Not just a scene

Part 19

Met een baksteen in maag doe ik de voordeur open. Het is stil. 'Hallo?', roep ik. Geen antwoord. Wat had ik dan verwacht? Dat Tyler hier zou zijn? Hij werkt en de rest van mijn vrienden of familie weten het niet. Alleen Sam, maar zij moet naar school en ik wil haar niet de hele tijd vragen om te komen. Dat staat zo triest. Ik gooi m'n tas op de bank en loop naar de koelkast. Eerst een koud glas water. Ik trek verschillende kastjes open. Waar is  een glas? Ik kan het niet zo snel vinden dus drink het maar vanuit de fles. Wat maakt het ook uit. Ik plof neer op de bank en zet de tv aan. Inmiddels ben ik Keeping Up With The Kardashians meer gaan waarderen, dus kijk ik dat maar. Ik heb totaal geen zin om vandaag wat te doen, ook al heb ik in het ziekenhuis ook niks gedaan. De Jenners zijn trouwens echt niet zo dom hoor. Het zijn allemaal slimme zakenvrouwen die het allemaal voor elkaar hebben. Ik heb meer bewondering voor ze. Met boeiende ogen kijk ik het verder. Kylie Jenner is zo slim met haar lipstick compagnie. Gewoon briljant.
Ik word uit mijn gedachte gehaald door m'n telefoon. Ik zie dat het Shay is. Meteen ben ik zenuwachtig. Met klamme handjes neem ik de telefoon op.
'Met Ashley.' Mijn stem trilt.
'Hi Ash met Shay.'
Het blijft even stil.
'Ashley, waar was je de afgelopen dagen?', klinkt het serieus. Ik slik.
'Gewoon even weg.', mompel ik.
'Ash... Ik weet dat er meer aan de hand is. Tyler was ook een dag weg en nu is hij hier helemaal chagrijnig en dan weer heel vrolijk. Ik weet dat het met elkaar te maken heeft. Waarom lieg je me voor?'
'Oké sorry Shay, maar het is privé. En ik was gewoon thuis, even tot rust komen.'
'Ash, ik ben bij je huis geweest. Je was er niet.'
'Ik zat gewoon boven en had geen zin om de deur open te doen.'
'Ik ben bij je binnen geweest. Waarom neem je me niet in vertrouwen?' Shay klinkt boos. Shit, ik kan er niet meer omheen. Ik weet niet meer wat ik moet zeggen en moet doen. Het zweet breekt me uit. Ik zoek woorden bij elkaar, maar kan ze niet vinden. Dan moet ik, veel sneller dan ik wil, de waarheid aan haar vertellen.
'Shay, niet boos worden. Kom na je werk naar me toe. Ik vertel je alles.' Ik blijf even stil. 'Belooft.', zeg ik dan.
'Het is je laatste kans. Ik kan je er niet meer geven als je blijft liegen en als je me niet in vertrouwen neemt. Ik heb dat altijd bij jouw gedaan.' Haar woorden komen hard aan. Al helemaal omdat ik gewoon weet dag ze gelijk heeft. Ik slik. Ik zucht. Ik heb nog bijna nooit zo'n pijn gehad. Ik begin bijna te huilen. Met m'n handen wrijf ik snel door m'n ogen. 'Is goed Shay.'