Hope

Hoofdstuk 2

POV Hope
Ik opende de voordeur met mijn sleutels en liep naar binnen. 'Mam! Ik ben weer thuis!' Riep ik. 'Heb je het gereedschap?' Hoorde ik haar roepen vanuit de keuken. Ik zuchtte. Geen "mooi, fijn dat je weer thuis bent", nee, meteen door naar de gereedschapskist. Ik zette de kist neer in de gang en liep door naar de keuken. 'Mag ik dan nu eindelijk wat eten?' Vroeg ik hoopvol. Mijn moeder keek me aan. 'Heb je dan nog niet gegeten? Eet op' beveelde ze meteen en ze schoof een boterham met kaas naar me toe, die ze waarschijnlijk voor zichzelf aan het maken was. 'Over een kwartier begint je training, dus ik zou opschieten als ik jou was' deelde ze me mee. Ik propte snel de boterham in mijn mond, en snelde naar boven om me om te kleden. In vijf minuten was ik weer beneden en snel propte ik nog een boterham naar binnen. Ik dronk snel een glas water leeg, zei mijn moeder gedag, en rende naar buiten. Naar het trainingsveld. Ik was erg opgewonden maar tegelijkertijd ook zenuwachtig, want vandaag werd er gekeken hoe ver je was in je training en als je goed genoeg was, mocht je zelf les gaan geven aan ongetransformeerden. Dat betekent dus dat je de 14 en 15 jarige weerwolven zonder wolf mag gaan trainen. En dat je dus officieel een Jager word! Opgewekt liep ik het veld op, waar de rest al stond. Fijn, ik was als laatste. Ik snelde naar de anderen toe en ging op mijn plek in de rij staan. Goed begin, Hope, goed begin...

De training was voorbij. Het ging best goed, al zeg ik het zelf. Ik liep naar mijn fles water toe die aan de rand van het veld stond, toen de Beta naast me kwam lopen. 'Hope, was het he?' Ik knikte 'yup'. 'Oke, over een uur verwacht ik je voor het kantoor van de Alpha'. Voor ik iets kon zeggen liep hij al weer weg. Verbaasd keek ik hem na. Naar het kantoor van de Alpha? Zou het....? O my gosh zie je wel! Ik zei het je! Ik zei toch dat je het kon! Je word nu officieel een Jager! Begon Daya hyper te gillen in mijn hoofd. Daya... Ik krijg koppijn van je. Who cares?! Ehm.... Ik misschien?! Boeie! We worden een Jager! Ik begon te lachen om haar enthousiasme, en dronk daarna gulzig mijn water op. Ik rende snel naar huis om me even op te frissen.

Zenuwachtig klopte ik op de deur van het kantoor van de Alpha. Ik bevond me nu in het roedelhuis, waar ik wel vaker rond huh met mijn vrienden. 'Binnen' klonk er, en ik opende de deur. Binnen trof ik de Alpha en de Beta aan. 'Dus dit is dat meisje?' Vroeg de Alpha met een opgetrokken wenkbrauw.  De Beta knikte 'ja, dit is Hope. Ze was verreweg de beste van iedereen die op de training was. Ik hou haar al een paar welen in de gaten, en ik weet zeker dat zij geschikt is'. De Alpha keek me nadenkend aan. Ik staarde naar mijn voeten, niet wetend waarnaar ik anders moest kijken. 'Oke. Ik wil haar zien vechten tegen Robert' zei de Alpha. Mijn ogen werden groot ik mijn blik vloog omhoog. Robert was de aanvoerder van de Jagers, en daarmee dus de beste Jager van mijn pack. Ook de Beta keek de Alpha verbaasd aan. 'Maar waarom? Ik zei toch net dat ik haar al weken in de gaten houd? Waarom moet ze dan nu...' 'Omdat ik het zeg' onderbrak de Alpha de Beta. 'Oke. Ik ga hem wel halen'. De Beta verdween en de Alpha keek me aan. 'Hoe oud ben je?' Vroeg hij. '17, Alpha' antwoordde ik. 'Hmm... Dat is wel jong. Ik vertrouw op het oordeel van Mike, maar Robert is nogal tegen het feit dat meisjes vechten. Je moet wel echt goed zijn wil je zijn respect winnen, dus vandaar dat ik wil dat je tegen hem gaat vechten' ik knikte alleen maar. De beta kwam de kamer binnen en knikte naar de Alpha 'hij is in de trainingszaal. Hij wacht op haar'. 'Wacht, wa? Moet ik nu, na de training gaan vechten? Ik heb niet eens mijn traingsspullen aan!' Riep ik verbaasd uit. 'In een echt gevecht heb je daar ook geen tijd voor' gromde de Alpha, en samen met zijn beta begeleidde hij me naar de trainingszaal in het roedelhuis. Alsof ik nog niet wist waar die was...

De Beta duwde me de matten op die in de trainingszaal lagen, zodat ik voor Robert kwam te staan. Ik keek hem met samen geknepen ogen na. Hij dwong me gewoon! Beta of niet, hij gaat hier spijt van krijgen... Robert keek me lachend aan. 'Dít is dat ding dat een Jager kan worden?' Zei hij spottend en minachtend. Woest keek ik hem aan. 'Dit "ding" is een persoon en heeft een naam' gromde ik boos. 'Oh kijk, ons dingetje heeft pit' grijnsde hij. Zonder waarschuwing viel hij me aan, en ik lag op de grond. Zelfvoldaan draaide hij zich om, en ik greep mijn kans. Ik sprong op en voor Robert het wist lag hij op de grond en had ik hem in de houdgreep. 'Nooit een "ding" de rug toekeren. Zal jij moeten weten' siste ik. Robert wurmde zich onder me vandaan en viel me woest aan. Ik blokkeerde zijn vuisten en ontweek zijn benen die omhoog schopten lenig en behendig, maar op een gegeven moment lag ik op de grond. Robert zette zijn been op mijn buik, en keek me grijnzend aan. 'Wie is hier nu de stoere, he?' Zei hij lachend. In een flits pakte ik zijn onderbeen beet en trok ik die onder hem vandaan. Robert verloor zijn evenwicht en viel op de grond. Ik krabbelde overeind en keek hem hijgend aan. Robert had zin verzucht vertrokken van de pijn, en ik concludeerde daaruit dat hij hard op zijn rug was gevallen. Ik draaide me om naar de Alpha en Beta, terwijl ik Robert vanuit mijn ooghoeken in de gaten houd. 'Ik zei het toch' zei de Beta triomfantelijk. De Alpha knikte 'je had inderdaad gelijk. Hope, kom maar mee naar mijn kantoor. We hebben het een en ander te bespreken'. Lachend keek ik hem aan, en ik volgde hem de trainingszaal uit. Het was me gelukt! Ik had het voor elkaar gekregen. De Alpha was onder de indruk geweest van mij! Dit was ongetwijfeld mijn geluksdag.