Mysteries van Elements Academy 2: Hunters Comeback #netties2017 (ON HOLD)

13. Afgunst

08:15 uur

Rave

Ik had al twee uur op de basis moeten zijn. Maar eerlijk gezegd was ik bang. Ik wilde niet dat Zaiden me ging brandmerken. Dat kon ik Alyssa nooit meer zien. Ik loop wat langs de winkelstraat als ik zie dat ik word achtervolgt. Als ik achter me kijk, zie ik Bagor, een Born Agent, achter me lopen. Ik zet het op een lopen en maak me uit de voeten. Bagor gaat me gelijk achterna. Ik sla een steeg in om van hem af te zijn. Hij volgt me gelukkig niet. Ik blijf hijgend tegen de muur staan en pak mijn mobiel. Alyssa. Ik moest haar bereiken. Ik zoek met trillende handen mijn mobiel op en vis haar nummer uit mijn contacten. Schichtig loop ik heen en weer als ik haar probeer te bellen. 'Hoi, dit is Alyssa. Ik kan nu even niet opnemen maar probeer het later nog eens. Doei!' klinkt er. 'Verdomme!' roep ik en hang op. Ik wil het steegje uitlopen als Bagor met back-up aan het einde staat. 'We wouden je nog even naar buiten laten voordat je voor altijd bij de basis blijft. Maar dat blijkt niet nodig.' lacht hij. Ik zet een stap achteruit en kijk naar de andere uitgang. Die werd verspert met een wit gekleurd busje. 'Mij krijg je niet mee, Bagor! Ik ga niet terug!' roep ik. 'Dat zeggen ze allemaal. Maar als je er een tijdje bij hoort komt alles goed. Je voelt je dan beter.' probeert hij en komt op me af met zijn collega's. Ik probeer hem te raken maar mijn handen worden vastgepakt. 'Laat los, klootzakken!' De metalen banden worden vastgemaakt rond mijn polsen. 'Echt, het doet wel even pijn. Maar je bent dat een Elite. Je hoort dan bij de beste.' Ik spuug hem in zijn gezicht. Woedend ramt de man zijn vuist mijn maag in. Ik hap naar adem als er een strook met stof strak tussen mijn lippen wordt vastgemaakt. Verzwakt word ik vooruit getrapt naar het busje als een klein jongetje ons ziet. 'Papa! Die man heeft pijn!' roept hij hard. Ik draai me om als de vader van het jongetje de steeg in komt. Bagor grijpt mijn nek vast en smijt me het busje in. De versterking in het busje houdt me stevig vast als de deur dicht gaat. Ik hoor het herladen van een geweer en probeer los te breken. Een schot wordt gelost en het jongetje begint hard te huilen. 'Hou je mond, rotjoch.' Een tweede schot wordt gelost en het gehuil valt stil. Ik stop met mijn hulpeloze actie en luister naar het geschreeuw van de menigte. Een verdovingsgeweer wordt in mijn nek gedrukt en de zware verdoving wordt in mijn bloed gespoten. De zware druk van de verdoving knalt mijn lichaam in en alles wordt zwart.

