Hope

Hoofdstuk 13

POV Hope
We zijn een dag en een marteling verder. Ik zit weer in mijn cel, onder mijn eigen verse bloed en wonden. Alex was uiteraard geschokt, maar mij deed het inmiddels niks meer. De zweepslagen, ik voel ze wel. Maar ik voel geen pijn meer. Niet díe pijn. 'Hope... Ik denk dat ik het verkeerd heb geroken. Ik denk niet dat ik mijn mate heb geroken... Al denkt Dan van wel' mompelde Alex. 'Luister, Alex. Misschien is ze wel gewoon een normaal roedel lid. Je denkt toch niet dat Híj een gevangene vrij gaat laten, omdat hij de mate is van een van zijn roedel leden?' 'Wie bedoel je met hij? De Alpha? Killian?' Vroeg Alex verbaasd, waarschijnlijk omdat ik de nadruk op "hij" legde en niet zijn titel of naam gebruikte. 'Waag het niet om ooit die naam of titel over Hém in mijn bijzijn uit te spreken' siste ik woedend, en vol energie. Alex schrok duidelijk van mijn toon, want ik hoorde hem geschokt piepen en naar adem happen. 'Sorry...' Mompelde ik. 'Nee, het geeft niet. Ik bedoel. Hij martelt je' zei Alex zacht. Ja, hij martelt me. Mijn eigen mate martelt me... Hope... Ik weet niet hoeveel ik nog aan kan klonk Daya plots in mijn hoofd. Meteen schoot ik overeind. Nee! Daya, we gaan dit redden. Je kan het. Kan je geen pijn overbrengen naar mij? Zodat je het langer vol kan houden? Nou... Jawel. Tijdelijk. Maar als je hem ziet en hij gaat ons weer martelen zal het ondraaglijk veel pijn doen. Als jij het kan, kan ik het ook. Dank je, Hope. Ik glimlachte 'altijd Daya, altijd' fluisterde ik hardop. Het volgende moment voelde ik een ongekende pijn door mijn hart kruipen, en ik viel kreunend van de pijn op de grond. 'Hope! Hope, gaat het wel? Wat gebeurd er?' Vroeg Alex paniekerig. 'Alex.. Ik ben.. Oke. Het is... Niets' kreunde ik pijnlijk en zachtjes. 'Hope...' 'Nee Alex. Het gaat prima' onderbrak ik hem. Ik greep naar de plek waar mijn hart zat, en rolde me op als een bolletje. Na een tijdje begon de pijn wat minder te worden. Daya? Hoort dit? Hope... Dit hoort. We hebben hem lang niet gezien en de druk neemt af, dit hoort. Daya klonk zacht, maar ik wist dat ze de waarheid sprak. Mooi. 'Het gaat alweer beter' zei ik tegen Alex. Nou ja, eerder tegen de muur waar Alex achter zat. Voor hij iets terug kon zeggen, hoorden we voetstappen door de gang. Nee! Niet nu alweer! Twee keer op dezelfde dag kan ik echt niet aan! Ik kroop naar een donker hoekje achter in mijn cel, en hoopte dar ze niet voor mij kwamen. Het duurde even, maar toen liepen ze voorbij mijn cel. Een jong uitziend meisje, en twee wachters. Het meisje liep voorbij het had een grote glimlach op haar gezicht. Toen ik merkte dat ze mijn cel niet open gingen maken kroop ik snel naar voren, naar de tralies. Voor Alex's cel bleven ze staan, en ik hoorde Alex opgewonden heen en weer lopen. Zou het...? 'Maak open' beval het meisje. 'Maar...' 'Maak open!' Riep ze boos tegen de protesterende wachter. Deze gehoorzaamde haar, en niet veel later hoorde ik een klik. 'Mine!!' Hoorde ik Alex grommen, en ik zag hem de cel uit stuiven, recht op het meisje af, hij gaf haar een knuffel, en leek niet van plan om haar los te laten. Het meisje sloeg haar armen ook om hem heen, en knuffelde hem met een tevreden zucht terug. Ik glimlachte, voor Alex zou het toch nog goed komen...