Mysteries van Elements Academy 2: Hunters Comeback #netties2017 (ON HOLD)

20. On the Cold Edge

Alyssa
Mijn tranen van geluk lopen met liters tegelijkertijd over mijn wangen. Ik kon het niet geloven. Evan was echt gewoon hier. Hij leefde nog. Jayden had gelijk. 'Waar ben je al die jaren geweest? Hoe kan dit?' vraag ik stamelend. 'Het is te veel om nu uit te leggen. Ik moet je hier eerst uit krijgen...' zegt Evan snel en pakt mijn hand vast. Na vijf jaar had hij eindelijk mijn hand weer vast. Ik voelde me helemaal warm van binnen als plotseling het alarm af gaat. Het rode licht flitst over de muren heen en het harde geluid schalt door de gangen heen. 'Kom op, doorlopen.' zegt Evan snel en neemt me mee. Maar voordat we de gang uit zijn staan er al weer bewakers van Blonk die de uitweg blokkeren. 'De andere kant dan maar.' snauwt Evan en draait zich om. Maar daar staan een paar bekende gezichten. Ik zie Dion en Jayden maar ook Danny en Milan. Ze hadden alle vier een soort metalen band om. Een paar straaltjes bloed stroomden over hun armen. Ze keken erg schuldig. 'Jongens, kom op. Verzet je er toch tegen.' roept Evan wanhopig en gaat voor me staan. 'We kunnen het niet, Rave. Je weet wat Zaiden met ons doet.' protesteert Danny. Ze komen op ons af en samen met de andere bewakers sluiten ze ons in. 'Evan... Ik heb hier geen goed gevoel over.' fluister ik bang en kijk om naar de spiegelkamer. De zwarte schaduwen lachen gemeen om me en mijn spiegelbeeld haalt een vinger over haar keel. 'Ik wil niet terug naar binnen. Ik hoor ze praten.' Ik pak bang zijn arm vast. 'Het komt wel goed. Je hoeft niet nog eens naar binnen.' De man kwam door de cirkel naar ons toe lopen. 'Dat maak ik wel uit.' zegt hij streng. Ik herkende hem gelijk. Hij was de man die me onder schot hield in huis!

Eerder...

Verveeld lig ik op bed. Nia was boodschappen doen, Angelica was naar huis en ik kon niks doen. Die idiote arts van me eiste dat ik een paar uur per dag, rustte. Ik draai me nog eens om als ik de deur open hoor gaan. Ik kom omhoog en kijk om. Een man in een zilver gekleurd pak stond kalm in mijn kamer. Wat deed hij in mijn huis?! Hoe wist hij eigenlijk binnen te komen?! Ik grijp naar mijn mes dat op mijn nachtkastje ligt en draai me weer om. De man stond ineens naast mijn bed en slaat zonder moeite het mes uit mijn hand. 'Wie ben jij nou weer?! Wat doe je hier?!' gil ik. 'Niemand. Niet bijzonder in ieder geval.' zegt hij kalm en zijn hand verdwijnt achter zijn rug. Een zilveren revolver kwam achter zijn rug tevoorschijn. Een .357 Magnum Smith And Wesson revolver. 'Je mag alleen even met mee komen. Rustig alsjeblieft.' Bang kijk ik naar het geweer. Ik ga voorzichtig staan. 'Heel goed. Kom maar.' Ik zet het op een lopen en trek een sprintje naar de deur. Hij weet mijn arm te pakken te krijgen en worstelt die moeizaam tegen mijn rug omhoog. 'Zie je? Kalm maar aan. Het is niet zo eng.' en tikt met de loop tegen mijn wang. Ik trap hem nijdig tegen zijn been. Hij wordt kwaad en haalt uit. Zijn vuist raakt mijn slaap en dan wordt alles zwart.

Nu...

