Remix a la nerd

38 Vayenne

Vayenne p.o.v. 

Het concert was stressvol, maar ik zou het zo weer doen. Het was geweldig om al mijn fans te zien, om op het podium te staan. Het was geweldig. Ik zou niks anders willen. De adrenaline, de passie, de muziek. Het was gewoon fantastisch, ik heb er geen andere woorden voor. En iedereen was ook zo aardig voor me! Mijn fans waren ook geweldig! Ze hebben mee gedanst tot het einde, en kenden al mijn liedjes. Ze waren zo enthousiast! Ik heb ook een paar journalisten kunnen ontdekken, en het hele concert is gefilmd. Ik ben blij dat er niks geks is gebeurt. Dat Anoniem zich gedeisd heeft gehouden. Anders kon dit zijn uitgelopen op een fiasco, en dat zou ik echt niet willen. 

Nu is iedereen wel weg, op Nola, Ethan en de rest na dan. Althans, dat is wat ik hoop. Ik trek een zwarte broek aan met een witte trui en bind mijn haren in een hoge knot. Uiteindelijk zet ik mijn masker af en loop ik terug. Ja, niemand anders dan mijn team. Maar dan mis ik Ethan nog. 

'Waar is Ethan?' vraag ik aan Nola. 

'Die ging een rondje lopen.' zegt ze. Ik knik en ga zitten, voordat ik mijn telefoon erbij pak. Ik doe even wat spelletjes, nutteloos, tot ik een berichtje krijg. 

Anoniem. 

Ik open het berichtje met een naar gevoel. Ik durf te wedden dat het met Ethan te maken heeft. 

Anoniem: Ik heb Ethan Black. Als je hem ooit nog levend terug wilt zien, dan moet je nu naar de achterkant van het gebouw komen. Zo snel als mogelijk is. Elke seconde telt. 

Tik tok tik tok. Ik heb het je gezegd. In een kleine tijd pak ik je alles af. De klok tikt door. 

Xxx Anoniem. 

Ik hapte naar adem, maar niemand leek het te merken. Ze waren allemaal druk bezig met het goedleggen van spullen, of ze waren met elkaar aan het praten. 

'Ik ga even kijken waar hij is.' besloot ik met een glimlach te zeggen, voor ik opstond en ook naar buiten liep. Niemand merkte hoe bang ik was, dat ik liep te trillen op mijn benen. 

Het was best griezelig buiten. Er waren bijna geen lampen, waardoor het ongelooflijk donker was, het was koud en ik zag overal schaduwen waar Anoniem uit kon springen. Ik rilde, het was te eng. Maar ik moest Ethan helpen. Ik moest het voor hem doen. 

Dat gaf me de kracht om verder te lopen, naar de achterkant van het gebouw. Ik sta stil en kijk om me heen. Geen spoor te bekennen van Anoniem. 

Zou Anoniem hebben gebluft? Zou Ethan gewoon binnen zitten? Dat ik hem ben mis gelopen? 

'Vayenne Smith. Ik wist wel dat je zou komen opdagen.' Met een ruk draai ik me om, maar de persoon aan wie de stem toebehoort is nergens te bekennen. 

Het was een jongensstem. Anoniem is een jongen. 

'Je doet alles voor je lieve vriendje Ethan, die nooit vertrouwen in je heeft gehad.' Koortsachtig probeer ik te bedenken wie het kan zijn. Welke jongen haat me? 

'Dat naïeve vriendje van jou, wat ik nu heb ontvoerd.' Weer draai ik een rondje om mijn as. De stem moet toch ergens vandaan komen!? 

'En nu, nu is het jou beurt!' hoor ik voordat ik drie gestaltes aan zie lopen. Allemaal kunnen ze Anoniem zijn. 

'Waarom!' roep ik nog, voordat ik bij mijn armen gepakt word door een van de grote jongens, en de andere een stuk tape voor mijn mond plakt en dan mijn voeten vastpakt. De jongens hebben een ijzeren greep, waardoor ik onmogelijk los kan komen. 

'Wraak.' is alles wat Anoniem zegt voor ik mee word getild en een klein busje in word gesmeten. De klap op mijn hoofd is zo zwaar, dat alles zwart word. Alles word gehuld in duisternis, en ik merk niet eens meer dat we wegrijden. 

~~~ 

Als ik wakker word merk ik dat ik vastgebonden zit op een stoel. Verwoed draai ik mijn hoofd alle kanten op, om te kijken waar ik ben. Daar ontdek ik Ethan. Hij zit op een stoel naast me. Hij is ook wakker. 

'Vayenne!?' vroeg hij verbaast. Ik knikte en eigenlijk kon ik wel huilen. 

'Oh god. Gaat alles goed met je!?' vroeg hij. 

'Nee. We zijn ontvoerd door mijn stalker, Ethan! Hoe zou het in vredesnaam goed moeten gaan!?' De tranen liepen over mijn wangen toen ik het zei. 

'Dat is het eerste nuttige ding wat ik je hoor zeggen.' De stem laat onze hoofden de andere kant op draaien. 

Daar staat Anoniem. In zijn zwarte outfit, met een masker op waardoor we zijn gezicht niet kunnen zien. 

'Lafaard!' sis ik naar hem. Het enige wat klinkt is een klein gelach. Jongens gelach. 

'Wie ben je! Waarom doe je ons dit aan!' schreeuwde ik. Anoniem zei geen woord. 

'Ben je jaloers op Ethan!? Ben je een van mijn ex-vriendjes en wil je me terug!? Zeg het!!' schreeuwde ik weer. 

'Vayenne. Je weet niet zeker of het een jongen is. Hij of zij gebruikt hetzelfde masker als jij had tijdens je concert.' probeert Ethan me te zeggen. 

'Spraakvervorming. Dan ben je nog een grotere lafaard dan ik had gedacht.' sis ik woedend naar Anoniem. 

'Ik wil alleen maar mijn wraak, en dat zonder dat ik gearresteerd word.' Nog steeds klinkt er een jongensstem. 

'Oké. Laat Ethan gaan, hij heeft hier niks mee te maken.' probeer ik nog. Anoniem schud zijn of haar hoofd. 

'Nee nee nee. Ethan Black heeft hier alles mee te maken. Want hij mag eerst aan zijn "vriendinnetje" uit gaan leggen waarom hij contact had met mij, en waarom hij wilde weten wat ik over jou wist. Waarom hij geen vertrouwen in je had.' 

Mijn hart breekt bij die woorden. 

'Je had contact met dat.' zei ik beschuldigend naar Ethan. Hij sloeg zijn ogen neer, en dat vertelde me genoeg. 

Boos wendde ik mijn hoofd af. Hoe had ik kunnen denken dat het ooit goed zou gaan. 

'Vayenne! Ik wilde alleen maar zeker weten of ik je kon vertrouwen. Hij of zij of wat het dan ook is vertelde me dat hij of zij informatie had over jou. Ik wilde weten of je te vertrouwen was. Maar ik weet zelf ook dat het dom was.' probeert Ethan nog. 

Ik draai mijn hoofd weg van hem. 

'Hou op met praten. Het is genoeg.' zeg ik tegen hem voor de tranen in mijn ogen springen. 

Hij heeft me verraden