Hope

Hoofdstuk 10

POV Hope
Er was een vreemde vrouw mijn cel ingekomen, en ze had gezegd dat ze een dokter was. De packdokter. Ik liet haar haar gang gewoon gaan, en na een kort "gesprek" verliet ze mijn cel weer. Om mij alleen achter te laten. Tranen begonnen weer over mijn wangen te lopen, en ik verlangde naar Daya. Haar stem. Die me vertelde dat we er wel uitkomen. Samen. Hope.... Klonk plots haar stem, en ik veerde overeind. Daya! Hope, ik word steeds zwakker. Je weet toch wat er gebeurd als een mate zijn mate niet accepteerd? Een soort van...? Nou, als een mate zijn mate mishandelt en haar... Verwaarloosd, dan kan de wolf van diegene dat niet aan. Ik kan je de details niet vertellen, maar... Het doet ontzettend veel pijn, en als die pijn te veel word... Dan verdwijn ik. Haar stem werd steeds zachter tot het klonk als een fluistering, en mijn ogen werden groot. Nee! Nee, dat gaat niet gebeuren! Jij bent sterk, je red het! Ik hoop het, Hope. Ik hoop het... Er begonnen steeds meer tranen over mijn wangen te stromen, en ik had geen idee dat ik er zo veel zou kunnen hebben. Hope. Geen toepasselijke naam voor iemand die de hoop heeft opgegeven. Ik denk dat ik de hoop dan maar niet op moet geven. Ik moet en zal hier uit komen, voor mij. Voor Daya.

Mijn celdeur werd geopend en er verscheen een gespierde man in de deuropening. Hij liep naar me toe, trok me ophoog en maakte mijn handboeien los. Ik stribbelde niet tegen, wetend dat het geen zin heeft. 'De Alpha heeft wat woede die hij kwijt moet. Hij vroeg speciaal voor jou' zei hij grijnzend. Ik slikte. Hoe kon het toch dat hij het niet zag? Dat hij het niet voelde als hij me aanraakte? Was zijn hart zo erg versteend? Ruw werd ik een kamer ingegooid, en op een tafel gelegd. Ik werd vastgebonden, en de man verdween grijnzend de kamer uit. Niet veel later verscheen Hij in de deuropening, en keek Hij me grijnzend aan. Hij pakte een zweep, en liep naar me toe. 'Zo zo zo... Al weer geheeld?' Grijnsde hij. Ik zweeg. Niet in staat om iets te zeggen. Hij liet de zweep knallen, en ik voelde een pijn door mijn arm heen trekken. Hij liet een angstaanjagende lach horen, en mijn marteling begon. Ik sloot mijn ogen, in de hoop dat het snel over zou zijn.

Toen ik mijn ogen weer durfde te openen, was Hij bezig met het wassen van zijn handen. Ik voelde overal de striemen zitten en branden, maar gaf geen kik. Ik moest en zou sterk blijven. Ik draaide mijn hoofd weg, zodat ik niet naar Hem hoefde te kijken. 'Tot volgend keer, voetveeg' zei Hij, en hij spuugde het woord "voetveeg" uit. Alsof ik een schande was. Zal hij zo over me denken? Weet hij wel dat ik zijn mate bent, maar vind hij me niets waard? Maar dan moet zijn wolf dat ook vinden, want anders zou hij helemaal gek worden. Een innerlijke wolf? Die zijn mate niet accepteert? Dat is nog nooit voorgekomen. Je innerlijke wolf is verbonden met een innerlijke wolf van iemand anders, en die verbintenis ontstaat bij de eerste ontmoeting. Een innerlijke wolf kan niet zonder zijn of haar wederhelft, dat is de reden waarom de maangodin ze mate's heeft gegeven. En omdat ze een deel van een persoon zijn, krijgen die personen ook automatisch een mate. En het kan gewoon niet dat een wolf zijn mate niet accepteert. Een persoon kan zijn mate niet accepteren en haar afwijzen, maar een wolf kan dat niet. Ik werd wakker geschud uit mijn gedachten door dat ik vastgegrepen werd door een grote man. Een die ik nog niet eerder had gezien. Hij rook naar Alpha, maar dan anders... Wacht is even, dit is de man die ik zo erg toegetakeld heb! Oh nee, zo eten gaat hij me ook nog martelen! Nee, vast niet. Rustig blijven, Hope, rustig blijven. Ik probeerde mijn onregelmatige adem onder controle te houden. De man trok me van de tafel af nadat de sloten waarmee mijn armen en benen tegen de tafel aangedrukt werden waren geopend, en nam me mee de kamer uit. Dwingend, maar niet hard handig tot mijn verbazing. Samen liepen we naar mijn cel, en tot mijn opluchting op een normaal tempo zodat ik niet werd meegesleurd. Hij opende mijn cel deur, en liep naar binnen zonder me zelfs maar mee te trekken of beet te pakken. Een beetje verbaasd liep ik achter hem aan, en ik liet toe dat hij me in de zilveren boeien vastmaakte. 'Zo... En nu zou ik wel is willen weten wie het meisje is dat in staat was mij ernstig toe te takelen' zei hij met een glimlach.