Οι Μυστικοί Πράκτορες

Έκπληξη

Και πράγματι προσπάθησα. Επί δύο μήνες προσπαθούσα αλλα δεν τα κατάφερνα. Η υπόθεση με τον Μπέλο τραβούσε το ενδιαφέρον μου αλλά μόλις επέστρεφα στο σπίτι, ένιωθα κενή. Ειχα βρει κάτι αριθμούς και από δίπλα τους μια ημερομηνία. Έκανα πολλές δοκιμές για το τι μπορεί να σήμαιναν. Πινακίδες αυτοκινήτου, κάποιον κωδικό, ακόμη και μια θυρίδα αλλα τίποτα δεν ταίριαζε. Μέχρι που τα παράτησα. Έφυγα από την υπόθεση και έμεινα κλεισμένη στο σπίτι.

Ένα πρωινό η Χάνα με την Νικόλ μπήκαν στο δωμάτιο μου χαμογελαστές.

《Σήκω. Θα πάμε για ψώνια και μετά για καφέ》,είπε τραγουδιστά η Νικόλ.

Με εξέπληξε ο ενθουσιασμός της. Θα ορκιζόμουν πως χτες ήταν στην ίδια κατάσταση με εμένα.

《Δεν έχω όρεξη》,παραπονεθηκα εγώ.

《Φόρεσε αυτά. Σε περιμένουμε έξω》,είπε η Χάνα προσφέροντάς μου ένα ζευγάρι ρούχα που είχε πάρει από την ντουλάπα μου. Μετά από αυτό, και οι δύο βγήκαν έξω από το δωματιο.

Αφού ετοιμάστηκα με τα χίλια ζόρια, τις ακολούθησα στο αυτοκίνητο μου.

《Οι άλλοι δεν θα έρθουν;》ρωτησα ενώ έμπαινα στη θέση του οδηγού.

Η Χάνα κοίταξε την Νικόλ.《Ε, ασχολούνται με μια υπόθεση εκτός σπιτιού》,είπε εκείνη χωρίς να με κοιτάζει. Πολλά περίεργα πράγματα συνέβαιναν σήμερα.

《Εντάξει》είπα εγώ και άρχισα να οδηγώ.

***
《Κέιτ, τον αγαπάς ακόμη;》ρωτησε η Χάνα και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της.

Αφού είχαμε αγοράσει κάποια μικροπράγματα, καθίσαμε σε μια καφετέρια μετά από πίεση τους. Η Νικόλ κοιτούσε συνέχεια το κινητό της, πράγμα που με ενοχλούσε αλλά δεν έλεγα τίποτα.

《Υποθέτω πως ναι》,απάντησα στην ερώτηση της ανακατεύοντας τον καφέ μου.

《Ωραία》,αποκρίθηκε εκείνη.

《Το θεωρείς ωραίο να είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του ενώ δεν μπορεί να γίνει τίποτα;》ρωτησα θυμωμένη.

Πήγε να μιλήσει αλλά ο ήχος του κινητού της Νικόλ την σταμάτησε.

《Πρέπει να φύγουμε》,ήταν το μόνο που είπε και αφού άφησε μερικά χρήματα πάνω στο τραπέζι, μας τράβηξε για να σηκωθούμε.

《Πραγματικά, σήμερα συμπεριφερεστε πολύ περίεργα》,ψελλισα καθώς τις ακολουθούσα.

***
Μπήκα στο σπίτι εκνευρισμένη και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Έβαλα σε ένα ποτήρι νερό και το ήπια μονορούφι.

《Πρέπει να φύγουμε》,φώναξε η Χάνα.

《Που θα πάτε παλι;》

《Μας χρειάζονται ο Ρον και ο Καμ για την υπόθεση. Δεν θα αργήσουμε》,και λέγοντας αυτά έφυγαν.

Υπέροχα. Μόνη σε ένα άδειο σπίτι. Παλιά, αν βρισκόμουν στην ίδια κατάσταση θα το εκμεταλλευόμουν πλήρως. Αλλά τώρα δεν είχα όρεξη.

Άρχισα να κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου όταν ένας ήχος από το δωματιο του Ίαν με σταμάτησε. Πιστεύοντας πως κάποιος είχε αφήσει ανοιχτεί την τζαμαρία, άνοιξα την κλειστή πόρτα και μπήκα μέσα.

Με αυτό που αντίκρισα, έμεινα μαρμαρωμενη στη θέση μου.《Ί-Ίαν;》ψέλλισα με δυσκολία.

《Έκπληξη》,είπε αυτός και ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του.

Γεια σας!!!
Δεν είχα σκοπό να βάλω και άλλο κεφάλαιο σήμερα αλλά τελικά το έγραψα.

Ελπίζω να χαρηκατε. Ο Ίαν είναι ζωντανός!!😁😁😁

Πιστεψατε πως υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να πεθάνει;;;😢 Τον Ίαν;;;😢 Δεν θα το έκανα πότε!!😢😅

Σιγά σιγά τελειώνει και η ιστορία. Έχουν μείνει περίπου ακόμη δύο με τρία κεφάλαια. Δεν τα έχω έτοιμα αλλά κάπου εκεί τα υπολογίζω. Μπορεί να είναι μικρότερα απο τα προηγούμενα επειδή δεν θέλω να βάλω το τέλος μόνο σε ένα. Εκτός αν θέλετε να το βάλω μόνο σε ένα. Πειτε μου στα σχόλια😉

Spoiler: Καινούρια σχέση😏

Vote & Comment 👍🙈

Μέχρι το επόμενο, Φιλάκια πολλά!!!
💋😙💘