Remix a la nerd

21 Vayenne

A/n Jah, dat ben ik op de foto. En ja, er staat een groene lamp achter me.... Ik had mijn haar trouwens in een knot zitten toen ik die foto maakte, dus daarom dat het zo cool naar achteren zit XD. Ja, ik weet dat k er waarschijnlijk niet zo spectaculair uitzie, maar ja. Thats life.

Vayenne p.o.v.

Terwijl ik mijn adem onder controle probeer te houden loop ik met Ethan mee de hoek om. Daar gaan we stilstaan. Ik veeg zachtjes een verdwaalde traan weg.

'Gaat het.' vraagt hij bezorgt als we voetstappen horen wegsterven. Ik zie Ethans tas in de hoek liggen en besef me dan pas hoe gevaarlijk het is wat hij heeft gedaan voor mij. Hij heeft zijn anonieme identiteit bijna verraden voor mij. Als iemand hem had gezien!

'Ben je helemaal gek geworden om hier je identiteit te laten zien? Wie weet wie je gezien heeft.' fluister ik in paniek.

'Dat maakt me niks uit, gaat alles goed met je?' vraagt Ethan terwijl hij mijn schouders vast pakt en mijn blik doorboord met de zijne.

'Ja, nu gaat het wel goed. Ze wilden ons uit elkaar drijven Ethan. Je zag wat er net gebeurde. Een stomme roddel in een tijdschrift zou ons kunnen verwoesten.' fluister ik terwijl ik me tegen zijn borstkas aan druk. Ik hoor zijn hartslag door zijn shirt heen en word er iets rustiger van, maar ik ben nog steeds van slag.

'Shhh. Dat gaat niet gebeuren. Wij weten de waarheid toch? En ik vertrouw je Vayenne. Geloof me.' troost hij me zachtjes terwijl hij over mijn haar streelt.

'Zullen we gaan?' vraagt hij. Ik knik.

'Wat doen we met je tas?' vraag ik dan. Ethan gaat stil staan en haalt zijn schouders op.

'Ik kan hem wel even in mijn kluisje gooien, iedereen is toch naar de les en het is niet heel ver weg.' stelt hij voor. Ik knik, aangezien dat me een erg goed idee lijkt.

'Zorg wel dat niemand je ziet.' waarschuw ik hem terwijl hij zijn tas pakt. Hij knikt en loopt dan de gang door. Even blijf ik alleen staan, maar na een aantal minuutjes gewacht te hebben komt Ethan weer terug. Hij heeft een vreemde blik in zijn ogen, maar dat zal wel door het licht komen. Hij heeft in elk geval zijn tas niet meer in zijn handen en is nog niet achtervolgd door een gillende menigte tienermeisjes.

Dat hadden we namelijk echt niet kunnen gebruiken op dit moment.

'Ik heb Metias geapped dat hij mijn tas later op moet halen. Anders kan ik morgen niet naar school toe.' lacht hij.

'Ja, is goed. Zullen we nu echt gaan. Ik kan het hier geen seconde meer uithouden.' zucht ik. Ze wilde mijn relatie met Ethan verpesten. Ik ben echt blij dat Ethan met een goed plan is gekomen, anders had ik niet geweten wat er had kunnen gebeuren.

Iwan, ze wilden me met Iwan laten zoenen. Er foto's van nemen en die dan laten zien aan een tijdschrift. Een tijdschrift dat al roddels had gehoord dat ik het alleen voor de aandacht zou doen.

Iets wat nooit zou gebeuren. Ik zou dat natuurlijk nooit doen, dat heb ik van mijn vader geleerd. Je moet loyaal zijn, mensen moeten je kunnen vertrouwen. Ze moeten geen twijfels bij je hebben, ze moeten niet denken dat je iets achter hun rug om doet.

Behandel een ander zoals je zelf behandelt wilt worden.

Ethan en ik lopen de parkeerplaats op en stappen in Ethans auto. Met een zucht leg ik mijn hoofd tegen de zijkant van de auto terwijl Ethan de motor start.

'Vayenne, wat zeg je ervan dat wij eens even heel ouderwets koffie gaan drinken samen. En dan niet bij de starbucks, gewoon in een klein cafeetje in het midden van de stad.' vraagt Ethan me terwijl hij zijn hoofd met een kleine glimlach naar me draait.

'Dat klinkt geweldig.' zucht ik terwijl ik het knopje van de radio in duw. Al gauw klinkt er zacht een liedje op de achtergrond. Het is een oud liedje, maar het maakt ons niks uit. Ethan rijd zachtjes naar de stad en parkeert zijn auto dan. We stappen beide uit. Het is koud, omdat ik mijn jas ben vergeten mee te nemen, maar ik merk er niks van. Na een tijdje flink door te zijn gelopen komen we aan bij een klein cafeetje wat er heel gezellig uit ziet. We lopen er naar binnen en worden verwelkomd door warmte en het geluid van pratende mensen. De geur van koffie en appeltaart dringt mijn neus binnen en ik kijk nieuwsgierig rond. Een eikenhouten bar staat in de linkerhoek. Er zitten wat mensen aan barkrukken iets te eten of te drinken. Verder staan er overal tafeltjes met kleine zitzakken of stoelen. Er staan kleine kaarsjes op.

'Zullen we gaan zitten.' vraagt Ethan. Ik knik zachtjes terwijl ik Ethan achterna loop naar een tafeltje achterin de hoek. Ik neem plaats en Ethan gaat tegenover me zitten. Al gauw komt er een oudere man aan die onze bestelling komt opnemen. Ik bestel een cappuccino met chocoladetaart en Ethan besteld een koffie verkeerd met aardbeientaart. De man loopt weer weg en ik leg vermoeid mijn armen op tafel. Ethan pakt mijn hand vast en draait met zijn duim rondjes over mijn hand. Even later komt er een vrouw aangelopen die onze bestelling voor onze neus zette. Ethan betaalde gelijk en de vrouw liep weer weg. Ik pakte mijn vorkje en nam een klein stukje chocoladetaart. Ethan pakte zijn koffie en nam er een klein slokje van. Even zat ik te genieten van de chocoladetaart en van het geroezemoes op de achtergrond, tot Ethan de stilte verbreekt.

'Dit gaat heel raar klinken, maar Vayenne. Die roddels die dat tijdschrift vertellen. Zijn die waar?' vraagt hij terwijl hij naar zijn koffie kijkt, en vervolgens zijn blik op mij richt. Heeft hij nou twijfels in mij? Dankzij zo 'n stom tijdschrift.

'Ethan. Hoe kun je dat ook maar denken. Natuurlijk zijn die roddels niet waar! Ik zou zoiets nooit doen.' zeg ik waarna ik op de binnenkant van mijn wang bijt om mijn tranen binnen te houden. Hoe kan hij dat van mij denken.

'Sorry Vayenne. Ik wist wel dat je dat niet zou doen. Maar ik ken sommige sterren, waarvan de roddels wel waar waren. Die gingen achter de rug van hun verloofde met anderen. Ik wilde er gewoon zeker van zijn.' mompelt hij.

'Vertrouw me gewoon, Ethan. Ik zou zoiets nooit doen.' fluister ik waarna er een traan in mijn koffie drupt.