Mishandeld En Uitgehuwelijkt?! (Herschrijvenden)

Deel 29

Ik hoor de bel en zie Rachid naar beneden stormen. Hij doet de deur open en ik hoor een stem. Ik kan niet opstaan anders was ik allang gaan kijken. "Hallo ik ben....euhm ik m-moet gaan" hoorde ik en de deur ging dicht. Rachid kwam. "Oke dat was raar" zegt hij "leg me in me rolstoel" zeg ik kortaf. "Heh?" "HOOR JE ME NIET? LEG-ME-IN-ME-ROLSTOEL" "oke oke oke. Wat ga je doen?" "Even naar buiten" "Nee dat gaat niet gebeuren subiet ga je terug naar Adam" nu werd ik fakking boos. "HOE WIL JE DAT IK GA? MET ROLSTOEL? EN DAARBIJ HOE IN GODSNAAM GERAAK IK DAN ZELFS OP DE LUCHTHAVEN...HOE DAN? JE PRAAT MAAR EN WEET NIET EENS WAAROVER JE PRAAT!" roep ik. Hij knikt legt me in me rolstoel en doet de deur open.

Ik rol snel naar buiten en zie iemand door het raam kijken aan de overkant. De persoon verdwijnt razendsnel achter het gordijn. Even later zie ik HEM de deur open doen en naar me toe lopen. Hij geeft me een knuffel en snel duw ik hem weg. "Ben je gek geworden? Niet in de straat...ken je een steegje?" Vraag ik snel. Hij knikt en duwt me snel vooruit.

Even later komen we aan in een steegje. "Je MOET me helpen...euhm ik weet je naam niet." Zeg ik verlegen. "Ik ben Ilias" zegt hij. Ik knik. "Ilias, hij heeft me op de een of andere manier weer ontvoert en deze keer weet ik niet of ik ooit nog terug kan." Ik begin te huilen alles wordt me te veel.

Hij neemt me in zijn armen...zoals Adam dat altijd deed. "Het komt goed ik zal je helpen" fluistert hij. "Luister, hij kent je niet maar jij hem wel. Je moet doen alsof je hem ook niet kent en goede vrienden met hem worden voor dat hij me af en toe naar je toe laat gaan...alsjeblieft je moet me helpen" hij knikt instemmend. En duwt me vooruit...terug.

We komen aan voor de deur. "Wat doe je Ilias? Maak dat je weg komt! Je hebt al aangebeld." "Zwijg en speel gewoon mee" zegt hij streng. Ik knik.

De deur wordt opengemaakt. "Laila? Wat doe je bij deze autistische gast die zijn zinnen niet eens kan afmaken?" "Euhm..." Ilias onderbreekt me. "Haha sorry voor daar straks maar ik was een afspraak vergeten. Laten we opnieuw beginnen: hallo ik ben Marouan en ik ben jullie nieuwe overbuur. Ik ben ook van Nederland trouwens." Hij verbaast me. Echt een acteur.

Ik moest me lach inhouden. "Hoe weet je dat we van Nederland zijn?" Vraagt Rachid bedenkelijk. (Heel het gesprek werd in het Engels gevoerd). Ilias bleef stil. "Nummerplaat!" Roep ik snel. Rachid knikt. "Maar wat doe je dan bij me vrouw?" Ik keek Rachid dodelijk aan.

Als blikken konden doden lag hij nu al in zijn graf. "Ik zag dat ze wat was aan het ronddwalen en dus wou ik haar helpen door haar terug naar haar man te brengen." Zegt Ilias snel. Alsof hij dit had ingestudeerd onderweg naar huis. "Is dit een politieverhoor ofzo? Laat ons naar binnen en zet thee!" Onderbreek ik het gesprek. Rachid knikt en laat ons binnen.

Rachid is thee gaan zetten en ik en Ilias zitten terug te praten. "Wauw Ilias nooit gedacht dat je zo goed was" lach ik. "Shhhh in dit huis ben ik Marouan." Ik knikte. "Maar wat wil je dat ik doe?" Ik dacht na. "Je moet eerst gewoon vrienden worden." "Aha! Ik heb een idee! Laat het acteren maar aan mij over." Ik lach. "THEETIJD!"
roept Rachid. Ugh. "Wat is er zo grappig?" Vraagt hij. "NIKS" roep ik.

Jehla irritante kak. "Euhm maar hoe gaat het nu met het huishouden en koken enzo...ik neem aan dat je werkt en dat Laila dat niet zo goed kan" zegt Ilias. "Ja inderdaad ik wou iemand gaan betalen daarvoor. Ik heb alleen nog niemand gevonden." Antwoord Rachid. "WEL! Laat mij het doen en ik doe het voor heel weinig!" zegt Ilias enthousiast.

Ik moest lachen. "Wel dat is dan een deal Marouan". Ilias knikt instemmend. Hij is echt wel slim.

VOTE. COMMENT. SNEL. EN APPLAUSJE OMDAT IK ZO VEEL DEELTJES heb herschreven. Wallahi haat mijn leven.