Hope

Hoofdstuk 5

POV Hope
Toen ik in mensvorm het roedelhuis uit liep, zag ik op het plein voor het roedelhuis dat alles en iedereen in rep en roer was. Ik snelde naar mijn huis, en deed snel wat anders aan. Nee, niet mijn gewone trainingskloffie, maar een broek en shirt met korte mauwen van een speciale stof. Er zit aan de buitenkant een soort plant in verwerkt, ook al zie je het niet, die heel zeldzaam is. Hij groeit alleen in ons territorium, en weerwolven kunnen er niet tegen als ze het aanraken. Een beetje zoals zilver, maar zilver werkt veel beter. Ik trok een trainingsjack aan, en bond een riem met zilveren werpmessen om mijn middel, onder mijn shirt zodat het niet zichtbaar was. Ik maakte een vlecht in mijn lange haren en maakte er daarna een knot van. Vervolgens liep ik naar buiten, en snelde ik naar het trainingsveld toe waar bijna alle Jagers al stonden. In ongeveer dezelfde kleding als die ik aanhad. Ik ging naast Alex staan. Hij is mijn beste vriend, ondanks ons leeftijdsverschil. Hij is namelijk al 19, en ja. Ik 17. Hij is sinds een half jaar ook een Jager. Toen de laatste Jagers ook aankwamen lopen, begon de Alpha bevelen te geven en ons in groepen te delen. Ik moest met ploeg drie mee, samen met Alex. Wij zouden de tweede linie zijn, achter ploeg een die als eerste zich in het gevecht zou storten met de Jagers die er al zijn. De tweede groep zou het roedeldorp beschermen. De Alpha wenste iedereen succes, en we vertrokken. Mijn ploeg onder de leiding van de Beta.

'Oke. Ze hebben hulp nodig! Op mijn sein!' Beveelde de Beta. 'Nu!!' Riep hij, en iedereen stormde naar voren. Ik stortte me op de eerste vijandige wolf die ik tegenkwam, en rukte die van een hevig gewonde man af. Ik pakte een van mijn zilveren werpmessen, en stak het mes in zijn achterpoot. Jankend droop de wolf af, en ik hielp de man snel uit het zicht naar veiligheid. Daar nam een van de packdokters hem van me over, en ik keerde terug naar het gevecht. Ik rende er snel naartoe, en keek om me heen. Ik zag dat Alex in moeilijkheden zat, en ik rende naar hem toe. Toen ik bijna bij hem was, sprong ik en veranderde ik in Daya. Ik landde op de rug van een van de wolven en boorde mijn klauwen diep in zijn rug. Ik beet hem in zijn schouderbladen, en net toen ik hem in zinn nek wilde bijten werd ik van zijn rug getrokken. Ik werd bedolven onder twee woedende wolven. De wolf die ik ernstig had toegetakeld droop gelukkig af, en Alex schoot me te hulp door een zilveren mes diep in de rug van een wolven te steken. De andere wolf schopte ik woest van me af, waardoor hij tegen een een boom aan klapte en daarna doodstil bleef liggen. Ik transformeerde terug, en zag dat ik een flinke bijt op mijn schouder had zitten. Alex hielp me omhoog, en ik lachte naar hem 'bedankt'. Een voordeel van Gemma bloed bezitten: je kan net zoals de Gemma, Beta en Alpha met kleding aan terug veranderen. Mijn moeder is namelijk de zus van de Gemma van mijn pack, dus ja. Dat maakt de Gemma mijn oom. Dat is hartstikke leuk voor je, Hope, maar misschien hebben we een probleempje nu haalde Daya me uit mijn gedachten. Ik keek om me heen en zag dat ze gelijk had. We waren omsingeld door vijf vijandelijke wolven. Ik pakte het zilveren werpmes dat ik had laten vallen in mijn sprong snel weer op. Ik en Alex gingen met onze ruggen tegenspraak aan staan. 'Oke. Jij die drie, ik die twee' zei hij tegen mij. 'Hoezo ik weer drie?!' Riep ik verontwaardigd. 'Je bent de jongste Jager ooit' zei hij op een "duh" toon. Oke, misschien heeft hij gelijk. Zal je denken? Dat helpt niet nu, Daya. Je sarcastische opmerkingen kunnen vast wel even wachten. Een van de wolven sprong bovenop me, maar ik dook opzij en toen de wolf langs me sprong, strekte ik mijn arm uit met mijn mes en liet een snee achter in de buik van de wolf, die nu huilend van de pijn in een mens veranderde. Ieuw!!! Gross!! Hij is naakt! Snel keek ik weg. Wat verwacht je dan? Dat die ook Gemma bloed heeft ofzo? Kijk voor je, let op! Ik keek voor me en dook meteen weg. Helaas net niet op tijd, en de klauw van de wolf raakte mijn zij. Gelukkig voor mij en helaas voor hem zijn de planten die in mijn outfit verwerkt zijn nogal pijnlijk, en houden ze de klauwen deels tegen. Ondanks dat zitten er toch diepe sneeën in mijn zee, en pijnlijk greep ik naar mijn zij. Grommend draaide ik me om en zonder waarschuwing viel ik de wolf aan. Ik haalde uit met mijn zilveren mes, en na 1 enkele steek viel de wolf dood op de grond. Eigen schuld.

Ik zal eerlijk zijn: ik heb al eerder gedood. Toen ik 12 was en de roedel werd aangevallen. Dat kan ik me nog goed herinneren... Maar daar kom ik later op terug.

Grommend draaide ik me om naar de laatste wolf die ik voor mijn rekening zou houden. Deze rende echter met zijn staart tussen zijn poten weg. Tss, lafaard. Ik zag dat Alex het prima alleen af kon verder, en zocht de open plek af naar mijn roedel genoten. Ik zag dat mijn beta tegen de grond werd gewerkt door drie wolven, en ik rende er op af. Ik ontweek behendig een paar wolven, en stortte me met mijn mes op een van de wolven die mijn Beta belaagden. Dit gaat sowieso mijn lievelingsmes worden.