Hetzelfde wapen lag weer in zijn hand en hij richt hem op Evan. 'Kom kom, Rave. Je wil er toch geen bloedbad van maken? Je mag haar even hier geven. Anders moeten we het op mijn manier doen en dat is niet altijd even leuk.' Evans hand verstrakt zich om mijn arm als hij zijn hoofd schudt. Zaiden zucht geïrriteerd en laat het wapen zakken. 'Waarom moet je altijd zo moeilijk doen? Net zoals dat maffia gezin. Waarom kon je ze gewoon niet afmaken?' vraagt hij nijdig. Hij komt op ons en knipt onderweg met zijn vingers. Twee bewakers slaan hem tegen de grond en rood gloeiende kettingen worden om zijn polsen gedaan. Zaiden pakt mij aan mijn arm vast. 'Zie je? Het is niet erg.' grijnst hij gemeen en tikt weer met de loop tegen mijn wang. Evan lag inmiddels op de grond met zijn armen in een houdgreep. Een laatste ketting werd rond zijn nek vastgemaakt. Hij hijgt zwaar als hij weer overeind wordt getrokken. 'Zet hem maar in de isoleer cel.' beveelt Zaiden. Ik ram mijn elleboog hard tegen zijn neus, trek me los en ren naar Evan. Een van zijn oude huisgenoten, Milan, houdt me met gemak tegen. Hij klemt zijn arm rond mijn nek en zijn andere arm houdt hij rond mijn buik. 'Laat los, Milan!' krijs ik. Milan beweegt echter geen centimeter en houdt me stevig vast. Zaiden kijkt van Evan naar mij. 'Weet je wat...' zegt hij ineens. 'Zet haar in de koelcel, Scorpion.' Milans greep wordt strakker en sleurt me mee, een gang in. 'En jij.' Zaiden trekt Evans hoofd omhoog. 'Jij mag haar gezelschap
houden.' Evan verdwijnt uit het beeld als ik een lift in moet. De deuren sluiten en Milan drukt op een knopje. Hij laat me ineens los en stapt achteruit. 'Ik heb een bericht voor je. Van ALFA.' Kwaad haal ik uit en sla hem tegen zijn neus. Zijn neus kraakt angstaanjagend en begint te bloeden. 'Wat denk jij wel niet?! Je kon ons helpen weg komen!' roep ik. 'Nee!' roept hij angstig en wijst op de band rond zijn arm. 'Als ik dat had gedaan dan was ik dood geweest. Dit ding zit vast aan mijn zenuwstelsel. Als ik maar een ding fout deed, dan werden mijn zenuwen opgeblazen.' De lift stopt ineens. 'Speel mee.' zeg ik snel en kus hem. Het voelde onnatuurlijk om iemand anders dan Evan te kussen maar het moest. Drie mannen kwamen de lift in en keken afgunstig naar ons. Ze waren alledrie in een strak grijs pak. 'Noem me Viper.' fluister ik vluchtig en laat hem in mijn hals kussen. 'Viper, schatje.' zucht Milan en knijpt in mijn billen. Een korte rilling trekt over mijn rug. De lift stopt weer en de drie mannen gingen weer weg. Een van hun fluisterde vluchtig dat we schandalig bezig waren maar ik sla snel op de knop voor de deuren sluiten. Ik zucht en laat hem weer los. 'Goed. Wat was dat bericht?' vraag ik. Milan was nogal overdonderd van wat er net was gebeurd en keek me schaapachtig aan. 'Waarom ben je nog geen professioneel actrice?' vraagt hij beduusd. Ik begin te blozen als ik zie dat we er bijna zijn. 'Schiet op, Milan. Het bericht!' 'Ja! Ze zeiden dat je zo snel mogelijk naar huis moest.' Ik kijk hem vreemd aan. 'Naar huis?' 'Ze hadden iets ergs ontdekt. Iets over je familie.' Ik was nog meer in de war als de deuren weer open gaan op de juiste verdieping. Milan trekt me snel weer naar zich toe en sleurt me mee. Beneden stonden Zaiden en Evan ook al. Evan stond braaf naast Zaiden als ik zijn polsen zie. De handboeien hadden rode lijnen in zijn huid gebrand en de band rond zijn nek was er hard mee bezig. Een zware deur stond wagenwijd open. Aan de binnenkant was alles wit en een koude tocht gleed over de deur. 'Hier is je nu cel, Rave. Ik weet dat deze temperatuur je niks doet maar je vriendin is er redelijk gevoelig voor.' Met een lompe ruk werd mijn broek en shirt kapot gemaakt. Schamend om mijn littekens probeer ik mijn kleren weer terug te pakken. Zaiden ziet het ook en beveelt Milan om me vast te houden. Nieuwsgierig bekijkt hij mijn rug, dat onder de lelijke witte lijnen zat. 'Wie heeft dit gedaan?' vraagt hij en gaat voor me staan. Ik kijk beschaamd naar de grond. 'Alyssa. Zeg het maar. Ik kan ze laten vermoorden.' Viper neemt het van me over. 'De Black Scorpion.' grom ik. Ik werk Viper weer tegen en duw haar weg. 'De Black Scorpion, hè. Hoe oud was je?' 'Zeventien.' zucht ik. Milan laat me ineens staan. 'Ga alsjeblieft zelf naar binnen. Ik wil je niet dwingen.' zucht Milan. Ik knik en kijk naar Evan. Zijn band werd los gemaakt. Hij gaat snel naar me toe maar blijft staan. 'Ga!' schreeuwt Zaiden. Evan duwt me angstig naar binnen. De kilte overvalt me gelijk. Instinctief wil ik terug maar de deur achter ons sluit. Als de deur op slot is, trekt Evan zijn shirt uit. Het witte shirt hield meer verborgen dan dat ik dacht. Ook hij had ruwe littekens. 'Trek snel aan.' beveelt hij en trekt het shirt over mijn hoofd. Hij gaat tegen de bevroren muur zitten en trekt zich dicht tegen zich aan. 'Het komt goed. Echt waar. Het komt goed.' fluister hij en wrijft over mijn armen.

