Hope

Hoofdstuk 3

POV Hope
Ik stond op het trainingsveld, met tegenover me 15 mensen uit mijn pack. Allemaal waren ze 14, en dit zou hun eerste training worden. Ze waren best zenuwachtig, net zoals ik. Ik schraapte mijn keel, en begon te spreken. 'Goed. Ehm, nou ja, welkom allemaal. Ik ben Hope, en ik ga jullie trainen tot jullie je wolf krijgen. Ik heb niet zoveel ervaring met het lesgeven, maar dat haalt op zich niet zo heel veel uit. Denk ik. Vandaag gaan we werken aan jullie conditie. Als opwarming gaan we een rondje om het veld heen rennen in looppas. Ik wil niemand zien die gaat lopen, doe je dat wel mag je een extra rondje maken. Oke?' Iedereen knikte. Ik glimlachte 'mooi, begin dan maar'. De groep begon meteen te rennen. Ik schudde mijn hoofd toen ik zag dat ze bijna allemaal vol gas gaven aan het begin. Die redden het niet grinnikte Daya in mijn hoofd, en ik was het met haar eens. Toen de eerste hun rondje af hadden, kwamen de drie jongens die als eerste vertrokken hijgend aan terwijl de rest al even stond. 'Jullie drie gaan nog een rondje maken, de rest gaat mee naar het midden van het veld' zei ik. Terwijl ik de drie jongens aan wees. De jongens keken me verbaasd aan 'maar...' Begon er een. 'Nee. Ik zei dat jullie een extra rondje moesten rennen als je ging lopen, en jullie zijn rustig gaan lopen halverwege' onderbrak ik hem. Zuchtend begonnen de jongens het rondje over te doen en glimlachend liep ik naar het midden van het veld met de anderen op mijn hielen. 'Goed, tegenover elkaar gaan staan met anderhalve meter tussen jullie in' zei ik. Snel gingen ze in twee rijen tegenover elkaar staan, en ik knikte goedkeurend. 'Goed. Tien push ups, tien sit ups, vijf seconden rust en daarna opnieuw beginnen. Dit herhalen jullie tien keer, en ik wil geen gesmokkeld hebben'. Braaf deden ze war ik zei, ook al hoorde ik wat klagende zuchten. 'Ik weet dat dit anders is dan dat jullie dit je hadden voorgesteld, maar het gebeurt niet zomaar dat je non stop 20 rondjes om het veld kan redden en daarna niet buiten adem bent' vertelde ik toen ik tussen ze langs liep. Ik corrigeerde een paar meisjes en jongens op de manier waarop ze hun handen op de grond zette, en knikte goedkeurend toen ik zag dat iedereen het tot nu toe vol kon houden.

'Morgen zie ik jullie weer om 10 uur, oke? Ga nu maar naar huis en je opfrissen. Jullie hebben het goed gedaan' prees ik mijn leerlingen. Opgelucht liepen mijn leerlingen het veld af, en ik grinnikte. Dat hebben we echt goed gedaan, vandaag. Volgens mij gaven we een prima eerste les! Riep Daya enthousiast. Volgens mij ook... Hopen dat we ze niet hebben afgeschrikt. Tss, echt niet. Als ze niet meer komen, zijn het watjes die het niet waard zijn om een Jager te worden grinnikte Daya, en ik grinnikte met haar mee. Ik liep het veld af, richting mijn huis. Onderweg kwam de Beta naast me lopen. 'Ik zag hoe je die les deed. Je bent een prima leraar' prees hij me. Ik keek hem verbaasd aan 'bedankt...' Zei ik aarzelend. 'Maar ik heb verontrustend nieuws. Je moet beloven dat je het tegen niemand verteld'. 'Oke, ik vertel het tegen niemand. Zelfs tegen mijn moeder niet'. De beta knikte tevreden 'oké dan. Een van onze informanten bij de Blood Moon is gepakt en in de cellen gegooid. Dat betekent dat de Blood Moon ons binnenkort aan gaat vallen. De Alpha heeft me gestuurd met de opdracht de trainen te versnellen'. Geschokt keek ik de Beta aan 'de Blood Moon?' Echode ik. Ik schudde mijn hoofd 'ik zal morgen beginnen met vechttraining, en de lessen langer laten duren' zuchtte ik. De beta knikte 'dat is een goed plan. Ik zal tegelijkertijd met jouw de beginnelingen trainen, dan doen we samen alle ongetransformeerden'. Ik knikte 'dat is prima. Van 10 uur tot 12 uur duurt bij mij de training, moet die langer worden?' 'Laten we om 9 uur beginnen'. Ik knikte 'oké, dan zie ik je morgen'. Met die worden liep ik naar de voordeur van mijn huis toe en met een zwaai opende ik de voordeur.

Ik sloeg de deur achter me dicht en liep door naar de woonkamer. Daar liet ik mezelf op de bank ploffen, naast mijn broertje. Het is zaterdag, dus vandaag heeft hij geen school. Hij was tv aan het kijken, en ik hoorde de tune van Thomas de Trein. Kyle is gewoon gek van treinen, dus het verbaasde me niet echt. 'Hoi Hope' zei hij vrolijk zonder zijn blik af te wenden van de tv. Ik grinnikte 'hey Kyle'. Mijn moeder kwam binnen sn keek me verast aan 'al terug? Ik had je niet binnen horen komen'. Ik rolde met mijn ogen. Tuurlijk. Je hebt een weerwolven gehoor en je hoort de deur niet eens dichtslaan. 'Hoe ging het?' 'Prima' zei ik. Mijn moede knikte 'mooi. Oh, en je broertje gaat volgende week vrijdag op schoolreis, ik ga mee als begeleiding'. Ik knikte 'oke'. Waarom vertelt ze me dat nu al? Nou ja, het zal wel...