Hope

Hoofdstuk 1

POV Hope
'Hope! Naar beneden komen, nu!' Riep mijn moeder. Ik zuchtte 'ik kom er aan!' Riep ik hard, en ik maakte snel een staart in mijn haren. Daarna racete ik de trap af, in de richting van de keuken. 'Wat is er?' Vroeg ik toen ik binnen kwam. Mijn moeder stond voor het aanrecht brood te smeren, wat er uit zag als het ontbijt voor pap. 'Kyle is zijn lunch vergeten, kan je het even naar hem brengen?' Vroeg ze, terwijl ze een lunchbox naar me toe schoof. 'Als ik nou nee zeg?' Vroeg ik serieus. 'Dank je, en als je terug komt moet je nog even langs je tante, ze heeft namelijk het gereedschap van ons geleend en dat hebben we weer nodig'. Ik zuchtte 'verder nog iets?' 'Nee hoor. Kom alleen niet te laat voor je training'. Ik rolde met mijn ogen en pakte de lunchbox van mijn kleine broertje Kyle. Hij is nu 8 jaar, en zit in groep 5 op de basisschool in de stad die in ons territorium ligt. Ik liep naar buiten, legde de lunchtrommel neer en transformeerde in mijn wolf. Mijn wolf, Daya, is best groot. Ze is grijs, heeft witte poten en een witte buik, en donkergrijze vlekken op haar rug en ze heeft een zwart oor. Toen ik getransformeerd was pakte ik de lunchtrommel van Kyle op in mijn bek en begon ik te rennen. In mens vorm zou ik er ruim een kwartier over doen om de stad te bereiken, als wolf zijnde nog geen vijf minuten.

Toen ik aan de bosrand aankwam, transformeerde ik terug en liep ik de stad in. Op weg naar de basisschool van Kyle. Ikzelf zit niet meer op school, een paar weken terug heb ik examen gedaan op de havo en nu ben ik klaar. Ik ga niet verder studeren ofzo, althans, dat is niet de bedoeling. Pap heeft dat ook niet gedaan, voor zover ik weet. Mam heeft wel doorgestudeerd, en is dokter. Ze werkt in het ziekenhuis van de pack, en tegelijkertijd ook in het ziekenhuis in de stad. Daar werkt ze op een afdeling met een bepaalde naam die ik niet meer weet, waar ze wonden enzo verzorgen omdat daar soms wel is weerwolven belanden enzo.

Inmiddels stond ik voor de ingang van de school van Kyle, de school ligt namelijk niet zo heel ver van het bos vandaan. Ik liep er naar binnen, door de gangen heen op weg naar het lokaal van Kyle. Eenmaal daar aangekomen, klopte ik op de deur waarna ik de deur open deed. Ik stak mijn hoofd om de hoek. 'Hallo? Stoor ik?' Vroeg ik. De leraar keek me verbaasd aan. Nee hoor. Wat is er?' Vroeg hij. Ik grinnikte 'iemand is zijn lunch vergeten'. Kyle sprong meteen op van zijn plek achterin de klas en rende naar me toe. 'Die was ik vergeten thuis!' Riep hij vrolijk. Ik grinnikte 'dat had ik door, ja'. 'Dankjewel, Hope!' Zei hij en hij gaf me een korte knuffel. Daarna rende hij snel terug naar zijn plek waar hij zijn broodtrommel in zijn rugzak stopte. 'Ik ga maar weer is. Doei Kyle, tot vanmiddag!' Riep ik, en ik liep de klas weer uit. Ik liep door de gangen heen, de school uit.

Toen ik buiten stond begon ik de stad verder in te lopen. Mijn tante woont namelijk in de stad. Haar mate was een mens, en daardoor kon hij dus niet in het bos gaan wonen. Hij weet wel het een en ander van weerwolven enzo, maar ja, een mens zou nou niet graag vrijwillig tussen de weerwolven in willen wonen denk ik zomaar. Vind je het gek? Vroeg Daya grinnikend. Daya! Je bent niet dood! Ik dacht echt van wel, zei ik tegen haar, en het vrolijke sarcasme in mijn hoofd was te horen. Tss... Zeg jij. Weet je, het zit me echt dwars dat we onze mate nog niet gevonden hebben zuchtte Daya. Ik weet het. Maar we vinden hem echt wel. Dan krijgen we net zo'n gelukkig leven als mam en pap, en worden we net zo schattig als Chrissie en Logan. Chrissie en Logan zijn mijn vrienden, en ze zijn mate's. En ongelofelijk schattig samen. Zeg dat wel ja... Ik wil een lieve, knappe, aardige mate die zijn leven voor ons zou geven als we in gevaar zouden zijn! Dat wil iedereen. Iedereen wilt het cliché verhaal zijn... Net zoals mijn Alpha en Luna. Onze Luna was een Rouge, maar toen onze Alpha haar vond accepteerde hij haar zonder meer. Ze waren heel gelukkig samen, en toen kidnapte op een gegeven moment een vijandige roedel de Luna. Maar de Alpha kwam haar redden en nu zijn ze al jaren gelukkig samen en hebben ze drie kinderen. De oudste, een aardige, slimme jongen van 15 jaar en zijn arrogante tweelingbroer, en hun zusje. Sarah. Ze is 8 jaar en dikke vriendjes met mijn broertje, wat wel gunstig is voor ons omdat wij nu een soort van "vrienden" zijn met de Alpha en Luna. Nou ja, dat waren we al aangezien mijn oom de Gemma is, maar toch.

Ik liep het hele stuk naar mijn oom en tante in gedachten verzonken, maar nu stond ik dan eindelijk voor de deur van de grote twee-onder-een-kap woning. Ik drukte op de bel en het duurde niet lang of zijn tante deed de deur open. Verast keek ze me aan. 'Hope! Wat gezellig dat je langskomt!' Riep ze vrolijk. 'Kom binnen!'. Ze maakte een uitnodigend gebaar, en ik stapte naar binnen.