Οι Μυστικοί Πράκτορες

Τηλεφωνικά Αρχεία

Όταν φτάσαμε σπίτι, βρήκαμε τα παιδιά καθισμενα στο τραπέζι να τρώνε.

Μόλις μας πρόσεξαν, έμειναν να μας κοιτάνε περίεργα. Είμαι σίγουρη πως αναρωτιοντουσαν τι έκανα εγώ μαζί με την Νικόλ.

《Που είσασταν;》ρωτησε ο Καμ.

Δεν είχα όρεξη για ανάκριση. Ποτέ δεν μου άρεσε να δίνω εξηγήσεις στους άλλους. Μονο αν ήταν ανάγκη. Και αυτή τη στιγμή δεν ήταν. Έπρεπε να ξέρουν ότι ασχολουμουν με την υπόθεση του Ίαν, τον οποίο είχαν ξεχάσει.

《Θα σας εξηγήσει η Νικόλ》,είπα και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες.

Έπρεπε να πάρω τα τηλεφωνικά αρχεία της Ρέιβεν. Θα μπορούσε ο δολοφόνος της να ήταν αυτός που την είχε πάρει τηλέφωνο. Ή και όχι. Αλλά άξιζε να προσπαθήσω.

Αφού έκανα μερικά τηλεφωνήματα στο γραφείο του FBI και ζήτησα το φάκελο με τα τηλεφωνικά αρχεία της Ρέιβεν, περίμενα να με ειδοποιήσουν.

Κατέβηκα ξανά στην κουζίνα, μιας και είχα αρχίσει να πεινάω. Πήρα ένα πιάτο και έβαλα μέσα λίγα από τα μακαρόνια που είχε φτιάξει κάποιος.

Κοίταξα προς τη μεριά της Νικόλ. Καθόταν μαζί με τον Ρον στο μπαλκόνι και η Χάνα με τον Καμ στο τραπέζι. Τέλεια. Πλέον είχαμε χωριστεί και σε ομάδες.

Άρχισα να κατευθύνομαι προς το μπαλκόνι τη στιγμή που χτύπησε το κινητό μου.

《Πράκτορας Πάρκερ》,απάντησα.

《Τα τηλεφωνικά αρχεία της κυρίας Στόουν είναι έτοιμα. Θέλετε να σας τα στείλουμε;》είπε μια αντρική φωνή μέσα από το τηλέφωνο.

《Όχι, θα περάσω να τα πάρω εγώ》.Ήταν ευκαιρία να δω και τον Ίαν. Είχα επιτέλους ένα στοιχείο που ίσως να τον έβγαζε από τη θέση του κύριου υπόπτου.

Άφησα το πιάτο πάνω στον πάγκο και με γοργό βήμα έφτασα στην πόρτα. Τι στιγμή που πήγα να την ανοίξω, ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω από το μπράτσο μου.

《Που πας, Κέιτ;》ρωτησε ο Καμ.

Ξεφυσιξα. Το ενδιαφέρον του, αν αυτό που έκανε λεγόταν ενδιαφέρον, είχε αρχίσει να με εκνευρίζει.

Γύρισα προς το μέρος του, απομακρύνοντας το χέρι του από πάνω μου.

《Βρήκα ένα στοιχείο που ίσως αθωώσει τον Ίαν》παραδεχθηκα.

Άνοιξε το στόμα του για να πει κάτι αλλα δίστασε.

《Ίσως... ίσως θα έπρεπε να σταματήσεις να ψάχνεις》,είπε τελικά.