Alles was een waas van wit en grijs. Met moeite open ik mijn ogen als ik iedereen van Blonk zie. Sommige vrolijk, sommige droevig en geschokt. 'Broeders! Vandaag zijn wij bijeen gekomen om meerdere Tekens uit te rijken!' Ik sta vast aan een paal met mijn armen boven me gebonden. Mijn bovenlijf was ontbloot. Ik kijk duizelig om me heen. Twee mannen stonden rechts van en twee vrouwen links van me. De mannen en vrouwen hadden ook een ontbloot bovenlijf alleen de vrouwen nog hun bh. Ze waren net zo verdwaasd als ik. Plotseling voel ik de warmte van een vuur en ben ik klaar wakker. Dit was het ritueel! Het vage ritueel van Het Teken. Ik trek aan de boeien boven mijn hoofd en raak licht in paniek. De vrouw naast begon te huilen en man helemaal aan het eind was aan het bidden. 'Deze mensen hebben hun eer en trots bewezen. Zij hebben een rechtvaardige plek onder de Elite verdiend. Elk van hen krijgt het Teken toegediend en worden toegelaten tot het eeuwige verblijf in onze familie.' De brandijzers met het Teken werden uit het vuur gehaald. Ze gloeide rood van de hitte. De eerste twee brandijzers gingen naar de buitenste twee mensen. Ik sluit mijn ogen tegen de angst die groeide. Er werd hard gejuicht en geklapt terwijl de twee mensen pijnlijk schreeuwde. Ze schreeuwde hard, zodat de wereld hun pijn voelde. Dat merkte de menigte ook. Ze vallen stil en kijken met afgunst toe. De mensen naast me werden gebrandmerkt door de volgende twee. De angst en pijn krijsten in mijn oren. Ik werd met de minuut banger als ik mijn alias hoor. 'Deze brave man heeft zijn vrijheid opgeofferd voor dit moment.' Ik hoor iemand protesteren maar met een enkel schot wordt hij de mond gesnoerd. Ik probeer aan andere dingen te denken. Zoals mijn familie. Mijn familie die ik al vijf jaar niet had gezien. Ik denk aan Quest die me had opgeleid. Ik denk aan mijn valse herinneringen, die alles behalve echt zijn. En ik denk aan Alyssa. Mooie lieve Alyssa. Ik ga haar missen. Ik wil haar zo graag bij me hebben. Dat ik eindelijk vrij kan zijn. Geen moorden plegen, geen ongelukken veroorzaken, geen kinderen ontvoeren. Zaiden houdt genietend het brandijzers vast en pakt met zijn vrije hand mijn gezicht vast. 'Nog laatste vrije woorden.' Ik ging iets doen wat ik nooit heb gedurfd. Iets tegen hem zeggen dat nooit iemand had gedaan. 'You don't own me.' fluister ik. 'Wat was dat, rekruut?!' sneert Zaiden woedend. 'You don't own me. Don't try to change me in any way. And don't tie me down cause I'd never stay.' Er werd zachtjes maar bewonderend gefluisterd. Zaiden loopt rood aan van woede. Ik kijk niet en sluit mijn ogen. Ik heb het gezegd. Nu het ergste.

Uren later...

15:45 uur.

Ik lig hier dood te gaan in mijn kamer. Ik crepeer al uren van de pijn. Nadat ik mijn woorden had gezegd dat Zaiden me gebrandmerkt. Hij genoot ervan maar ik absoluut niet. Mijn lichaam stond in brand, de pijn was als een duizend hete messen in je hoofd en de marteling van de wandeling naar mijn kamer was nog het ergste. De mensen van de eerste hulp waren natuurlijk weer te druk om me even wat pijnstillers te geven. Ik ga langzaam staan maar val gelijk weer meer. De wond die op mijn onderbuik zat was vervelend opgezwollen en het wondvocht liep in straaltjes over mijn buik. Ik doe weer een poging om te staan. Wankelend sta ik op mijn benen. Ik strompel naar de deur en gooi hem open. Het was maar een paar meter naar het thuishonk. We noemde de zaal waar de keuken, de tv en de doorgang naar de Arena, was het thuishonk. Ik wankel van links naar rechts over de uitgestorven gang. Als ik de deur door ga valt het gezellig gepraat stil. Ik grijp naar de pijnstillers en slik een paar van de pillen door. Ik kan niet op mijn benen blijven staan en zak in elkaar. Maar iemand van de Hunters vangt me op en helpt me omhoog. 'Kom op, Rave. Erbij blijven.' zegt Stinger en houdt me omhoog. Hij helpt me naar de bank waar gelijk plek wordt gemaakt. Een van de vrouwen, Pegasus, komt op me af met verband. Als ze het witte spul wil aanbrengen, stopt ze. 'What the fuck doe je?!' snauw ik. 'Ik ga een arts halen.' zegt ze ineens. Na een paar minuten van martelende pijn komt ze weer terug met onze afdelingsarts, Vito. Hij werpt één blik op de brandwond en schudt zijn hoofd. 'Ze hebben weer die ijzers te heet gemaakt.' mompelt hij en gebaart dat ik mee moet. Stinger en Miran helpen me met lopen. We gaan langs verschillende afdelingen. The Born Agents, de mensen die hier al sinds hun geboorte zijn. The Assasins, de kille moordenaars. The Insiders, de eeuwige infiltraten. De extreme afdelingen leken mijn situatie niet zo te boeien. De afdelingen Contacten en Voorraad, Administratie en Wapenopslag keken wel op en keken geschokt. Ik liep nog amper recht en mijn benen konden mijn gewicht niet meer dragen. Eindelijk kwamen we blinde Eerste Hulp en werd ik op een bed geplaatst. 'Jullie twee! Wegwezen!' snauwt Vito en jaagt mijn twee collega's weg. 'Rave, dit is May-Lin. Mijn nieuwe assistent.' vertelt Vito trots. Ik zie een Japans meisje van hoogstens achttien me lief aankijken. 'May-Lin is een grote bewonderaar van jullie afdeling. Daarom is ze mijn assistent. Om jullie zo goed mogelijk te helpen.' Verveeld kijk ik haar aan. 'Hoe hebben ze jou geronseld? Ontvoering? Of ben je gewoon gekocht?' May-Lin kijkt vragend naar Vito. 'May-Lin is hier geboren. Ze had een toekomst als Born Agent maar ik heb haar daar weg gehaald.' 'Nou, gefeliciteerd.' zeg ik en rol met mijn ogen. Vito kijkt serieus naar mijn brandwond. 'Zaiden heeft een te heet ijzer gebruikt. Je hebt een tweedegraads brandwond. Normaal hoor je een eerstegraads wond te hebben. Maar je zit ernstig dicht bij een derdegraads wond. May-Lin, kan jij even wat brandzalf halen en wat verband.' May-Lin buigt lachend en gaat naar de opslag. 'Is ze je dochter?' vraag ik normaal. Vito knikt. 'Haar moeder is afgemaakt door Zaiden. Ik heb het haar nog niet verteld.' May-Lin was snel weer terug en helpt me met zitten. Ze maakt vakkundig de wond schoon en verbindt hem ook. Na een kwartiertje ga ik terug naar het thuishonk waar ik met open armen wordt verwelkomd. Gelijk ga ik terug naar mijn kamer. Ik hoef niet met hun te zijn om me prettig te voelen. Ik jat snel een wegwerptelefoon mee en ga proberen om Alyssa te bellen.

