Hope

Hoofdstuk 12

*** ik heb gewoon nu al meer dan duizend reads op dit boek! Ik ben zo blij! Bedankt voor de stemmen en reacties op mijn boek, ik ben blij dat jullie het een leuk verhaal vinden! ***

POV Hope
'Alex!!' Met grote ogen keek ik toe hoe mijn beste vriend langs mijn cel werd gesleurd. Ik probeerde zo snel mogelijk bij de tralies te geraken terwijl Alex verbaasd mijn kant op keek. Ik zag blijdschap en opluchting in zijn ogen, terwijl hij mijn naam riep. 'Hope!!' Tijd om bij te praten hadden we nou niet echt, want hij werd langs mijn cel gesleurd. Ik hoorde naast me het rammelen van een hek, en geluiden en tekenen die er op wezen dat Alex in de cel naast me werd gegooid. Daarna liepen de mannen weer weg, en kroop ik dichter naar de tralies toe. 'Alex?' Vroeg ik met een schorre, hoopvolle stem. 'Hope! Godzijdank, je leeft nog!' Hoorde ik hem opgelucht zeggen. 'Hoe kom je hier? Wat is er gebeurd? Waar zijn mijn moeder en Kyle? Gaat het wel goed met ze?' Vroeg ik. 'Hope... Het spijt me. De roedel werd aangevallen, en je moeder en Kyle zijn allebei omgekomen' zei Alex zacht. Ik keek met grote ogen voor me uit. Ik kon Alex niet zien, maar ik wist dat hij een blik van spijt in zijn ogen zou hebben nu. De tranen begonnen weer over mijn wangen te stromen, en ik verbaas me echt over de hoeveelheid tranen die ik heb. Ik ging met mijn rug tegen de muur zitten, trok mijn knieën op en sloeg mijn armen om mijn knieën heen, voor zover mijn handboeien dit toelieten, terwijl ik mijn hoofd tussen mijn knieën stopte. Ik liet mijn tranen de vrije loop gaan, wetend dat ik ze toch niet tegen kon houden.

'Hope... Je zag er verschrikkelijk uit. Wat is er allemaal met je gebeurd?' Vroeg Alex na een tijdje. Ik hief mijn hoofd op, en veegde mijn tranen weg. 'Het heeft veel weg van de hel' fluisterde ik zacht, maar het was hard genoeg voor Alex om het te horen. 'De hel? Hope, wat is er met je gebeurd? Wat hebben ze met je gedaan?' Vroeg hij bezorgd. Ik bleef even stil voor ik antwoordde. 'Ze hebben een soort martel kamer hier' fluisterde ik met een schorre stem. 'En de Alpha houd nogal van een zilveren zweep...' Mijn stem stierf weg, en ik wist dat als ik nu zou gaan praten er geen worden maar snikken uit mijn mond zouden komen. Ik hoorde Alex geschokt naar adem happen. 'Een zilveren zweep...?' Stamelde hij. Hij bleef even stil. 'Hope, we kunnen tegen zilver he. Niet goed, maar wel een beetje. Dat weet je he? Is de zweep dan echt zo erg?' Vroeg hij. Misschien denk je van "he? Kan ze nou een beetje tegen zilver?". Nou, ja. Toen ik klein was heb ik een injectie gehad met vloeibaar zilver en sindsdien kan ik er beter tegen zilver dan de gemiddelde weerwolf. Mijn hele roedel heeft dat. Dat zilver gebeuren is een geheim van onze roedel, en vandaar dat ik er nog niet eerder over heb gesproken. Normaal gesproken heeft zilver een negatieve invloed op het helen van winden, en vandaar dat Liv dus zo verbaasd was toen.

'Ja' zei ik, als antwoord op Alex's vraag. 'Hope, ik snap het niet. Waar is het vrolijke meisje gebleven dat nooit opgaf, ook al stonden we er hopeloos voor? Dat koste wat het koste wilde overleven zodat ze haar mate kon vinden?'. Ik gaf geen antwoord en versteende bij het woord mate. Ik schudde mijn hoofd en dreef al mijn gedachtes aan Hem weg. 'Heb jij haar al gevonden?' Vroeg ik, in een poging tot een ander onderwerp. 'Mijn mate? Nee. Helaas. Al denk ik dat ze in de buurt is. Toen ik langs het roedel dorp hier werd meegenomen, rook ik namelijk een verrukkelijke geur... Dan maakt me helemaal gek, en ik hoop dat ze inderdaad mijn mate is. Dan moeten we hopen dat ze een hogere rank heeft, wat dan word ik uit ge gevangenis hier gelaten en dan kan ik smeken om jou ook vrij te laten aangezien jij mijn zusje bent' vertelde hij. Ik kreeg een waterige glimlach op mijn gezicht. Alex en ik waren zulke goede vrienden, dat het voelde alsof we broer en zus waren. En Alex had zijn mate waarschijnlijk gevonden... Ik hoop voor hem dat ze aardig is. Maar alles is beter dan Hem als mate. Ik hoop gewoon dat Alex een gelukkig leven krijgt. Dat hij mij kan vergeten, en verder kan gaan met zijn leven. Want ik kom hier nooit uit. Al was zijn mate het zusje van Hem, dan nog niet. Nee, ik zit hier de rest van mijn leven, tot het moment waarop mijn hart het begeeft...