Remix a la nerd

45 Ethan

Ethan p.o.v. 

Wij hebben zo 'n groot probleem. 

Althans. We hebben een aantal problemen die samen een heel groot probleem vormen. Een enorm huge probleem. 

We hebben Vayenne die bewusteloos is. En misschien wel in levensgevaar verkeert. 

We zitten opgesloten. 

Het huis waarin we opgesloten zitten staat in brand. 

Wij verkeren dus ook in levensgevaar. 

Ja. Dat is zeg maar wat er nu gebeurt in een notendop. 

Oh ja. En toen vergat ik iets. 

Het is for gods sake ook nog de verjaardag van Vayenne. Haar achttiende verjaardag nota bene. En ik wist daar niks van! Ik heb geen kans gehad om een cadeautje te kopen. Ik heb geen kans gehad om haar te feliciteren. Niks! Geen feestje om te organiseren. Helemaal niks. 

Waarom is dit het enige waar ik aan kan denken? 

Ik denk dat ik heel erg in paniek aan het raken ben en dat daarom mijn gedachten niet echt goed meer zijn. Waarom kan ik anders alleen maar aan dat feit denken terwijl we opgesloten zitten in een brandend huis! 

Rook glipt de kamer binnen, en ik hoor Xander, die bij de deur bezig was hoesten. Hij heeft de deur open gekregen, maar het is al te laat. De vlammen zijn al bij de deur gekomen en er komt een hele hoop rook binnen. Als we dit gaan overleven, dan ga ik alles doen wat ik nog zou willen doen in mijn leven. 

Je beseft je pas hoeveel je van je leven houdt als het bijna voorbij lijkt te zijn. En op wat voor manier dan ook, door een brand dankzij de stalker van mijn vriendinnetje. 

Nooit gedacht dat ik hierin terecht zou komen. 

'Xander,-' begin ik. Maar hij onderbreekt me. 

'Spaar je adem, Ethan. Er is zo geen zuurstof meer.' 

Oh ja, vuur heeft zuurstof nodig om aan te blijven, en hij haalt alles uit de lucht. Alles. 

Dus ook de lucht die wij moeten inademen. 

Ik pak Vayenne nog een beetje steviger vast als ik de vlammen zie die aan de houten vloer likken. Ik hoest een keer door de rook, en merk dat Xander dat ook doet. Hij heeft zijn mond in zijn shirt geduwd om de rook tegen te houden. 

Het laatste dat ik hoor zijn de sirenes van de brandweer. 

~~~ 

Piep. 

Piep. 

Piep. 

De piepen vullen mijn oren, en daarbij de kamer. Als ik in een kamer lig. Ben ik dan toch niet dood? Leef ik nog? 

Zo vlug als ik kan open ik mijn ogen, om verblind te worden door een wit licht. Ziekenhuiskamers zijn altijd wit. Dus daarom is het zo fel. 

Ik ben gered. 

En Vayenne ook. 

En Xander ook. 

Hoop ik. 

Ik probeer op te staan, maar word terug gedrukt door iemand. Ik draai mijn hoofd om te kijken en zie dat het mijn tante is. 

'Hallo Ethan,' zegt ze zachtjes. 

'W-waar is iedereen?' vraag ik moeizaam. Mijn stem is schor en het brandt als ik praat. 

'In de andere ziekenhuiskamers, dadelijk zal iemand wel komen om alles uit te leggen.' 

De deur ging open. Mijn hoofd draaide naar die deur. Kate kwam binnen. Ze zag er moe uit, maar had wel een glimlach op haar gezicht. 

'Hey Ethan.' 

'Hallo.' 

Mijn tante liep weg, waarschijnlijk om wat te drinken te halen voor me. En Kate nam plaats op de stoel. 

'Vertel alsjeblieft,' mompelde ik terwijl ik zocht naar het knopje om het bed omhoog te zetten. 

'Nou, Tamara rende als eerste, dus zij heeft de politie gebeld. Het duurde hartstikke lang voor ze er was, want we bleken heel erg afgelegen te zitten in een soort oud, verlaten flatgebouw. Wij gingen na Tamara en hebben het allemaal gered. Alhoewel Sam in zijn been is geschoten en nu waarschijnlijk voor altijd mank loopt, we leven nog. Chayenne werd opgepakt. Zij zit nu in de gevangenis. Een isoleercel, kan ze zichzelf gek maken,' begon Kate. 

'Jij bent als eerste wakker geworden. Xander had veel meer rook ingeademd, en Vayenne al helemaal. Over haar moet ik nog wel iets zeggen. Vayenne is nog niet stabiel, ze weten nog niet zeker hoe het met haar af gaat lopen. Ze verkeerde in levensgevaar toen ze hier aankwam.' 

Ik slik, na alles moet Vayenne het toch ook overleven. Dat moet wel. 

'Kan ik naar haar toe?' 

Een kleine tien minuten later zit ik in een rolstoel en word ik door de gangen gereden door Kate. De zusters hadden ons toestemming gegeven. Ik kijk eens goed rond en merk dat dit hetzelfde ziekenhuis is als waar ik Vayenne bracht nadat ze neerviel voor haar huis. De eerste keer dat we elkaar echt spraken. 

We gaan de lift in, een verdieping naar boven. De gangen zijn daar nog stiller, nog leger. 

11C, de kamer waar Vayenne lag. 

Zij was de enige in de ruimte, op een wit bed. Ze was doodsbleek, lag aan de beademing en er zaten allerlei draden en naaldjes in haar armen en handen. Haar ene arm zat in het gips, en er zat een verband rond haar nek. Ik kon niet zeggen of ze onder de dikke dekens nog meer verwondingen had, maar ze zag er slecht uit. 

Kate reed me naar haar bed, zodat ik ernaast kon zitten. 

'Vayenne was er een stuk slechter aan toe. Ze had een hele hoop rook ingeademd, ze had die snijwond, een gebroken arm, een messteek in haar heup, laag genoeg om te overleven. En een paar inwendige wonden waarvoor ze al geopereerd is. Ze zijn nog aan het zoeken naar verdere verwondingen zoals vergiftiging of zo. Ze zal er wel weer bovenop komen.' 

Ik pakte de koude hand van Vayenne vast en wreef erover. 

'Het komt allemaal wel weer goed, Vy.' 

Het apparaat dat haar hartslag meet verandert in één lange streep en de tonen zijn niet meer regelmatig. 

Er klinkt een lange piep. 

Kate drukt zo snel als ze kan op een knopje en er komen zusters binnen. 

'Sorry meneer, u moet even aan de kant en de ruimte verlaten.' 

Kate neemt me mee naar buiten, en ik ben bang dat dit de laatste keer is dat ik Vayenne ooit nog zal zien. 

A/n. 

SOOOORRRYYYY 

OMG 

IK BEN VEEL TE LANG WEG GEWEEST!

Het spijt me supererg! 

Xx Yara