Alyssa

Ik kijk verbaasd naar mijn mobiel als er een privé nummer op het scherm verschijnt. Ik neem hem op. 'Hallo?' 'Alys? Zeg dat jij het bent?' Ik kijk verbaasd om me heen. 'Rave? Waar ben je?' 'Het spijt me. Ik moest weg komen. Anders hadden ze meer kapot gemaakt dan moest.' 'Het maakt me niet wat voor smoes je gebruikt. Ben je echt alleen met me naar bed gegaan omdat je me mooi vond?' vraag ik nijdig. 'Nee! Ik wou je gewoon zien en het is iets uit de hand gelopen.' Ik wil hem helemaal uitschelden als hij iets schokkend zegt. 'Ze hebben me gebrandmerkt. Ik kan hier nooit meer weg.' Ik word helemaal stil. 'Hoe voel je je?' vraag ik voorzichtig. 'Vreselijk. Ik lig al ruim zes uur te creperen van de pijn. Heb je nog een tip?' Ik sta even perplex. Vroeg hij me om advies? 'De wond schoon houden, elke drie uur verband vervangen en 's nachts dikker verband gebruiken.' mompel ik. 'Dank je, Alys. Ik ga je missen. Tot ziens.' Hij hangt op. Ik kijk verbijsterd naar de telefoon. Ik ril van al zijn leugens. Zes uur creperen kan helemaal niet. Wat een klootzak. Hij was gewoon een smerige player. Ik veracht hem. En ik was blij dat ik hem niet meer hoef te zien.

Ik kijk genietend naar de laptop waar het fragment wordt afgespeeld. 'Bagor.' De man bij de deur gaat in de houding staan. 'Ja meneer?' Ik voel de handen van Dalestria op mijn borst. 'Wat ga je doen, schatje? Heb je zo nog even tijd voor mij?' vraagt ze en streelt mijn pak. Ik glimlach en kus haar hand. 'Natuurlijk, lieverd.' Ik richt me weer op Bagor. 'Zoek die vrouw en breng haar hier. Dan kunnen we Rave in de tang houden.' 'Ja meneer.' Ik sluit de laptop en jaag Bagor weg. Tijd voor belangrijke dingen. En als die andere vrouw heb dan is Rave pas echt een Hunter.