Mishandeld En Uitgehuwelijkt?! (Herschrijvenden)

Deel 4

Ik zit rustig in mijn kamer ons werkstuk af te maken. Gezonken in mijn oceaan van gedachten. Ik had even Adam nodig met zijn lieve woorden. Ik ga naar beneden en neem plaats op bank naast mijn vader. "Papa ik ga naar de Appie ik wil milka, snoep en chips dan ga ik niet meer naar buiten." Zeg ik verveeld. Hij geeft me geld en ik ga weg. Bij de afdeling chips werd er aan mijn arm getrokken ik draaide me om en zag Adam met zijn prachtige groene ogen. Ik smelte daar in. "Ik heb gehoord dat je gaat trouwen." Zegt hij snel. Ik zag haast een glimo van jaloezie in zijn ogen die hij snel inwisselde voor een muur. Hij liet noiit zijn emoties zien. "Ik moet met je praten. Kom" zegt hij terwijl hij mijn hand pakt." "Wat NEE ik als mijn vader dat ontdekt mag ik nooit meer naar buiten en daarbij ben ik te laat." Zeg ik bang. "Hoezo nooit meer naar buiten? Over 4 maanden ben je verloofd en dan ga je trouwen!" Zegt hij boos. Ik slik snel een brok weg en knipper mijn opkomende tranen weg. Ik betaal alles en ga naar huis het is een vrij lange weg. Maar ik wil even wandelen in plaats van met de bus. Ik pak de weg die door het bos gaat daar is het altijd super fijn. Ik zucht en zink weer in mijn gedachtenoceaan. Plots hoor ik iets achter mij. Ik draai me om en zie een gedaante achter een boom springen. Ik loop naar de boom en zie niets. Ik ga verder maar deze keer versnel ik mijn pas. Ik hoor weer iets achter mij en begin te rennen. Nog nooit heb ik zo hard gerent. Ik besluit uit het bos te gaan. Nu kan ik terug normaal te lopen. Plots zie ik een auto op me afkomen. Ik begin te huilen. Een paar centimeter bij mij vandaan slipt de auto en gaat weer weg. Maar dan zie ik hem terug komen met een hogere snelheid. Onmogelijk dat hij nu nog bluft. Ik kniel en schreeuw. En toch is het hem gelukt te slippen. Met ongeveer 1 meter bij mij vandaan. Deze keer ga ik mijn dood niet aan die gestoorde chauffeur overlaten. Ik begin te rennen. Voor ik het weet ben ik thuis. Ik had meteen spijt dat ik begon te rennen ik had gewoon voor die auto moeten springen. Dan ging ik nu geen pijn krijgen en zou ik alle pijn die ik vanbinnen voel niet meer voelen. Ik schudde die slechte gedachten van me af. Mijn hoofddoek was helemaal in war. Ik zette die terug goed en zette me schrap voor wat ik zou voelen als ik naar binnen ging. Ik ging naar binnen en gek genoeg voelde ik niks. En ik zag mijn beeld niet zwart worden. Plots hoor ik een harde klap. Ik hoor iets vallen in de kelder. Dit kan niet goed zijn.
Ik ren naar beneden en zag mijn moeder onder een kast liggen. Mijn vader is een psycho. Ik pak mijn gsm en wil bellen naar de politie in het geheim tot ik mijn moeder hoor roepen. "YASSIN (de vader van laila)! ZE WILT DE POLITIE BELLEN!"
Ik schrik en even later zie ik een houten plank op me af komen en dan zie ik niets.

Ik word de volgende dag wakker met mijn hoofd op de schoot van mijn moeder in me kamer. Ik hoor haar luidop huilen...nee schreeuwen. Ik ben verschrikkelijk boos. Hoe durft ze...ik wou haar alleen maar helpen. Ik voel me verraden. Ik sta op en loop zonder wat te zeggen naar de keuken.
Ik hoorde haar al aankomen. "Laila, het spijt me lief dochtertje" zegt ze met een zachte lieve stem.
"VOOR WAT?! OMDAT JE ME HEBT VERRADEN? EN DAT ALLEMAAL TERWIJL IK JE WOU HELPEN! IK KON HET NIET MEER AAN JOU ZO TE ZIEN! EN NOEM ME JE DOCHTER NIET!!! WANT DAT BEN IK NIET MEER!" riep ik terug. Ik had daar meteen spijt van. "Ik weet dat je boos bent maar laat me het uitleggen" zegt ze nog steeds lief.
"NEE, PRAAT NIET MEER MET ME HOOR JE!" Roep ik weeral. Wat bezield me toch. Ze valt huilend op de grond. En ik? Ik heb het fatsoen niet haar te troosten. Ik ga weg naar mijn kamer. Ik ga liggen op mijn bed en steek mijn hoofd in mijn kussen om een gil te onderdrukken. Ik haat mezelf. Ik wil dood. Iedereen haat me inclusief ik en me bloedeigen moeder waarvan ik de dochter niet meer ben.
Ik ben een walgelijk mens. Ik loop naar beneden naar de keuken en pakte een mes...

Vote. Comment. Thnx. Laf. You. All. Bruh. Bye.❤