Mishandeld En Uitgehuwelijkt?! (Herschrijvenden)

Deel 24

Het is ochtend. Maar ik ben nog steeds zo moe. En me gedachten blijven maar bij Rachid. Ik moet en zal vertellen dat hij een opkomend kind heeft. Dat is gewoon eerlijk. Maar ik moet het eerst tegen Adam zeggen.

Ik word uit me gedachten gehaald door 2 stevige armen om me heen. "Laila, het boeit me niet van wie het kind is. Het enige dat ik weet is dat ik evenveel van het kind zal houden als ik van Safae hou. Ik hou van je dus hou ik meteen van alles dat van jou is." Zijn woorden waren echt raak. Ik voelde hoe tranen over me wangen stroomde. Ik draaide me om en pakte zijn gezicht in mijn handen. "Ik hou ook van jou" fluister ik. En ik druk een zachte kus op zijn lippen.

Weer worden me gedachten gekeerd naar Rachid. "Adam..." begin ik rustig. "Ja hbiba, wat is er" zegt hij lief. "Ik moet zeggen tegen Rachid dat ik zwanger ben...van hem, want ik kan toch niet niks zeggen" hij maakt zich los uit me greep. "WAT?! BEN JE GEK? ALS HIJ HET HOORT DAN GAAT HIJ JE WEER ONTVOEREN...EN ZONDER VAN PLAN TE ZIJN JE TERUG TE BRENGEN!" Roept hij in frustratie uit. "MAAR HET IS ZIJN KIND EN ANDERS IS HET NIET EERLIJK!" Roep ik terug "EERLIJK? EERLIJK? WIL JE NU OVER EERLIJKHEID BEGINNEN? WEL DAN...HET IS NIET EERLIJK DAT MIJN VROUW ZWANGER IS VAN MIJN VIJAND, HET IS NIET EERLIJK DAT HIJ STEEDS DINGEN DOET WAARVAN IK GEK WORD, HET IS NIET EERLIJK DAT HIJ OOIT IN ME LEVEN IS GEKOMEN...EN DAARBIJ VERDIENT DIE VIEZE VERKRACHTER GEEN EERLIJKHEID" ik kan hem alleen maar aankijken. Hij kalmeert weer en pakt me gezicht. "beloof me dat je hem niet gaat spreken" zegt hij lief.
"Belooft" antwoord ik met een brok in me keel.

Gelijk hoor ik Safae huilen. Ik ga naar haar toe en staar haar aan. En denk na...wat als zij nooit haar echte vader zou leren kennen. Nee dat is niet eerlijk...tegenover het kind.

Adam loopt de kamer uit, en ik zie dat Safae alweer gewoon rond zit te kijken. Ik pak me iphone en sms Rachid.

Sms chat:

L: ik wil je zien want ik moet iets zeggen.
R: oke, waar en wanneer?
L: over 15 min. In park
R: oke zie je zo schat Xxx
L: ugh

Einde chat

Ik haat het dat ik dit moet doen...maar het kan niet anders. Even later komt Adam terug binnen en kijkt me alleen maar aan. "Het spijt me...en bedankt dat je hem toch maar niet gaat spreken." Ik knik. Hij pakt me in zijn stevige armen. Gelijk overvalt een lastig gevoel me. Schuldgevoel. Ik ben echt walgelijk.

Ik pak snel me spullen bij elkaar en ga naar het park. Ik zie hem daar al zitten en twijfel. Ik ga toch maar. Ik blijf voor hem staan.
Hij wijst naar de stoel naast hem. Ik ga meteen zitten. "Zo schatje...wat wil je me zeggen...dat je toch maar meer van mij houdt dan van die lelijke nietsnut?" Zegt hij met een glimlach die ik er maar al te graag afsla.

Ik kijk hem met een verafschuwende blik aan. "Nee, pff gewoon to the point...ik ben zwanger van jou" hij proest het uit van het lachen en staat op en sprijdt zijn armen uit. "Oooooh Laila je hebt me zojuist de gelukkigste man ter wereld gemaakt!" Zegt hij dolblij.Ik blijf hem maar aankijken. Ik ben nu dus dood vanbinnen.

Hij loopt naar zijn auto en racet weg. Ik spring op me vespa en rijdt weg...niet wetend dat ik zojuist de domste fout van me leven heb gemaakt.

Ik ben sneller aan het worden😂. Puur gewoon omdat mijn schrijfkunsten beter worden. Maar toch zaten er stukken tussen waar van ik dacht: what the actual fuck