Tinamaan na ako

#7 - I'm Dead

CHAPTER SEVEN.

LEI'S POV

I'm home. Wala pa si mama, kaya I'm stuck in my room. Kanina pa ako nagmumukmok dito. Kahit ano nalang ang iniisip. Buti nalang, may lakad pa si mama. Kinakabahan ako, eh.Ano ba kasi sasabihin ko kay mama? Na naging palaban ako? Na inaway ko ang anak ng may-ari ng school namin? Hay. Ewan ko ba.

Eto kaya, subukan ko.

"Ma, may nakaaway akong demonyo/ mayabang / asungot sa school.. "

Ang OA naman yata ? Eto kaya.

"Ma, alam nyo naman po na mabait ako, diba? Kaya lang kung uunahan ako ay naging palaban na."

Ay teh!? Pwede direct to the point?

Ay.. Ewan ko ba! Kung ikaw ba may nakaaway sa school tapos ipinapatawag ang magulang.. Hindi ba kayo kakabahan? Kaba kaya nun! Kahit na paulit ulit na akong nalagay sa ganitong sitwasyon, eh.. kakaiba pa rin, eeh lalo na kasi't sinabi ko kay Mama na magiging good girl na ako. -___-

Ahay, ewan ko ba. Mabuti pa't manood nalang ako ng TV. Isang storey lang ang bahay namin kaya easy to reach lang ang sala Alangan naman magbarko pa ako patungong sala, diba ? Haha- korni.

Lumabas ako ng kuwarto. Pumunta ako sala. Umupo na ako sa wooden sofa namin. Ang tahimiiiiiiiik ng bahay. Ako lang mag-isa, eh.

Pero hindi ako natatakot noh. Kung white lady, tikbalang pugot ulo pa ang makikita ko, okay lang huwag lang DEMONYO / LANCE.

Ayon eh, Kung hindi mo maalis ang isang tao sa puso mo dahil sa mahal na mahal mo siya, Eh, hindi naman pala maalis ang isang tao sa ISIPAN mo kung HATE NA HATE MO SIYANG TALAGA.

Kaya hindi niyo ko mabablame kung sa isip ko ay pinatay ko na si Lance at kung may makakapagbasa man sa isip ko, ay lagot na lagot ako sa karamihan ng mga kababaihan .

Ano pa? Marami talagang humanga sa demonyo na iyon. Di porket guwapo eh.Ganiyan ba talaga? Pag guwapo maraming tagahanga? Eh. Demonyo eh. DEMONYO. URGH.

Kawawa naman ang mga babaeng may gusto sa kaniya.

Pero nung isang araw, hindi ko nabanggit na nakita ko siyang may kasama na babae, naglalakad iyon sila, eh. Hindi ko kilala ang babae. So, iyon na nga. I still could picture them in my mind.

 Iyong tinitigan ni Lance ang  babae. Tapos kilig from head and shoulders knees and toes naman ang babae. Holding hands pa sila. Aaaargh. Ang landi!

Teh, kalma lang. Nagseselos, nagseselos ?

EW. Iyong demonyong iyon? NEVEEEEEEEEEERRRRR!

Okay. Ako na ang madaldal. I turned on the TV. Pumunta ako sa Channel 2. ABS-CBN . Ayun, Budoy na pala. Mabuti pa itong si Budoy. Kahit maraming problema, nakuha pa niyang maging masaya.

Hindi nga siya ganoon kaguwapo, (Pero Gerald in real life? Ay laglag panga teh. ) pero ang ganda ng ugali niya. Alam niya iyong tama. Oo nga naman, ang ugali lang naman talaga ang importante sa isang tao. Hindi iyong kung anong meron ka, hindi iyong mukha mo, hindi. Iyon lang naman talaga ang ugali mo.

Diba ?

Oh tapos Lei, aabot na naman ba ang kaisipang ito kay Lance?  -_____-

Urrrrgh. Tama na nga. I cringe in mentioning his name.

May narinig akong streaks ng kotse. Sababy nito ang pagbukas ng gate.

PATAY! Andiyan na si Mama!

Malamang, galing ito ng date niya with Tito Joe.

Pumasok siya.

She's wearing a red below the knee dress. Sleeveless pa nga ito. Her cleavage, exposing. She's wearing an estimated three inch heel strapped silver sandals. On her right had is a silver pouch. Ang buhok niya'y pina-hollywood curl niya. Hindi rin nagpatalo ang make-up na nilagay niya sa mukha . She's very beautiful. Talbog ako sa mama ko. Sabi nga sa iba ay para ko lang daw siyang kapatid. Feeling niya kasi, dalaga pa siya, nakikipag date na sa iba.

I can't blame her naman eh, siyempre. After those heart aching moments with dad, she deserves to be happy naman. Kaya pinapayagan ko nalang nakikipagdate.

"Mano po." Sabi ko sabay bless.

"Oh anak. Kumain ka na ba?" Tanong niya.

"Hindi pa po, hindi ako nagluto, eh."

"Di bale, may dala naman akong pagkain. May rice pa naman diyan."

"Sige po, ako na po mag-ayos."

Inayos ko ang lahat for dinner.

Hindi ba too late kung maging mabait ako, for now? Nucks. Eh kasi yung feeling na may dapat kang sabihin sa nanay mo pero you all have the fears that blocks you from saying it. Tsaka, ang good mood pa naman ni Mama. Masisira ko lang. Arrghh.

"Ma, kain na po tayo." Ayun na kami sa plastic table for 3 namin. Nakakamiss si papa.  For 3 iyon kasi si papa sana iyong ikapangatlo. Pero ngayong wala na siya, ayun. Kami nalang ni Mama.

We started eating.

"Anak, bakit ganiyan ang itsura mo saka, ba't ang tahimik mo?" Sabi ni nanay pagkatapos niyang kinagat ang tocino.

Memorize na talaga ako ni mama. Madaldal naman kasi talaga ako sa bahay eh. Kaya ayun. Malalaman niyang may problema pag tahimik ako.

"Uuhh.... "

"May kaaway ka na naman?"

"Ma.. kasi.."

"Ayan ka na naman, Lei eh. Bakit ba? Kanino na naman?"

Natatakot na ako. Parang barkada ko nga lang si Mama pero kung ito naman ang magagalit. Naku, huwag na. Ayoko siyang makitang magalit. Gusto ko, happy siya palagi.

"Ma.. hindi naman ako ang nangunguna eh."

"Bakit mo pa pinatulan? Jillian naman eh! "

"Sorry po." Nakayuko lang ako sa table.

"Tapos, ipinapatawag na naman ako, anoh?" See. Memorize na niya anoh.

"Opo. Tomorrow Morning."

"Huwag mo na nga itong ulitin. Pagod na pagod na ako sa mga kalokohan mo, Lei. Ewan ko na talaga sayo! Tinuturuan naman sana kita ng mabuting asal, bakit ba ganiyan ka lagi, ha?"

Eh, kasi naman ma. Nakakapagpainit naman talaga ng dugo ang Lance na iyon. Hindi ko naman sana iyon papatulan eh. Atsaka, hamunin ba daw naman ako. Aba, syempre! Hindi ako magpapatalo. Kaya nga nasasaktan ang tao dahil hinahayaan nilang masaktan ang mga sarili nila. Pero ako, hindi.

Patulan kung patulan.