Possessive Playboy Book 1 (Completed) UNDER MAJOR EDITING

Chapter 41

Chapter 41

3rd person's POV

Binalibag ni Sean ang cellphone niya ng hindi niya makontak si Chelsea.

"Fvck!"

Kagabi pa kasi ito nawawala. 'Nung binalikan niya ito sa mesa wala na ito. Wala na din si Keil. Ayaw man niya isipin na magkasama silang dalawa pero hindi niya mapigilan.

"Chelsea. Where the fvck are you?" wala pa siyang tulog. Sobrang nag-aalala talaga siya kay Chelsea lalo na ngayong bumabagyo pa. nasuspende na din ang ulan dahil dun.

Umupo siya sa sofa at hinilamos ang kanyang mga kamay. Hindi na niya alam kung ano ang gagawin.

"Son!" hindi na siya nag-abala pang tingnan kung sino ang tumatawag sa kanya.

"What mom?!" inis niyang tanong.

"God! Son. Nawawala si Chelsea. Nawawala din si Keil. Hindi mo ba naisip na baka magkasama sila? Tapos ikaw tutunganga ka langa dito? Ano bang nangyayari sayo?!" bigla siyang tumayo at hinarap ang ina.

"Mom! Could you please shut the fvck up?! I'm really sick and tired of you. I'm tired of you manipulating me. Chelsea loves him, so does Keil. Can we just let them be?! Who we are to stop them--"

*PAK*

"Susuko kana?? Hindi kita pinalaking ganyan."

"I don't know you anymore."

"Anak para naman sayo tong ginagawa ko eh. Gusto ko lang na sumaya ka. Ayokong matulad ka sa akin."

"Mom, do you really think na sasaya ako pagkinasal kami? I will only hurt her feelings. And I don't want that to happen. So I've already made up my mind. The moment na bumalik na siya, I'll withdraw this damn arranged marriage." Matigas na pagkasabi ni Sean. Tinalikuran na niya ang kanyang ina at umakyat nan g hagdan.

"No Sean!! You can't do it!!"

Napatigil sa paglalakad si Sean. Nilingon ang kanyang ina saka ngumiti.

"I can mom. I can."

Keil's POV:

Kasalukuyan akong nagkakape ngayon dito sa sala ng bahay ni Aling Magda. Umuulan pa din. Kahit naman gusto kong dito na lang kami hindi pwde. Kailangang madala sa hospital si Chelsea. Baka lumala pa yung mga sugat niya.

"K-Keil.."

Si Chelsea!

Nilingon ko si siya. Patakbo ko siyang pinuntahan at inakay.

"Bakit bumangon kana? How do you feel? May sakit pa ba sayo?" umiling siya. Inakay ko siya papuntang upuan. Paika-ika parin siyang maglakad.

"Nagugutom kaba? May gusto kang kainin?" umiling lang siya.

"Nasan.. Nasan tayo Keil?" mahinahon niyang tanong sa akin.

"Hindi ko din alam kung nasaan na tayo eh. Pero nandito tayo ngayon sa bahay ni Aling magda. Siya yung tumulong sa atin nung naaksidente tayo."

"San siya?"

"Sabi niya pupunta lang siyang bayan. Makikibalita about daw dun sa bagyo."

Tumango lang siya. Pinaglalaruan ang kanyang mga daliri. Alam kong sinisii niya ang sarili niya kun bakit kami nandito.

"I-I'm sorry. Hindi ko sinasadya. Kasalanan kong lahat ng ito. Keil kasakanan ko." Nilapitan ko siya at pinunasan ang mga luha niya.

"It's not your fault Chelsea. No one wish for that to happen. Importante okay ka." Hindi pa din siya tumitigil sa pag-iyak kaya niyakap ko siya para pakalmahin.

Dahan-dahan niya akong itinulak. "Si Sean. Keil! Si Sean kailangan ko siyang makausap. Baka nag-aalala na siya. Baka hinahanap na tayo. Keil, kailangan ko talaga siyang makausap."

"Laging si Sean na lang ba?! Puro si Sean na lang ba? Ako 'yung nandito oh. Ako kasama 'yun mo! Kahit ilang ulit mo pa akong saktan, hinding hindi kita iiwanan. Chelsea kahit kunting oras o attention man lang malimusan ako. Buong buhay ko wala akong ginawa kundi ang lukuhin ang mga babae. Paglaruan ang mga babae. Paiyakin ang mga babae. So, if you are my sweet karma, I am very much willing to accept you, with all my heart. Pero kahit anong mangyari, hindi kita isusuko. Magkamatayan man.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Hinila ko siya palapit sa akin at siniil siya ng halik. Gusto kong iparamdam sa kanya na mahal ko siya. Mahal na mahal.

CHELSEA'S POV:

Ang bilis ng tibok ng puso ko habang hinahalikan niya ako. lahat ng sakit na naramdaman ko kanina ay biglang nawala nung lumapat ang mga labi niya sa akin. Hindi na namalayang tinatanggap ko na pala ang halik niya. Kusang gumalaw ang mga kamay ko papunta sa leeg siya.

Mahal na mahal kita. Sobra pa sa sobra Keil. Gusto kong sabihin. Pero wala akong lakas ng loob. Oras na sabihin ko sa kanyang mahal ko siya, oras na bumigay ako madaming tao ang masasaktan. Ayokong maging makasarili.

Pero sa ngayon dapat si Keil naman. Sobrang sobra na siyang nasasaktan. Kakayanin kong maging makasarili. Basta para sa kanya. Para kay Keil. Sasabihin ko na. sasabihin ko nang mahal ko din siya.

Tinapos na niya ang halik at diretsong nakatingin sa akin. Pinunasan niya ang mga luha ko. Hindi ko namalayang umiiyak na naman ako.

Idinikit niya ang noo niya sa noo ko habang nakapikit.

"Mahal na mahal kita Chelsea. Mahal na mahal." Halos pabulong niyang sabi.

"M-mahal din kita Keil. M-mahal na mahal."

Bigla siyang napadilat. Nakatingin lang siya sa akin. Tulala. Nanginginig ang mga labi niya. Hindi siya gumagalaw.

"K-keil..."

"The fuck Chelsea!" bigla naman akong kinabahan. Bakit? Hindi na niiya ba ako mahal? Agad?

"I-Im sorry." Nanginginig ang aking labi habang sinasabi 'yun. Napayuko na lang ako.

"Why are you saying sorry?"

"Kasi mahal din ki-"

"God! Hindi mo alam kung ganu ko katagal hinintay na sana mahalin mo din ako. na sana ako naman. I love you Chelsea. I love you so damn much!!"

"Ngayon hindi mo na kailangang maghintay."

"Talaga?? Talaga??" sabay kiliti sa akin.

"Ouch! Keil. Itigil mo nga yan."

"Sorry. Basta akin ka lang ha. Exclusively mine." Pagkasabi niya ay hinalikan niya ulit ako. hindi na ako tumutol. I love him. Saka na ko poproblemahin sialng lahat kapag naanjan na. sa ngayon si Keil muna.

*BAWAL KILIGIN OKAY? HAHAHA .. COMMENT NGA!