I was on the balcony of our room, waiting for the rain to stop. May lakad dapat ako ngayon, may check up kami ni Baby. Kaya lang umulan mahihirapan ako magdrive. 6 months na si Baby, malaki na ang tyan ko, malaki na rin ang itinaba ko.
Kasama ko pa rin dito ang Mama ko, hindi naman na nya ako iniwan mula nang pumunta sya dito.
I wanted to go home, to be back in the Philippines. Gusto kong doon na lang kaming dalawa ng anak ko, kaya lang kung uuwi ako, sayang ang mga pwedeng makuha ng anak ko. I am not after the money pero sabi nga ni Mama Rose, pinaghirapan yun ng asawa ko. Para sa aming mag-ina.
"Zea, aalis pa ba tayo?"
"Hindi na siguro Mama. Malakas ang ulan. Bukas na lang."
"Osya sige, matutulog muna ako ha? Inaantok ako eh."
"Sige po Ma."
"Mel!!"
"Po ate?"
"Tingnan tingnan mo yang Ma'am Zea mo ha? Antok na antok lang ako."
"Opo Ate."
Si Manang Mel ay househelp namin dito. Sabi ko kasi Pinay ang gusto kong kasama sa bahay.
"Ma'am, sa likod lang po ako, magplantsa po ako. Mainam magplantsa kasi malamig ngayon."
"Osige. Magtitimpla na lang ako ng tsokolate."
"Ako na po Ma'am."
"Hindi na, sige na, okay lang ako."
Nang makapagtimpla ako, umupo ako sa may labas. I don't know why but I want to feel the rain. Siguro nga kaya associated sa ulan ang heartbreak scenes sa movie kasi kapag naulan, ramdam na ramdam mo yung coldness. I miss my husband so much at wala akong ibang magawa kundi ang tanawin ang daan umaasang tatahakin nyang muli.
I was about to finish my cup of chocolate nung makakita ako ng tao. That man is slowly getting near my house. Mejo nagpapanic na ako, naalala ko lang na andito ako sa America at maayos ang security ng village namin. I was about to go inside when I felt something strange. I observed the man as he gets nearer.
My eyes widened when I realized, he's my husband. Alam ko. Ramdam ko. So I run to him, without thinking anything. And God, he was alive.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
