn mobiel in mijn zak en ga achter mijn collega's aan. Dat waren ze. Collega's, meer niet. Ik mocht ze niet. Om wat ze deden en hoe ze waren. Ik stap de veilingszaal in en ga naast de baas zitten. De gevangene die nu kwam was een potentiële Hunter. Maar de rest van de afdelingen... Die wouden hem ook. Het was altijd een vraag wie hem kreeg. Ik daarin tegen werd na een overbod van twee miljoen opgekocht door de baas hemzelf. Die weken erna waren zo zwaar. Trainingen, weinig eten, amper rust en ook nog die rottige tattoo. Ze vonden hem goed bij me passen maar ik haat hem. Ik wilde hem niet. Het is een vernietiging van de huid. Ik volg stilletjes de veiling waar een jongen van zeventien werd verkocht. Hij had het duidelijk opgegeven. Sneller dan dat ik dat had gedaan. Het bod was inmiddels opgelopen tot vijfenzeventig duizend dollar. De baas legt ineens een hand op mijn schouder. 'Zeventien. Beoefend Zwarte Magie. Net zoals jij, als een duivel.' grijnst hij. Ik kijk van hem weg als hij een bod uitbrengt. Een bod van honderdduizend dollar! De klootzak! Ik ben geen duivel! Hij was het... De afdelingen werden langzaam stiller tot het alleen nog maar tussen de Assassins en de Hunters oploopt. De assassins waren kille moordenaars die alleen de vijand uitschakelde zonder vragen. Maar wij... De Hunters waren bestemd voor de belangrijkste missies. De ontvoeringen, de vervolgingen, de martelingen... Als de jongen word geslagen omdat hij weigert op te staan, trek ik het niet. Ik sta op en loop de zaal uit. 'Wat doe je, sukkel?!' sist Stinger. Maar ik loop door. Ik trek me terug in mijn kamer waar ik overzicht heb. Dit was het enige plekje waar geen mensen meekijken. Ik ga rustig zitten. Ik kijk lang naar de met metaal bekleedde muur. Mijn gedachten leken te schreeuwen. Ik wou hier met heel mijn hart weg. De martelingen, de pijn, het geschreeuw. Ik werd langzaam gek. Ik bekijk mijn armen waar meerdere korte en lange littekens staan. De vijf lange littekens staan voor jaren. Vijf jaren zat ik hier al vast. En daar ga ik nu een einde aan maken.

---------
nou het heeft even geduurd maar er is weer een update. Ik heb mijn best gedaan om er Iers van te maken maar het is echt een verschrikking. Ook komt dat omdat ik niet tevreden ben over dit verhaal. Her voelt alsof ik dit zonder plezier schrijf... Help met mijn motivatie....

en ik denk na over een nieuw verhaal. Het heet Avalon (A Guardian Tale). Ik wil eerst een mening horen voordat ik iets ga doen. Dus hier is een kleine samenvatting en ik hoop dat jullie het wat vinden:

Emerald is een zeventien jarige wees die al jaren in het overheids weeshuis woont. Ze is ongelukkig omdat niemand haar als een meisje ziet maar als een voorwerp. Maar als haar terugkomende nachtmerrie over een Schaduw ineens echt blijkt te zijn staat heel haar wereld op de kop. Haar lang verloren broer komt haar ineens halen midden in de nacht en brengt haar terug naar haar echte huis, in de wereld Avalon. Maar daar is niks wat het lijkt en is het behouden van haar broer wel ineens heel moeilijk.