Mysteries van Elements Academy 2: Hunters Comeback #netties2017 (ON HOLD)

17. Onthulling van de waarheid

Alyssa

Ik zit tegen Nia aan met Chika's dekentje over mijn benen. We hadden haar begraven in de tuin. Oom Marcus was weer weggegaan. Ik heb al een lange tijd niks gezegd. Na nog een halfuurtje van stilte gaat ineens de bel. Nia staat gehaast op en loopt maar de deur. Als ze terug komt, staan de tranen in haar ogen. 'Nia? Wat is er aan de hand?' Twee mannen in een pak komen de woonkamer in. 'Goedemiddag, juffrouw Queen. Mijn naam is Richards, inspecteur van de federale politie en dit is mijn collega rechercheur Starovski.' zegt de man met het bruine haar. Starovski, een blonde man met brede wenkbrauwen en een bruine map zijn hand, knikte naar me. 'Wat doen jullie hier? Heb ik weer iets doms gedaan?' vraag ik sarcastisch. 'Nee, mejuffrouw. Het gaat om uw vader en diens collega Tom Micheals.' zegt Richards. Bang kijk ik naar de twee mannen. 'H-hebben jullie mijn vader gevonden?' vraag ik angstig en ga bij Nia op de bank zitten. 'Nee. Maar we hebben wel iemand gevonden.' zegt Richards. Nia pakt hoopvol mijn hand. 'We hebben wat foto's. U hoeft ze niet te bekijken maar er zijn tekens gevonden waarvan we weten dat u die kunt vertalen.' Ik knik. Starovski opent de map en geeft hem aan mij. 'Ik waarschuw u. Ze zijn erg schokkend.' Met trillende handen neem ik de map aan. Nia staat op en loopt geschokt weg als mijn maag zich omdraait. Een man hing met een opengereten bovenlichaam aan een ketting. Op de achtergrond stonden vage tekens. Ik kijk van de foto's weg en geef ze gelijk terug. 'Dat is walgelijk...' fluister ik. 'Het is al bevestigt dat dit Tom Micheals is. We denken dat de tekens een aanwijzing zijn voor uw vaders verblijfplaats.' Ik slik het maagzuur weg en pak de map weer. Er waren nog meer foto's en een autopsie rapport. Ik lees het vluchtig door. 'Zijn al zijn botten gebroken?' vraag ik verbaasd. 'Alleen de schedel niet.' vertelt Richards. Eindelijk vind ik een duidelijk foto van de tekens. Het waren Noorse Runen maar ze waren erg kriebelig en slecht gemaakt. 'Ik kan er niet veel van maken... Maar een op het oog is het een waarschuwing...' 'Kan je lezen waarover?' vraagt Starovski. 'Ik denk opvolgende slachtoffer.' Ik zucht en sluit de map. 'Sorry, meer kan ik er niet van maken.' De agenten bedanken voor mijn tijd en vertrekken dan.

'Ik ga even naar de stad.' mompel ik snel en pak mijn jas. Nia zegt niks en staarde naar de tafel. Nadat het bericht over Tom kwam had ze al twee uur niks meer gezegd. Ze was doodsbang dat dat ook met papa was gebeurd. 'Tot straks.' fluister ik snel en vlucht het huis uit. Ik moest even weg uit dat grafhuis. Alles was stil en hol. Er werd niks gezegd. Ik zie uit mijn ooghoek een speeltje van Chika. Ik loop snel door om de tranen te onderdrukken.

