Not just a scene

Part 5

Pov Ryan (Good)

Ik wil eindelijk een keer optijd naar bed gaan als ik word gebeld. Vermoeid zucht ik. Wat nu weer? Ik stap uit bed en loop naar beneden. Mijn huis is beveiligd en normaal laten ze niemand binnen die zolaat komt, dus het moet wel belangrijk zijn. Ik gaap nog één keer diep voordat ik de deur open doe. Er staat een man, rond de dertig jaar, in een blauw uniform. 'Goedenavond meneer Good.', begint hij. Shit is dit vanwege het feestje dat ik laatst vierde? De buren hadden wel wat geklaagd en we hadden de muziek wat zachter gezet en toen was het dacht ik over. Hebben ze toch geklaagd? 'Hi mister police.... Heb ik wat fouts gedaan?' De agent kucht. 'Het gaat over uw toemalige vriendin, Ashley Benson. Dat is uw vriendin toch?' Mijn ogen worden groot. 'Wat is er met haar? Is ze oké, is er iets gebeurd?' 

Pov Ashley

Ik ben uitgeput, maar ik wil mijn ogen open doen. Laten zien dat ik er ben. Ik hoor allemaal stemmen. 'Ze wordt in kunstmatige coma gehouden, voor alle zekerheid.', hoor ik een stem. 'Waarom heb ik haar niet tegengehouden. Ik wilde haar nog...', hoor ik een andere stem, maar hij vaagt weg. Ik wil mijn ogen open krijgen. Waarom lukt het niet? Ik zie een wit licht en net als ik denk dat ik ze open krijg, wordt het weer donker.'

Pov Tyler

Het is ochtend en iedereen is op de set. Marlene is aan het praten. 'Ashley is gister aangereden door een vrachtwagen. Ze wordt in coma gehouden en we weten niet hoe ze nu is. We hopen op het beste en we leven erg met haar mee. Door dit ongeval zijn er ook consequenties voor de serie. Ik wil het hier nu niet over hebben, omdat de gezondheid van Ashley voorop staat, maar het zal moeten. We moeten een vervanger zoeken en dan photoshoppen we wel wat hier en daar.' Marlene praat door, maar ik versta het niet meer. Ik ben afgeleid. Gister lag ik nog met haar in mijn kamer. Te slapen, te relaxen en nu opeens ligt ze in coma. 'Ik wil een schema maken met wie wanneer Ashley gaat opzoeken. Ik vind dat we dat haar verplicht zijn en misschien doet het wonderen en ontsnapt ze uit de coma. Omdat haar familie haar ook bezoekt, gaan we om de twee dagen, met maximaal twee personen. Hiervoor ligt een schema en ik heb mijn naam al een paar keer ingevuld. Ik wil dat jullie kijken wanneer jullie kunnen, en hoe je band dan ook was met Ashley, jullie gaan allemaal een keer.', zegt Marlene. Nadat ik de woorden hoor, spring ik op en loop in naar voren. Ik wil niet elke keer naar haar toegaan. Dat valt teveel op. Ik schrijf mijn naam op om de vier keer. Vandaag is de eerste dag. 

De dag kruipt voorbij. Ik zit maar te wachten tot het zeven uur is. Vandaag ga ik samen met Troian. Nog een half uur en dan kunnen we gaan. In de verte loopt Troian naar me toe. 'Hé, hoe gaat ie?', vraagt ze. Ik pers er een glimlach uit. 'Redelijk, tot zover dat kan. Met jou?' We raken in gesprek en voordat ik het weet is het zeven uur.

We besluiten om nog wat lekkers te halen. Ik weet precies welke donuts ze lekker vindt. 

Als we bij haar in het ziekenhuis zijn, hangt er een spanning. We weten beiden niet wat we moeten zeggen. 'Troian.', kuch ik. 'Wil je ons misschien alleen laten?' Ze knikt en loopt de kamer uit. Ik raap al mijn moed bij elkaar en begin te praten. 'Hi Ash. Hoe gaat ie?' Ik vraag het alsof ik een reactie verwacht. Ik slik en veeg de opkomende tranen weg. 'Ik heb donuts gehaald. Je favoriete. Als jij ze niet snel opeet doe ik het hoor.', lach ik.

Pov Ashley

Ik hoor dat Tyler bij me is. Ik wil zo graag contact met hem, maar het lukt niet. Ik voel me verlamt. 'Ashley het spijt me zo.', huilt hij opeens. 'Als ik je niet gedwongen had om bij me in de auto te komen, was jij nooit van me weggerend. Dan...dan had die vrachtwagen nooit tegen je aangereden.' Tyler snikt. 'Sorry Ashley, hoe kun je me ooit vergeven.' Ik begin te huilen. Van binnen. 'Ik voel me zo schuldig.' Er komt iemand anders de kamer in. 'Kom maar Tyler. We proberen het over twee dagen weer. Je hebt je best gedaan.' Een stoel schuift naar achter. Met alle kracht die ik heb probeer ik mijn ogen te openen. Net als er een beetje licht is, zie ik twee schimmen weglopen. Ik probeer wat te zeggen, maar er komt alleen maar een schel geluid uit mijn keel. Ik begin steeds harder te huilen. Alweer van binnen.

Pov Tyler

Samen met Troian loop ik weg. Net als we de kamer uit zijn, hoor ik een geluid. Het klinkt schel. 'Hoorde jij dat ook?', vraag ik Troian. 'Wat?', vraagt ze. 'Oh niks.', zeg ik snel en we lopen het ziekenhuis uit.