He Choose To Stay (HHMR BOOK 3) (Completed)

HCTS 22 - #Afraid

Habang pinagmamasdan ko si Dewlon kagabi ang masasabi ko lang ay nababaliw nako. Imposimbleng magkakilala kami ni Dewlon dahil taga Cebu siya. Sa pagkakaalam ko wala naman kaming kamag-anak sa Cebu.

"Grabe kasi makatili yung mga nakasakay. Kinakabahan tuloy ako..." sabi ko at napahawak pa sa dibdib ko dahil ang bilis ng tibok nito.

Idagdag mo pa ang mga nakikita ko sa isip ko. Bigla bigla nalang ako nakakaalala ng mga parte ng memories ko. Hindi naman ganito noon? Hindi naman posibleng nakapunta nako sa Luna Park kasama ang ganoong lalake.

Dewlon smiled at me and gave me an assure looked, "Wag kang matakot, Eunice. Andito lang ako..." sabi niya.

Napangiti ako sa sinabi niya. Pakiramdam ko namumula ako, pero madilim naman kaya hindi naman niya siguro mapapansin.

Pero may naalala ako sa sinabi niya. Yan ang mga katagang sinabi ko sa lalake. Now, I realized his voice was actually the same as the guy in ny memory, pero imposible dahil napakasuplado naman nung lalake habang si Dewlon ay iba. Basta iba.

Nang makasakay na kami hindi ko parin maalis sa isip ko ang lalakeng nakasama ko sa roller coaster. Hanggang sa hinawakan ni Dewlon ang kamay ko upang iangat sa ere tumili ako pero kasabay nun ang isang pamilyar na boses na umalingawngaw sa ulo ko.

"You know...sometimes your stupidness amaze me. Sorry for everything I've said this morning. I'm sorry for being a jerk..."

Napatingin ako kay Dewlon. Bakit siya nag-sosorry sakin? Siguro kanina kaya nagsosorry siya. But did he just said I'm stupid?

"Okay lang..." sagot ko at ngumiti sa kaniya pero nag-iwas ako ng tingin sa kaniya. Nakasakay parin kaya kami sa roller coaster.

"Okay lang ang ano?" tanong niya ng malakas dahil sa lakas ng sigaw ng mga kasama pa namin sa likod.

Hindi parin ako makatingin sa kaniya, "Diba nagsosorry ka? So, I said it's okay to me, Dewlon. Sorry din dahil dinala ko si Akiro sa supposed to be lakad natin. Nauna kasi siyang nagyaya sakin, nakalimutan ko lang..." pasigaw rin na sabi ko at tumingin sa kaniya hanggang sa huminto na ang sinasakyan namin.

Nakakunot ang noo niya, "Does your head hurts? May naalala kaba?" tanong niya habang tumatayo kami. Inalalayan niya pa ako sa pagtayo.

Natigilan ako sa sinabi niya. May alam ba siya? May alam ba siya tungkol sakin? Kaya ba parang siya ang lalakeng nasa alaala ko?

"P-paano mo nalaman?" gulat na tanong ko sa kaniya.

Bahagyang napaawang ang bibig niya sa sinabi ko, "Did you forget that I was the doctor treated you? Kaya ko alam ang kalagayan mo. So, did your head hurts? Ano ang mga naalala mo?" nag-aalalang tanong niya sakin. Kitang-kita sa mga mata niya ang pag-aalala.

Bumilis ang tibok ng puso ko. "Sumama lang ang pakiramdam ko. Yeah, I did remember some, but still I can't identify the person..." but you resemble him.

Napakurap siya sa sagot ko. Napabuntong hininga siya at biglang hinawakan ang ulo ko gamit ang isang kamay niya. Hinimas niya ang likod ko.

"Please tell me if it hurts. I'm a doctor..." malumanay na sabi niya. Tumingin ako sa kaniya at tumango.

It's fucking weird that he resemble my prince charming. Alam 'kong may alam siya tungkol sakin, pero bakit niya tinatago sakin? Bakit di siya magpakilala?

If he's my prince charming, kung totoo man ang conclusion ko. Kung hindi man ako assuming. Kung hindi man ako nagkakamali...

Ba't di siya magpakilala sakin diba? My confession to him was emabarassing nung high school. He rejected me kaya bakit kami magkasama sa roller coaster? Nagdadate ba kami? Bakit naman kami mag-dadate kung hindi naman maayos ang pakikitungo niya sakin doon?