Mishandeld En Uitgehuwelijkt?! (Herschrijvenden)

Deel 23

Deze hele maand al ben voel ik me echt verschrikkelijk. Ik ga deze middag naar de dokter en laat Safae bij Adam.

(Onderzoek is voorbij):

"Ik mag u feliciteren! U bent zwanger mevrouw, al een maand!" Me hart stond stil bij het horen van die zin. "Euhm ik zou graag willen weten van wie het kind is..." ik schaamde me kapot. Ik was gewoon bang dat het van Rachid is. Wie weet wat die heeft gedaan toen ik bewusteloos was.

De test is voorbij:

"Het spijt me...het kind is in elk geval niet van uw man. U zal wel weten van wie zeker..." ik zakte op de grond en begon te huilen. Meteen dacht ik aan een abortus, nee dat mag sowieso niet. Maar hoe moet ik in godsnaam vertellen aan Adam dat ik zwanger ben van een kind dat niet van hem is.

Ik ben thuis en aarzel even voor de deur. Gelijk erna verman ik mezelf en doe de deur open. Safae is boven. Adam komt naar me toe gerent. "Laila? Wat is er? Is er iets niet oke?" Vraagt met duidelijke bezorgdheid. Ik begin te huilen. Steeds harder en harder. "I-i-ik ben zwanger" stotter ik met moeite. "Maar dat is toch niet erg! Als hij of zij zoals Safae is, dan maakt het toch niet uit!" Zegt hij lief. "HET KIND IS NIET VAN JOU! MAAR VAN RACHID! VAN RACHID!" schreeuw ik huilend. Meteen laat hij me los en loopt hij naar boven. Ik zak op de grond en schreeuw het uit van frustratie.

Na 2 uur lijk ik een beetje gekalmeerd te zijn. Ik ga naar boven en ik zie Adam op het bed zitten en het enige wat hij doet is vooruit staren. Hij is gebroken. Ik kan het zelfs voelen. Zo blijf ik kijken naar hem. Eindelijk draait hij zich naar me om. "Wil je het kind houden?" Vraagt hij met gebroken stem. "Nee, maar ik kan niet anders. Een kind vermoorden! Dat krijg ik niet over me hart. Het is en blijft mijn kind" zeg ik met trillende stem.

Hij staat op. "EN DAT VAN RACHID! HOE DENK JE DAT IK ME ZAL VOELEN OM VOOR HET KIND VAN ME VIJAND TE ZORGEN! DAT KAN IK NIET AAN!" Ik zak neer. Hoe kan me leven zo verkloot zijn. Ik hoor hoe Safae begint te huilen.

Ik sta op en ik kan haar alleen maar aanstaren en nadenken hoe het zou zijn om voor Rachid's kind te zorgen. Er rollen nog meer tranen over me wang. Ik steek haar speentje in haar mond. En ga weg. Ze valt meteen in slaap.

Het begint nacht te worden. Ik kruip in me bed en zie hoe Adam opstaat en zijn kussen oppakt. "Naar waar ga je?" Vraag ik rustig. "Ik slaap vandaag beneden" antwoord hij. "Adam we kunnen onze problemen niet oplossen door elkaar te vermijden" zeg ik boos.

Er rollen terug tranen. "ik wil gewoon nadenken" zegt hij ongeduldig. Ik loop naar hem toe en knuffel hem. Ik voel hoe hij zijn armen om me heen slaagt. "Ik hou echt veel van je, samen komen we wel door deze situatie" fluister ik. "Ik ook van jou. Ik ga nog steeds beneden slapen. Ik moet even alleen liggen en nadenken" ik knik. Ik ga terug in bed liggen en hoor hoe hij beneden plaats neemt. Ik begin terug zachtjes te huilen.

Na een uurtje val ik eindelijk in slaap en word terug wakker door Adam die binnen loopt en plaats neemt in bed. "Sorry als ik je wakker heb gemaakt" fluistert hij zacht. Ik lach stilletjes. "Al terug?" Vraag ik. "Ik miste je, en ook het lawaai dat Safae maakt als ze wakker word in de nacht" ik begin nog harder te lachen en Safae word wakker. "Pfff zie a varken nu is die kleine big wakker" zucht hij.

Ik proest het uit van het lachen. Ik pak Safae op en ze valt meteen terug in slaap. Ik kruip terug ik bed. Hij slaagt terug zijn armen om me heen en zo vallen we beiden in slaap.

Weee vandaag weloe huiswerk! Dus heb ik weer herschreven. Fak mai laiif. Maar ik heb wel toets van frans en wiskunde maar...ik heb niet geleerd! Bruh.