Evan
Ik blijf maar zeggen dat het goed komt maar ik lieg. Alyssa werd met de minuut kouder en het begint er op te lijken dat ze in mijn armen dood gaat. 'E-Evan?' 'Praat nou niet. Anders wordt je te moe.' zeg ik snel. 'W-weet je nog die keer d-d-dat we e-elkaar v-v-v-voor het eerst ontmoette?' vraagt ze rillend. Ik glimlach. 'Ja. Ik was gaan hardlopen met de jongens en jij zat daar maar op het balkon.' fluister ik ademloos. 'Je was zo mooi.' 'G-Ga door.' 'Waarom? Dat weet je toch nog allemaal?' vraag ik verbaasd. Tot mijn eigen verbazing schudt ze van nee. 'Ik weet veel niet meer door het ongeluk. Ik wil er over praten.' fluister ze. Ik vertel langzaam wat zij zei en wat ik zei. 'W-wat weet je nog meer?' vraagt ze en blaast in haar trillende handen. 'Weet je nog iets van vroeger?' Ik schud mijn hoofd. 'Die chip implantaat heeft meer kapot gemaakt dan dat ik dacht. Ik weet nog weinig van de afgelopen paar jaar.' 'I-ik ben zo moe...' fluistert Alyssa ineens en gaat liggen. Ik schrik me kapot en schud haar door elkaar. 'Nee! Je mag niet slaap vallen! Alyssa, hoor je me! Val niet in slaap!' roep ik en duw tegen haar schouders. Ik kermt een beetje maar opent haar ogen niet. Haar mooie huid was zo wit als sneeuw en zo koud als ijs. 'Blijf wakker, Alys! Toe nou!' 'H-help...' fluistert ze ineens en ze pakt mijn hand. 'Mijn rug doet pijn...' Ik spring overeind als ik mijn shirt helemaal rood zie worden. Ik ren naar de deur en begin erop te slaan. 'Maak open! Alsjeblieft! Maak de deur open! Ze bloed dood!' schreeuw ik en sla met mijn vuisten tegen de deur. 'Het doet zo'n pijn!' gilt Alyssa en verkrampt helemaal. Ik ga weer bij haar zitten en pak paniekerig haar hand. 'Even volhouden, Alys, Het komt goed, echt waar.' Ik laat haar op haar buik liggen als ze wanhopig huilt. Ik probeer iets om het bloeden te stoppen maar een van de hechtingen in haar rug waren gescheurd. Mijn handen zitten helemaal onder het bloed als de deur open gaat. Een stel gemaskerde en gewapende mensen lopen de cel in. 'Ze bloedt dood! Help haar!' roep ik bang. Maar in plaats van haar te helpen grepen ze mij en trokken ze me de cel uit. 'Laat mij gewoon doodvriezen! Help haar!' schreeuw ik. Een zilver verdovingsgeweer werd tegen mijn nek gezet en afgevuurd. Ik kerm even als ik zie dat ze Alyssa ook verdoven. 'Nee, wacht. Wat doen jullie?!' roep ik als de verdoving begint te werken. Een zwarte zak werd over mijn hoofd gedaan. Ik hoor Alyssa nog nu de verte gillen maar dan is alles duister.

Eindelijk, na al die tijd? Ja, nu wel. Ik heb weer tijd gevonden om te schrijven dus tada! Nieuw hoofdstuk! En vergeet niet om mijn nieuwe verhaal te checken, Avalon: A Guardian Tale. Dus, so you in the next chapter