Mishandeld En Uitgehuwelijkt?! (Herschrijvenden)

Deel 39

Het is eindelijk avond en ze gaan ons 4 uur rusttijd geven. Adam komt me kamer binnen. "Hallo schat, heb je het naar je zin?" Ik kijk hem dodelijk aan. If eyes could kill... "waar is Amina?" Was het eerste dat ik vroeg. "Hier naast" "ik wil haar zien." "Pfff alleen omdat jij het bent" hij gaat weg en even later zie ik hem binnen komen met Amina in zijn handen. Ze ziet er verschrikkelijk uit. Ik sowieso ook.
Ik stond met moeite op en rende naar haar toe. "Amina...ik heb je zo hard gemist" ik nam haar in me armen en net toen ik dacht dat er geen tranen meer konden komen, stroomde er een hele oceaan uit me ogen. Zij begon ook te huilen. Adam ging weg en deed de deur dicht. "L-L-Laila, ik wil me zoontje..." ze begint te snikken. "Het spijt me zo" fluister ik. Samen huilen we en vallen we in slaap. Na 4 uur slapen komt Adam binnen. "TERUG AAN HET WERK!" roept hij en hij pakt Amina op. "NEE ADAM! ALSJEBLIEFT NIET!" Roep ik huilend. Hij negeert mij en trekt haar de kamer uit Terwijl zij probeert tegen te spartelen.

Perspectief Amina:

Ik begin te huilen en zie hoe hij de deur sluit voor me ogen. We gaan hier nooit meer uitgeraken. Ik zie de handboeien op tafel liggen met daarnaast een fles bier. Ik pak de bier fles en giet hem leeg in een random plant. Ik ga pak de handboeien en steek ze in me short. Ik zie hoe de deur wordt geopend en breek snel de fles op het hoofd. Hij valt neer en ik ren naar hem toe. Ik draai zijn gezicht om en zie Adam. Shit! Ik sleur hem weg en sluit de deur. Ik zie nergens een verstopplaats behalve onder het bed. Ik sleur hem naar het bed en duw hem erin. Ik zoek snel in alle kasten naar nog een fles. Ik besluit maar een kast kapot te maken. Ik haal een schuif uit zijn plaats en trek zo hard ik kan een plank eruit. Ik doe de deur open gelukkig was hij niet meer opslot want Adam kwam pas binnen. Ik kijk snel links en rechts en zie niemand in de gang. Ik loop snel naar kamer 73. En doe de deur open. Ik zie een man naar een huilende Laila gaan. Ik ren er naartoe en spring op hem. Ik slaag met de plank zo hard ik kan en eindelijk valt hij neer. Ik geef Laila snel een knuffel. Ze knuffelt me stevig terug. "Bedankt." Fluistert ze. Ik knik. "We moeten hieruit zien te komen." Zeg ik snel. "Dat zal nooit lukken." Ze heeft gelijk. "We moeten het in ieder geval proberen" zeg ik met het klein beetje hoop dat ik nog in me heb. We beginnen snel te lopen. We zijn bijna bij de deur als iemand ons opmerkt. "Waar gaan jullie heen?" We lopen snel verder.

Perspectief Laila:

We lopen nog sneller dan eerst. Plots hoor ik geweer schoten. "Amina pas op!" Roep ik. Ik krijg geen antwoord. Ik loop uit de deur en kijk nog snel om. Gelijk staat me hart stil bij het zien van Amina haar lichaam in een grote plas bloed. Ik loop snel het hoekje om om bij te komen. Ik zie iemand in een rolstoel aan de overkant. Snel loop ik er naartoe. Ik schrik...Ilias. "Ilias! Je moet me helpen!" Hij knikt. Maar ik zie iets in zijn ogen dat ik nooit eerder heb gezien. "Wat wil je dat ik doe? Aangezien ik niet eens op me benen kan staan." Zegt hij bot. Ik kniel op me knieën en begin te huilen. "Het spijt me" ik sta op. "Het enige dat je moet doen is de politie en ambulance bellen" hij pakt zijn telefoon erbij en begint met ambulance. En daarna politie.

Even later zie ik hoe alle lichamen uit dat huis worden gedragen en in de ambulance wordt gestoken. "Wilt u even mee?" Vraagt de politie. Ik knik en loop mee. Ik moest een verklaring afleggen.

2 weken later:

Het gaat al wat beter met me omdat ik en Adam nu gescheiden zijn. Ayman had al die tijd gelijk en ik...ik was naïef. Amina ligt in coma maar ze kan elk moment wakker worden. Ik mis Safae nog elke dag.