Hope

Hoofdstuk 7

POV Hope
Daya stamelde een woord in mijn hoofd, dat ik graag had willen horen. Alleen niet op dit moment, en zeker niet voor deze persoon die ik voor me had. Mate... O my god hij is onze mate... Stamelde Daya enthousiast. Hij is gewoon onze mate! Daya werd helemaal blij, maar ik deelde haar enthousiasme niet. Ik hoorde het geluid van een wolf die transformeert in een mens, maar weigerde op te kijken. 'Kijk me aan' beveelde hij. Hij was dus echt de Alpha... 'Kijk. Me. Aan!' Riep hij op een Alpha toon, en meteen keek ik angstig op. 'Verander' siste hij, en meteen veranderde ik. Even dacht ik een glimp van verwondering te zien, maar het was zo snel weg dat ik het me vast verbeelde. Kijk hoe hót hij is! Hij heeft een sixpack! Daya smolt helemaal weg, maar ik voelde alleen maar een heleboel angst. 'Hoe kan je het lef hebben om mijn broer, de broer van de Alpha, aan te vallen en zo toe te takelen!' Brulde hij. De geluiden van vechtende wolven verstomden, en het duurde niet lang of het was akelig stil. 'I.. Ik...' Stamelde ik. Had hij het dan niet door...? Ongelovig keek ik hem aan. Hij had het niet door. Hij had geen idee dat zijn mate hier voor zijn neus staat... 'Wij trekken ons terug om onze gewonden te verzorgen. Ik zou hetzelfde doen als ik jullie was! We komen terug! En, we nemen een gevangene mee'. Zijn stem klonk luid en bevelend, en hij grijnsde bij zijn laatste woorden en keek minachtend naar mij. Hij pakte me ruw beet bij mijn polsen, en trok me mee. Ik voelde warme tintelingen door mijn polsen gaan, maar genoot er niet van. Over mijn hele lichaam waren wonden en schrammen te zien, en bij de klap tegen de boom aan was er een tak een stuk doorgedrongen in mijn lichaam. Ik had geen eens de tijd om de tak uit mijn been te trekken, want de woedende Alpha vertrok al...

Op weerwolven snelheid rende Alpha Zacharias van wie men zijn voornaam niet weet met me weg, terwijl ik zijn tempo niet bij kon houden. Zijn roedel rende achter hem aan met de gewonden tussen hem in. Na een tijdje begon mijn mate, correctie, deze Alpha, op een normaal tempo te lopen, voor zover het normaal kan zijn. Ik werd nog steeds meegesleurd en mijn polsen deden ontzettend veel pijn. Om maar te zwijgen over mijn wond waar nog steeds een tak in zat en bloed uit stroomde.

Tranen begonnen zich een weg naar buiten te maken. Een voor een gleden ze over mijn wangen heen. Pijn, om mijn wonden. Pijn, omdat mijn mate niet doorhad dat ik zijn mate was en me verschrikkelijk veel pijn deed. Pijn, omdat ik de pijn die Daya voelde ook kon voelen. En toch nog hoop, omdat er cliché verhalen bekend zijn waarin de mate van een meisje gemeen is, maar uiteindelijk toegeeft aan zijn mate waarna ze een happy ending story krijgen. En die hoop, die was er omdat ik hoopte dat het ook zo bij mij zou gaan.

'Nou ja! Dan waag je het ook nog om te gaan huilen!' Schreeuwde Hij. Ik probeerde wat te zeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Alpha Zachtias smeet me tegen de grond aan 'jij gaat me informatie geven. Om te beginnen met je naam. Ik kan je niet steeds aanspreken met meisje'. Hij spuugde het woord meisje zowat uit, en angstig dook in in elkaar. 'Wat is je naam' gromde hij. Ik deed mijn mond weer open, maar er kwam weer geen geluid uit. Alleen een snik. Woedend keek hij me aan 'Wat is je naam!' Brulde hij. Ik kon gewoon niet meer praten. Het was alsof ik mijn stem verloren was. Hij deed een stap naar me toe, en sloeg me tegen mijn wang. 'Ik vroeg je wat, voetveeg!' Angstig kroop ik achteruit. 'Alpha! Het gaat niet goed met Mike! U moet nu komen! Snel!' Riep er een dwingende vrouwenstem plots. De Alpha keek op 'stop dit ding in de kerkers' gromde hij terwijl hij me geen blik waardig gunde. Ik werd ruw vastgegrepen bij mijn armen, en meegesleurd. Het besef van tijd was ik verloren, en ik heb geen idee hoe lang ze er over deden tot ik een donkere ruimte in werd geduwd. Mijn laatste blik voor ik de donkere ruimte in ging, was gericht op de zon. Ik had zo'n vermoeden dat dit de laatste keer zal zijn dat ik daglicht zou zien..