The Katipunero and I | PUBLISHED UNDER KPUB PH

Chapter 12-Tamis at Pait ng Unang Pag-Ibig

A/N: Ang mababasa niyo rito ay kathang-isip lamang. Maraming salamat sa pag-unawa.

(Isang pahina mula sa talaarawan ni Jacinto)

Halos isang buwan na akong nandito sa hinaharap, na ngayon ay kasalukuyan na ngayon para sa akin. Nasasanay na ako sa takbo ng pamumuhay sa mundo ng mga makabagong kagamitan at makabagong Pilipinas. Araw-araw ay may mga bago akong natututunan. Nakakatulong ito sa akin at mabuti naman ay nakakasabay ako sa agos kahit papano.

Ngayon ko lang natanto na may mga bagay na dapat tanggapin na di na mababago pa. Gaya ng masalimuot na kasaysayan ng Pilipinas. May mga bansang nanlupig, may mga bansang tumulong sa Inang Bayan. Sa ngayon ay halos limot na ng karamihan sa mga Pilipino kung paano maging Pilipino. Mas may importansya sa kanila ang mga maliliit na bagay, gaya ng pakiki-uso sa kung ano ang uso at kawalan ng malasakit sa bayan. Ayaw nilang kumilos, dahil ayon sa usapang narinig ko sa kapihan, "Kahit sino naman maupo diyan sa Malacanan ay ganun pa rin ang sitwasyon."

Sa aking palagay ay di mo kailangan magpaka-bayani para makatulong sa bayan. Ang simpleng disiplina ay malaking bagay na, ngunit ang dami talagang walang disiplina, mula sa batas-trapiko hanggang sa paghawak ng kapangyarihan sa gobyerno.

Ano ba itong lugar na napuntahan ko? Anong nangyari sa Pilipinas?

Ngunit may mga bagay na nakapagpapangiti sa akin. Mayroon pa rin mga mabubuting tao dito.

Kagaya ni Hannah, at ang kanyang sipag sa pag-aaral. Sana maging maganda ang kanyang kinabukasan. Nabigyan ko siya ng pagkakataon dahil sa ipinaglaban namin noon.

Tumigil si Emilio Jacinto sa pagsusulat at napahiga sa kama. Tulog na si Sam sa malapit na kama sa kanya. Pinatay niya ang lampshade sa tabi. Gising pa rin ang diwa niya hanggang ngayon at ayaw siyang patulugin nito. Dahil ba naiiisip niya ang kalagayan ng bansang Pilipinas?

O dahil ba ito kay Hannah?

Nagka-nobya ka na ba?

Baka gusto mong malaman kung may boypren ako.

Natural, magtataka siya, lalo na't sinabi niyang walang nakaka-alam sa aking personal na buhay. Totoo nga ang nabasa niya tungkol sa buhay pag-ibig ni Dr. Rizal, at namangha si Jacinto. Pati pala buhay pag-ibig ay nasa pahina ng kasaysayan. 

Naalala niya si Supremo Andres at kahit siya ay di lingid kay Jacinto ang mga babaeng minahal nito. Ngunit si Supremo lang ang nakaka-alam sa pinagdaanan ni Jacinto sa pag-ibig:

---

(1893)

"Hindi ko pinagsisisihan na tanggpain ka sa lihim na samahan. Maayos kang kasapi, Senyor Jacinto."

Kasama ni Jacinto ang Supremo ng Katipunan na si Andres Bonifacio habang naglalakad sila pauwi galing sa lihim na pagpupulong ng Katipunan. Sa likod nila ay nakasunod sila Macario Sakay, Teodoro Plata, at Ladislao Diwa, na malalapit na kaibigan ng Supremo. Kapwa sila nagagalak sa ipinakitang talino at katapatan ng bagong kasapi na si Jacinto.

"Makaka-asa kayong ako'y iyong mapagkakatiwalaan," sagot ni Jacinto sa kanila.

"Maiba naman tayo ng usapan," singit-pambungad ni Macario Sakay habang sinabayan sila Bonifacio at Jacinto sa paglalakad. "Senyor Jacinto, estudyante ka pa pala?"

"Oo. Nag-aaral ako ng abogasya sa Santo Tomas," magalang niyang sagot. 

"Napakabata mo pa para maging Katipon," komento ni Ladislao Diwa. "Dapat sa iyo ay nag-aaral na lamang! O nanliligaw."

"Nawa'y aking karangalan na tumulong sa bayan, kaya ako'y sumali sa Katipunan. Kasama na rin ang aking adhikain na mag-aral nang mabuti."

"Ikaw ay mabuting Katipon," sambit ni Teodoro Plata. "Ngunit matanong ko lang, wala ka bang babaeng napupusuan?"