Mishandeld En Uitgehuwelijkt?! (Herschrijvenden)

Deel 28

Perspectief Laila:

Ik zie dat hij weer serieus kijkt. "Adam, wat is er?" Vraag ik lief.
Hij pakt me hand en knijpt erin. "Het kindje is..." hij blijft haken bij dat woord. "Adam WAT is er met het kind"
Vraag ik bang en boos en verdrietig en...te veel gevoelens. Hij slikt. "Het kind is..........dood" bij het horen van die zin stond me hart stil. Ik begin te schreeuwen en te roepen en te huilen. Hij komt snel naast me zitten.

En steekt me hoofd in zijn borstkas. "....WAAROM! WAAROM?! WAAROM MIJN KIND!" hij duwt me hoofd nog harder tegen zijn borstkas en begint een beetje koran op te zeggen.

Na 5 minuten snik ik nog alleen maar zachtjes. Terwijl ik op zijn borstkas lig en Safae in haar maxicosi. Ineens zie ik Rachid verschijnen van achter de deur. Ik sta op en kijk hem wachtend aan tot dat hij iets gaat zeggen. "Laila ik moet met je praten" zegt hij. "tenzij je terplekke dood wilt, kun je maar beter nu uit onze levens verdwijnen." Zegt Adam dreigend. Rachid tilt zijn arm op en geeft Adam een harde boks. Adam deinst achteruit en laat Rachid los. Ik laat een kleine gil horen.

Perspectief Adam:

Hij duwt me op de grond en blijft trappen tegen me hoofd. Het enige wat ik hoor is Laila die schreeuwt en roept om te stoppen en om dokters te halen. Ik voel een brandende pijn en het volgende moment zie ik niets meer.

Ik sta op en zie dat ik in het ziekenhuis lig. Gelijk herinner ik me alles weer en begin te panikeren. "LAILA! LAILA!" Roep ik zo hard ik kan. Ik zie dokters aan komen rennen. "Laila...laila...laila al wahabi." Breng ik er met moeite uit. "Ze is uit het ziekenhuis ontslagen en is samen met haar man weg gegaan." Bij het horen van dat panikeerde ik helemaal. "IK BEN HAAR MAN IDIOTEN! IK EN NIET DIE PSYCHO MAAR IK! IK! IK BEN HAAR MAN!" Ik schreeuw en huil. Mijn Laila en Safae zijn weg.
Weg....

Perspectief Laila:

Ik word wakker geschud en zie dat ik voor een prachtige villa in me rolstoel zit. "Welkom thuis" zegt iemand. Het doet te veel pijn als ik omdraai maar ik weet wie het is. "Is dit ons nieuw huis Adam?" Vraag ik. "Ja natuurlijk maar je moet iets weten..." zegt hij terug. "Wat dan?" Vraag ik ongeduldig.

Ineens verschijnt iemand van achter me rolstoel. "RACHID! WAAR IS ADAM? WAAR? WAAR THE FUCK IS ADAM?! EN SAFAE DAN! ANTWOORD JIJ VIEZE ASSHOLE." hij begint te lachen en ik zit te huilen.
Hij gaat naar achter en komt terug met Safae in haar maxicosi.

Ik pak haar snel op. "Alhamdoulilah" fluister ik. "En nu ga je terug naar achter en kom je terug met adam in een auto!" Hij begint weeral te lachen. "Sorry hbiba dat gaat niet gebeuren." Ik begin zachtjes te huilen want ik wil niet dat Safae bang word.

Ik kijk rond. En herken hier niets. "Wat is er gebeurd? Hoe kom ik hier? En waar the fuck ben ik?" Vraag ik snel en huilend. "Wat er is gebeurd moet je je maar zelf herinneren maar op die andere vragen kan ik wel antwoord geven...gaan we eerst naar binnen?" Ik knik. En doe me best om iets te herinneren.

Hij heeft thee gezegd maar ik heb gezworen om niets te drinken. "Rachid antwoord nu." hij zucht. "Je komt hier met een privejet en we zijn in brazilië" me hart stopte met kloppen. Hij kwam naast me zitten en pakte me hand. "We gaan een nieuw leven beginnen met Safae...en een kind van ons komt nog wel." Er lag een mes op tafel. Ik pakte het snel op en dreigde. "Rachid beter ga je nu zover mogelijk van me gaan zitten en raak je me niet aan" hij knikt en gaat naar boven.

Ik lig op de zetel. En zink in me gedachten. Stel nu dat die jongen me opnieuw komt redden...dat zou geweldig zijn.

Flashback:

Ik open mijn ogen en zie Rachid niet meer. Ik zucht opgelucht. Ik voel plots een hand op mijn schouder ik draai me om en zie...
RACHID. Maar ik zie hem huilen. Ik zie echt verdriet in zijn ogen...totaal geen medelijden. Ik begin te huilen, hij neemt me in zijn armen en troost me. Hij laat los en ik kijk hem aan in zijn zeeblauwe ogen. Hij is eigenlijk wel knap. Maar niet knapper dan Adam.
Plots zie ik dat zijn hoofd word geraakt door een kleine boomstam. Eigenlijk best wel groot. Hij valt neer en achter hem zie ik...een jonge man. Misschien 2 jaar ouder dan ik, licht blauwe ogen en licht...heel licht bruin haar. "Euhm sorry, ik dacht dat hij je was aan het aanvallen" zegt hij. Ik lach. Voor dat ik het wist vloog ik in zijn armen.

~EINDE FLASHBACK~

Ik dacht nog dieper na.
Plots herinnerde ik me iets:

Flashback:

"Bedankt je hebt me echt gered" zeg ik. Hij knikt. "Je hebt geluk gehad ik was gewoon afscheid aan het nemen van dit land. Over 3 uur moet ik in de luchthaven zijn." Zegt hij. "Toch bedankt. We zijn er bijna hoor...wow niet zo snel rijden." "Hahaha sorry"
"naar welk land ga je eigenlijk?" "Brazilië" "welke stad?"
"Salvador" "kei leuk!"

~Einde flashback~

Ik begin eindelijk terug te ademen. Ik heb een oplossing! Ik kijk rond en zie een flyer 'welkom in Salvador' staat er. Oh yes! Maar wat nu? Ik weet dat we in de zelfde stad zitten maar Salvador is een kei grote stad en ik weet zijn naam niet eens.

Deel 28! On my way!