Not just a scene

Part 11

Het is anders nu. Ik voel me opgeluchter. Ik lig nog steeds naast Tyler. Hij is in slaap gevallen. Zachtjes stap ik uit bed. Ik heb onwijze trek. Op mijn tenen loop ik naar beneden. Het is inmiddels zeven uur 's avonds. Ik trek de koelkast open. Melk, wijn, bier, worst en nog wat broodbeleg. Fijn. Ik open de andere kastjes. Op wat toastjes en chips na is er niks. Met mijn handen ga ik door mijn haren. Ik kan nog steeds niet geloven wat er daarnet is gebeurd. Ik glimlach. Ik vraag me ook oprecht af, hoe het komt dat we dit zolang verborgen hebben kunnen houden.

Maar goed, ik moet nog steeds eten. Zachtjes loop ik weer de trap op. Ik kleed me voorzichtig aan, want ja ik liep in mijn ondergoed door zijn huis. 

Pov Tyler

Ik open voorzichtig mijn ogen. Ik zie Ashley zich omkleden. Haar billen die zo perfect rond zijn. Ik zucht en doe mijn ogen weer dicht. 

Pov Ashley

Ik zoek Tyler zijn autosleutels en probeer ondertussen te bedenken wat ik allemaal moet halen bij de Target. Brood, pasta, rijst, groente zoals komkommer, tomaat en paprika, vleesje en wat vis. Ik heb de autosleutels en stap in de auto. Target is werkelijk om de hoek, maar het is niet slim als ik ga lopen. Bij Target parkeer ik de auto. Ik zie dat er nog een vest van Tyler ligt en besluit hem aan te doen. Het is super warm, maar op deze manier zal ik niet worden herkend. Met het boodschappenlijstje in mijn hoofd, loop ik de winkel in. Target maakt het altijd zo aantrekkelijk om meer dingen te kopen dan dat je nodig hebt. 

Ik word aangetikt op mijn been. Het liefst wil ik doorlopen, maar dan hoor ik iemand zeggen: 'Mama?' Ik kijk naar mijn been. Er staat een lief meisje van een jaar of drie aan mijn broek te trekken. Om op dezelfde hoogte te zijn als haar, buk ik. 'Waar is je mama?' Het meisje giechelt en loopt rondjes. 'Waar is je mama?', vraag ik opnieuw. Het meisje wijst nu naar mij. Ik schud mijn hoofd. 'Ik ben je mama niet. Hoe heet je?', vraag ik. 'Feline.', zegt ze. Ze rent nu wat rondjes. Ik pak haar op. 'Kom.' Ik loop naar de kassa. Er zit een meisje, jaar of 16 achter. 'Hallo.', zeg ik. Het meisje kijkt op. Na enkele seconden verandert haar blik. Fijn, ze herkent me. 'Zou je alsjeblieft willen doorgeven dat ik hier een driejarig meisje heb die haar moeder kwijt is? Ze heet Feline.' Het meisje pakt de microfoon. 'Zou de moeder van de driejarige Feline naar kassa 6 willen komen? Ik herhaal: 'Zou de moeder van de driejarige Feline naar kassa 6 willen komen?' Ze legt de microfoon terug. 'Ik kan haar wel bij me houden hoor. Kan jij verder winkelen.' Haar Engels klinkt niet super goed. Haar accent is anders en ze haalt de zinsvolgorde door elkaar. 'Dank je.', zeg ik. Ik wil weglopen als het meisje begint te praten. 'Sorry ik moet het wel vragen, anders sla ik mezelf straks voor mijn kop. Jij bent toch Ashley Benson?' Ik knik, lichtelijk geïrriteerd. 'Sorry, ik weet ook wel dat je iets beter hebt te doen dan met mij te praten. Ik ben net verhuisd hier naar toe. Ik kom uit Nederland. Voor mij is het heel 'huge' als ik iemand zoals jij tegenkom. Een beroemd iemand bedoel ik dan he. Ik bedoel, er is niemand zoals jij natuurlijk. Jij bent Ashley, Hanna in Pretty Little Liars, en ik volg je al sinds ik het kijk. Ik klink nu vast zoals alle fans.' Ze blijft even stil. Ik voel me best gevleid. 'Ik wil gewoon zeggen, dat ik je cool vind. Ik zal het heus niet bij alles wat je doet, mee eens zijn. Ik heb tenslotte ook een eigen mening, maar ik zal het wel respecteren en accepteren. Ik snap ook wel dat je privacy wil en dat je net zoals iedereen gewoon rond wil lopen, zonder aangesproken te worden, maar ik moest gewoon iets zeggen.' Dit meisje is anders. Ze is wijzer dan de rest. Ik doe mijn mond open als iemand me onderbreekt. 'Is Feline hier?', zegt een mevrouw. Het is zo'n typische moeder. 'Ja hier is ze.', zegt het kassameisje. Ik draai me om en loop de Target verder door. Ik haal de spullen die voor de rest nog moesten. 

Het meisje blijft om de één of andere manier in mijn hoofd zitten. Als ik bij de kassa aan kom, is kassa 6 dicht. Ik sluit me aan in een andere rij en trek mijn cappuchon verder over mijn hoofd. Als ik aan de beurt ben zeg ik met een vervormde stem: 'Waar is het kassa meisje van kassa zes? Ze is familie.' De jongen die achter de kassa zit, kijkt verveelt. 'Ze is naar huis. Oh, kijk daar fietst ze.', zegt hij en hij wijst naar buiten. Snel reken ik mijn spullen af en bedank ik hem. Ik stap in Tyler zijn auto en ga de kant op, waar het meisje naar toe fietste. Een tijdje lang rij ik rond, als ik haar plotseling zie. Ze zet haar fiets op slot en loopt door de voortuin naar haar deur. Ik geef nog een beetje extra gas. Als ik voor haar huis sta, gaat de deur net dicht. Shit. Nu moet ik wel uit de auto. Met het vest over mijn hoofd loop ik naar de voordeur. Ik bel aan. Het duurt even, maar dan gaat de deur open. Een mevrouw, waarschijnlijk de moeder, staat in de opening. 'Hallo kan ik u helpen?', zegt ze. 'Ik zoek naar uw dochter. Kan ze even komen? Of kan ik binnen komen?' De moeder draait zich om en roept haar dochter. 'Sam!', roept ze en ze zegt er nog iets in het Nederlands, denk ik, achter aan. Er komt een meisje naar beneden. Als je me ziet staan, zegt ze iets tegen haar moeder. 'Kom maar naar binnen, voordat je herkent wordt.', zegt ze. Ik volg het meisje...