Hope

Hoofdstuk 8

POV Hope
Hardhandig werd ik meegetrokken, naar een metalen deur. Deze ging open en er verschenen allemaal martel toestellen. Mijn ogen werden groot. Ze zouden me toch niet...? Als antwoord werd ik de kamer in gesmeten en de deur ging met een klap dicht. Ik kroop naar een lege hoek van de kamer, en leunde met mijn rug tegen de muur. Ik inspecteerde mijn wonden, en merkte dat ze al begonnen te helen. Gelukkig maar. Ik zuchtte, en probeerde me te ontspannen. Maar helaas voor mij, zit het lot me niet mee. De deur vloog open en een agressieve Alpha verscheen in de deuropening. 'Zo. Vertel me nu je naam. Je laatste kans' siste hij. 'H... Hope' antwoordde ik zacht en schor. 'Hoop? Ik vraag je je naam, en jij zegt hoop?! Er is geen hoop meer voor je! Ik heb je drie kansen gegeven, en je hebt ze allemaal verspild!' Schreeuwde hij woest, en hij beende op me af. Hij trok me omhoog en duwde me op een van de tafels. Hij begon me vast te binden, ondanks dat ik flink tegenspartelde. Daarna haalde hij een zweep tevoorschijn met een zilveren handvat. Mijn ogen werden groot toen ik de zweep zag, en dat hij zilver vast had. Alpha Zacharias, ik weiger hem mijn mate te noemen, keek me lachend aan. 'Ik kan tegen zilver, wist je dat nog niet?'. Met die woorden gaf hij een eerste slag met de zweep. Ik gaf een gil, en de ruimte begon zich te vullen met het geluid van een knallende zweep en pijnlijke schreeuwen.

Straaltjes bloed liepen langs mijn gezicht, en ik keek angstig naar Alpha Zacharias die me gemeen grijnzend aankeek. Langzaam begon ik zwarte vlekken te zien, en ik knipperde met mijn ogen om tegen ze te vechten. Alpha Zacharias gaf nog een mep met zijn zweep, maar ik was te uitgeput om zelfs maar te schreeuwen. 'Nu, je laatste kans. Wat is je naam!' Gromde hij. 'Hope... Hope Starwoods' fluisterde ik, waarna de vlekjes toe begon en te nemen. Hij keek me verbaasd aan, maar ik zag het al niet meer. Het geluid van een deur die open ging en een stem die de Alpha riep zorgden er voor dat ik probeerde wakker te blijven, en niet buiten bewustzijn te raken. 'Killian? Je moeder wilt met je praten...'. En dat was ondanks het vechten tegen de duisternis het laatste wat ik hoorde voor de duisternis en stilte het overnamen.

Een felle pijn in mijn polsen zorgden er voor dat ik mijn ogen opende. Voorzichtig knipperde ik met mijn ogen, en ik merkte dat ik in totale duisternis zat. Langzaam begonnen mijn ogen te wennen aan het donker, en na een paar minuten kon ik alles zien. Ik zat ik een cel. Een cel met zilveren tralies. Ik keek naar mijn handen die in zilveren handboeien vast zaten, en besefte dat dat de pijn was die ik in mijn polsen voelde. Langzaam kwamen alle herinneringen terug, en het duurde niet lang of de eerste tranen rolden over mijn wangen. Ik begon stil te huilen, en de tranen kon ik niet meer tegen houden. Mijn hele lijf deed pijn en zat onder de schrammen, wonden en blauwe plekken. Ook waren de rode striemen van de zweepslagen zichtbaar op de stukken huid die bloot waren komen te liggen door de scheuren in mijn kleding. Ik probeerde voorzichtig de stof van de lange mauwen van het vest dat ik aan had tussen de handboeien en mijn polsen te schijven, zodat de pijn af zou nemen. Hope? Vroeg een klein stemmetje in mijn hoofd. Daya! Wat is er? Als... Als Killian... Wie is Killian? Onderbrak ik haar. Onze... m-mate fluisterde ze. Oh, dus hij heet Killian... Wat is er met hem? Als hij... Denk je dat... Hij het ooit doorkrijgt? Dat we zijn mate zijn? Verdrietig schudde ik mijn hoofd. Nee... Ik denk het niet. En bovendien, ik hoef hem niet als mate. Als ik sterk genoeg ben, wijs ik hem af. De eerst volgende keer dat ik hem zie. Als jij het daar me eens bent... Ja. Ik kan niet lang leven met de pijn die hij ons bezorgt. Daya klonk heel zacht, en verbaasd liet ik haar woorden tot me doordringen. Wat bedoel je? Stilte. Wat bedoelde Daya? Ik hoop maar dat ik er nooit achter hoef te komen...