Hope

Epiloog

Als versteend staarde Killian naar zijn mate, die levenloos op het grote podium lag. Dylan trok zich terug zodat Killian zelf de controle weer had, en zijn ogen kregen hun normale bruine kleur terug. Mike keek Killian heel even aan, maar wende zich toen weer naar Hope. Liv barstte in snikken uit, en Mike sloeg troostend zijn armen om haar heen. Liv had geprobeerd Hope te re-animeren, maar Hope had niet gereageerd. Haar hart was gestopt. De pijn dat haar wolf weg was in combinatie met de vreselijke wond die een normaal mens niet zou overleven, zorgde er voor dat haar hart het begaf. 'Mate...' Fluisterde ik zachtjes, waardoor Mike op keek. 'Heb je het eindelijk door?' Brieste hij minachtend. Hij liet Liv los op en stond op. 'Jij ongelofelijke klootzak! Al die tijd was ze je mate! Je hebt geen idee wat je haar hebt aangedaan! Weet je, ze was ook mijn Luna! Je zal een legende worden in de toekomst. Van de Alpha die zijn eigen mate zo mishandelde, dat ze haar wolf verloor en uiteindelijk stierf van haar verwondingen die haar mate had toegebracht' riep hij woest. 'Haar wolf verloor?' Echode Killian verbaasd. 'Ja. Ze is haar wolf verloren. Daardoor kon de diepe wond dus niet helen en kon ze de hoeveelheid bloedverlies niet aan. Jij... Jij... Hoe kon je! Hoe kon je het niet zien?! Ik zweer, als ik jou was geweest dan...' Mike raasde maar door, en toen hij uitgeraasd was, draaide Mike zich terug naar Liv. Hij hielp haar overeind en leidde haar weg van het levenloze lichaam van Hope. Killian liep langzaam naar zijn mate toe, en knielde voor haar neer. Zijn mate, ze was weg. Hij had haar zo mishandelt, en nu was ze dood. En hij wist niet eens haar naam... Een pakte een van Hopes handen beet, en kneep er zachtjes in. In de hoop dat ze weer tot leven zou komen bij de aanraking van haar mate. Maar ze vertoonde geen teken van leven meer. Killian liet zijn hoofd hangen, en een traan ontsnapte uit zijn ooghoek. En dat, was de eerste keer sinds zijn leven als Alpha dat hij moest huilen.

Liv en Mike stonden als laatste overgebleven bij de rand van het graf van Hope. Killian had haar een begrafenis gegeven, en hij was er zelf bij geweest. Iets wat hij normaal nooit was, of deed. Hij stond achter Liv en Mike, die in stilte naar het graf van Hope staarden. Liv had natte wangen van net huilen, omdat ze haar Luna was verloren en vond dat het haar schuld was geweest. Mike had ook een paar tranen gelaten, omdat hij wist dat Hope de laatste en enige kans was geweest voor hun Alpha om minder streng, op macht bedlust en bloeddorstig te worden. Om hem te veranderen. Mike sloeg zijn arm om Liv heen die huilend haar gezicht in zijn schouder verborg, en samen liepen ze na een laatste blik op het graf weg.

Killian stapte uit de schaduwen van de bomen tevoorschijn. Hij had een roos bij zich, en hij legde voor het net geplaatste grafsteen neer. Daarna liep hij terug naar de rand van het graf, en staarde hij er naar. 'Ik zal je beloven de Alpha te worden die je wilde dat ik was... Ik zal proberen alles goed te maken, zodat je tevreden en trots op me kan zijn. Ik zal een betere Alpha en leider te worden, een die om zijn roedel geeft. Ik zal Rouge's en gevangenen beter behandelen... En bovenal... Ik zal nooit een meisje tot mijn Luna benoemen. Niemand zal jou ooit kunnen gaan vervangen, ook al had je je titel niet... Hope... Het spijt me zo erg' fluisterde hij, terwijl er tranen over zijn wangen begonnen te rollen. En alsof ze hem gehoord had, stak er voor even een klein briesje op en scheen er een felle straal zonlicht door het wolkendek heen naar beneden, precies op het graf van Hope. Een kleine glimlach vormde zich rond de lippen van Killian, en hij veegde zijn tranen weg. Na een laatste blik op Hopes graf draaide hij zich om en liep terug naar zijn roedel. Hij zal opnieuw beginnen, en een betere Alpha worden voor zijn roedel.

Hij zal Hope een eer gaan bewijzen.