Tinamaan na ako

#20 - I miss Mike

CHAPTER 20
 LEI'S POV

*Knock* Knock *Knock*

"Ma, pasok po." Sabi ko. Alam ko namang si Mama lang iyan. Sabagay, wala namang ibang tao sa bahay kundi kaming dalawa lang. Nakaupo lang ako ako sa chair, nag iinternet.

 
"NAK!!! NAK!!!"  Sigaw sigaw ni nanay habang pumapasok.


"Po?" Napalingon ako sa kaniya. Eh kasi naman mukhang natataranta siya. "Ano po bang nangyari?"

 
"Si Layla kasi, tumatawag!!!" :D Asees. Si Layla lang pala. Kung makatawag eh para bang may sunog. Si Mama talaga oh. Inabot niya yung cellphone sakin tsaka lumabas siya ng kuwarto ko kasi may pagkain pa daw siyang niluluto.


"Hello? :D " pa cute na boses. Luh, marunong pala akong magpakyot?  XD


"LEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEIGH!!!!!!!!!!!!! " ARAY! <(*o*)> ang saket sa tenga!!! Nilayo ko yung phone sa tenga ko tapos tinakpan ko pa yung tenga ko gamit yung free hand ko. Hay. Itong babaeng to talaga. Para lang ding si Angel to, madaldal at ang ingay ingay.
 

Oh and yeah, FYI. Pinsan ko siya :D she's in the USA. yo!
 

"Aray naman!! Ang sakeeet sa tenga eh!" Napatawa lang siya. Haha. But anyway, It's nice to hear her voice again. 3 months na kasi siyang hindi tumatawag. Ewan ko ba sa babaeng yun, busy yata sa paglalandi eh. Nyahaha. Dijoke lang XD
 
"I miss yooooou dongsaeng!!!" Ha? Ano raw? Ano sabi niya? DONT SEND? Nababaliw na ba tong pinsan ko? (*O*)?


"Anong Dont send dont send! May topak ka talaga!"
 

"Pabo!  It's not DONT SEND. It's Dongsaeng. Korean yan ^^ it means younger sibling." Ay ganun pala yun. Di ako nanunood ng Korean novelas eh. Songs lang nila pinakikinggan ko. May topak nga tong pinsan ko. May pa Dont send, este, dongsaeng dongsaeng ng nalalaman. Taga USA siya, ba't siya nagkokorean? Nag swap ba ng language ang USA't Korea? -___-

 
"Nasa USA ka teh! Ba't ka nagkokorean? Feeling ka talaga ever! Haha!" tumawa nalang ako. XDD
 
"Aish! Ang KJ mo talaga! >.< We came from Korea, 3 months kami nandun. Di na kita nabalitaan, I was busy eh ^__^ hihi. Sorry dongsaeng! " 

"Ah kaya pala. Di, okay lang! Tsaka pwede ba.. wag mo nga akong tawaging dongsaeng. Di naman ako Korean eh. " 

"Eh pano kung dongsaeng na talaga tawag ko sayo? =P" O sige na nga. Pabayaan ko nalang. -___- "... by the way. I want to live in Korea na :D sama ka, you want ? "


Yeah. Mayaman yang pinsan ko. Nagpapadala nga yan ng kung anu-ano minsan eh. Tinutulangan nila kami ni Mama.  Close kami niyan kahit 3 years older siya sa kin. Pero nung pumunta na sila sa States at dun tumira, close pa rin kami pero long distance communication nalang ginagawa namin.  :D
 

"Yoko! Masyado ng komplikado buhay ko para mag-aadjust ulit. Haha! " Ows lang XD Pero yeah, gusto kong magpunta sa Korea... but I dont want to leave my beloved country. Kumbaga, parang visit lang. :D

"Hmm.. siguro kasi.. you've fallen for someone there na kaya ayaw mo ng umalis." Sabi niya ng dire diretso tapos hindi pa nga ako nakapagreact, nanunukso na. "Uuuuy... Ayeee... Ayee!!"


You've fallen for someone?
LANCE?
Ano?! sino na isip ko? Psh. Hindi pwede.
*ILING ILING*
 


"Hoy! Tigilan mo nga! Hindi kaya ako in love or nafafall for someone!" -___-

"Weh? I've heard from tita this guy named... Lan - "

"HOOOOOY!! Tigilan nyo nga ako!"  Si Mama talaga oh. Kung makapagchika naman. Hindi naman ako na-iinlove dun or nahuhulog para dun eh. Yuck! >o<


Tumatawa lang siya sa kabilang linya.
 

"Oo sige na! Baka magkagulo pa tayo. Baka iiyak yang dongsaeng ko ehh. Haha! Basta, tawagan mo ko anong mangyari ha? I'll call you some other time. Bye! Love you! "
 

"Heh!!" Tawagan ko raw kung ano ang mangyayari. -__- Luh. "Sige, bye insan! Lab you rin!" Binaba ko na yung cellphone. Tsaka nilapag sa mesa. Mamaya ko nalang isasa-uli kay nanay. Tinatamad ako eh ^^ hihi. Tapos tinurn-off ko na rin yung computer.


Tsaka humiga sa kama. Napabuntong hininga nalang ako. Lance Lance raw. Bakit ba ako tinutukso nila kay Lance? Urgh. Nakakainis na ha. Naiinis nga ako sa kaniya eh tapos tinutukso ako. -___-


Sigh.. Teka.
Napaano kaya si Mike?

 
Napaisip ako bigla. Paano kasi yung ginawa ni Lance na sumigaw ba daw naman sa corridor. Tapos noon, parang nangiba si Mike.  Aish. Di ko talaga kaya eh. Kahit napilitan lang akong mag forgive kay Lance. Syempre, di parin mawala sa isipan ko ang ginawa niya. Paano ba naman kasi eh.
 

Okay sana kami ni Mike . Di ko rin masabi as in okay na yung ibang level. Halos everyday kaming magkasama... pero simula nung pinagsigaw ni Lance na girlfriend niya ako? Wala na. Hindi na siya nagpaparamdam. Siguro nga kasi maybe nasaktan yun. Di naman ako manhid. Nakikita ko naman eh na medyo may spark kaming dalawa, honestly.  I may seem to like him pero.. hindi, friend lang talaga tingin ko sa kaniya. Kumbaga, naappreciate ko lang yung friendship namin.

Unfair lang talaga tong si Lance >.< Psh. 2 days na kaming hindi nagkikita ni Mike. Ahay. Gusto ko naman talagang mag sorry sa kania..  pero parang takot akong ma reject. Si Lance din naman kasi eh. Urgh. Bahala na nga.


Sana makita ko siya bukas....
Promise. Lalakasan ko ang loob kong mag sorry.