Na vijf minuten lopen kwam ik in de binnenstad. Ik besluit een koffie te halen en slenter wat door het centrum. Mensen waren gezellig aan het praten, aan het winkelen, eten of aan het werk. Mijn gedachten zitten totaal bij the Above en mijn geesten als ik ineens een duw krijg. Een man met een donkerblauwe hoodie en een bruine broek duwde me dwingend vooruit. 'Kom op. straks zien ze ons.' fluistert hij en duwt me naar een zijstraat. 'Wat?! Wat doe je?! Laat me met rust!' snauw ik. Hij duwt me het straatje in en smoort mijn stem met zijn hand. Maar ik snap waarom. Twee vrouwen en drie mannen liepen dreigend en zoekend rond. Hij laat me langzaam los als ze uit het zicht zijn. 'Ik denk dat ze weg zijn.' zegt hij. Nijdig haal ik uit en sla hem in zijn gezicht. 'What the fuck is mis met jou?! Wat denk jij wel niet zeg?!' roep ik. 'Alyssa, we hebben geen tijd voor dit! Ik moet je iets zeggen!' roept de man. Ik leun tegen de muur. 'Hoe weet jij hoe ik heet?' vraag ik. De man trok zijn hoodie af en keek me aan. 'Omdat ik je ken, Alys. Herken je me nog?' Ik kijk verbijsterd naar de man. Bruin haar, donkere ogen en een klein litteken bij zijn wang. 'My god... Jayden, ben jij dat?!' roep ik geschokt. Weer drukt hij zijn hand tegen mijn mond. 'Wees stil! Als ze me ontdekken, ben ik er geweest. Ik mag niet eens naar buiten zonder toestemming, laat staan dit!' Ik knik langzaam en zijn hand zakt naar beneden. 'Hoe? Wat is er allemaal gebeurt?' vraag ik. 'Het is teveel om nu te vertellen... Ik heb niet zo lang.' zegt hij nerveus en kijkt nog eens om zich heen. 'Kunnen we ergens alleen praten?' vraagt hij. Ik neem zijn hand en neem hem mee naar mijn huis. Via een grote om weg komen we in mijn achtertuin terecht. 'Jezus, is dit jouw huis?' vraagt Jayden verrast. 'Ja. Hoezo?' 'Wat een luizen leventje zeg. Weet je hoe groot dat gebouw wel niet is?' Geïrriteerd loop ik naar de tuindeuren die niet op slot zitten. We gaan de keuken binnen en lopen via de zijdeur naar boven. Als we in mijn kamer zijn blijft Jayden ver weg van ramen. 'Wat is er nou zo gevaarlijk buiten? Hoe heb je me eigenlijk gevonden?' vraag ik gelijk. Ik krijg geen antwoord. 'Hallo?! Jayden?! Leef je nog?' roep ik. Jayden schiet naar mijn bed, de enige plek zonder uitzicht op een raam. 'Ik leef nog ja. Maar nog maar net.' 'Kan je wat duidelijker zijn?' vraag ik ongeduldig. 'Ik heb ook niet alle tijd.' Jayden gaat zitten maar zijn been tikt nerveus op en neer. 'Na de Academy ben ik gaan studeren in Spanje. Rechten. Nadat ik was afgestudeerd, kon ik gelijk aan het werk en ging ik samen wonen met mijn vriendin.' Ik gaap hem aan. 'Wat heeft dat met mij te maken?' 'Ik had geld geleend, Alys. Niemand kon me toen helpen. Mijn vader lag nog in het ziekenhuis en mijn moeder ook. Maar niemand had me verteld dat degene die me geld leende mijn huidige baas was.' Ik besluit te gaan zitten. 'Je huidige baas? Wie dan?' Jayden bijt op zijn lip. 'Marc Zaiden.' Mijn ogen worden groot. 'Zaiden?! Jij werkt voor Blonk?!' roep ik. Jayden gaat staan. 'Laat me alsjeblieft uitpraten, Alyssa. Ik kan mezelf verklaren.' Mijn vingers tikken op mijn arm. Mijn gedachtes waren zoals een sneltrein en mijn hart kon elk moment exploderen van agressie. 'De schuld moet ik afbetalen, mijn vriendin is al afgemaakt door hem. Maar dat is niet waarom ik hier ben...' Mijn vingers stoppen met bewegen. Jaydens hand gaat naar zijn rug. In verdediging grijp ik mijn mes en trek Jayden van mijn bed af. Ik zet het mes op zijn keel maar als ik zie dat het maar een papiertje is, sla ik het mes mijn vloer in, naast zijn hoofd. 'Ik wilde je dit geven. Sorry...' fluistert hij. Ik sta op en ruk het papiertje uit zijn hand. Ik vouw het ding open en kijk. Het waren twee foto's naast elkaar. Van Rave en van... Ik hap naar adem, laat de foto vallen en sla mijn handen voor mijn mond. Jayden omhelst me. 'Dat kan niet...' snik ik. Jayden pakt mijn hoofd. 'Het is waar...' Ik maak me los en pak de foto weer. De twee foto was... 'Jayden, dit kan niet. Hij is dood. Je lult maar.' fluister ik. 'Ik lieg niet, Alys. Ik ben toch ook nog in leven?' Ik kijk nog eens naar de foto. 'Wie zijn er nog meer in leven?' 'Dion, Danny, Emile, Li en Milan.' Ik denk ineens aan mijn echte missie. 'Wat zijn hun codenamen?' 'Stinger, Aramis, Rochefort, Samurai en Scorpion. Ik was Miran.' vertelt hij. 'Je was mijn volgende.' fluister ik hees. 'Je wat?' 'Mijn volgende target. Mijn volgende schot.' Jayden kijkt me geschokt aan. 'Dat ben jij?! Jij bent de Daylight Killer?!' Ik kijk hem schuldig aan. 'Ik moet wel. Ze hebben mijn leven vergalt.' fluister ik. 'Jouw leven?! Blonk heeft honderden levens vergalt! En dan is jouw leven belangrijker?!' schreeuwt Jayden. Ik kijk naar de grond. 'Ga weg.' Jayden loopt op me af maar ik ga recht in het zicht van een raam staan. Hij stopt en kijkt angstig naar buiten. 'Waarom? Ik wilde je alleen de waarheid vertellen.' 'GA WEG! ERUIT! NU!' krijs ik. Jayden loopt achteruit maar de deur. 'Ik ga je het gewoon vertellen, Alys. Ook al wil je het niet weten.' Tranen beginnen te lopen. 'Waag het niet...' 'Evan leeft nog, Alys. En hij heeft altijd aan je gedacht.' Jayden loopt mijn kamer uit. Huilend ga ik tegen de muur zitten als hij weg gaat. Evan...

****
oke ik weet dat ik slecht schrijf en erg kort, maar ik heb de tijd gewoon niet. ik ben echt super druk en vanaf 26 augustus wordt het nog erger. Dus alsjeblieft klaag niet want ik kan er echt niks aan doen.