Η αγάπη δεν γνωρίζει από σύνορα #Wattys2016

Κεφάλαιο 26

Γιώργος

Σηκώνεται γρήγορα από το κρεβάτι και αρχίζει να αναζητεί το κινητό της ανάμεσα στη τσάντα της, οι κινήσεις της νευρικές, το βλέμμα της τρομαγμένο όπως την παρατηρώ καθισμένος πλέον στην άκρη του κρεβατιού. Φοβάται μήπως εκείνος ο άνδρας που μας είδε το είπε στον πατέρα της, απορώ με ορισμένα πράγματα... αφού νοιάζεται για τα παιδιά του γιατί δεν τα αφήνει να πάρουν μόνα τους τις δικές τους αποφάσεις, τα λάθη άλλωστε είναι δικά τους και το πλήρωμα των τιμημάτων επίσης.

Μόνο όταν αφήσει την ανάσα της ανακουφισμένη καταλαβαίνω πως δεν είναι ο πατέρας της στην άλλη γραμμή. Μιλάει στην γλώσσα της και από το όνομα που ακούω είναι η ξαδέρφη της που είδα δύο με τρεις φορές στη Ρόδο, πλησιάζει προς το κρεβάτι και μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο κάθεται... το χρώμα της είναι ακόμη χλωμό, μα η ταραχή της έχει χαθεί. Η παλάμη της αγκαλιάζει τη δική μου και ασυναίσθητα την σφίγγω... θέλω ίσως να της δώσω να κατανοήσει πως εγώ είμαι εδώ, ότι και αν χρειαστεί. Λίγο πριν τερματίσει την κλήση, χαμογελάει... και όταν αφήσει το τηλέφωνο επάνω στο κρεβάτι γυρίζει να με κοιτάξει.

«Τρόμαξα.» σχολιάζει περνώντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και πλησιάζοντας τα πρόσωπα μας.

«Όλα εντάξει;» την ρωτάω και γνέφει.

«Απλά, είναι νωρίς... και φοβάμαι.» παραδέχεται.

«Θέλω να ξέρεις πως ότι και αν είναι αυτό που υπάρχει μεταξύ μας, σε βλέπω σοβαρά.» παραδέχομαι με την σειρά μου...

«Είναι λάθος...» λέει και σαστίζω «...είναι όμως ένα σωστό λάθος το οποίο αξίζει να το ζήσουμε!» συνεχίζει, ζωγραφίζοντας στα χείλη της το χαμόγελο που λατρεύω πάνω της.

«Θα βρεθεί μια λύση και όλα θα πάρουν το δρόμο τους... το συντομότερο!» αυτό ήταν μια υπόσχεση που θα την τηρήσω.

«Πότε θα φύγεις;» με ρωτάει πλησιάζοντας με.

Γαμώτο, είναι χωρίς μπλούζα... ένας Θεός ξέρει πως κρατιέμαι.

«Αύριο το βράδυ.» απαντάω προσπαθώντας να επικεντρωθώ στα μάτια της.

«Και πότε θα έρθεις ξανά;» αναρωτιέται... με λύπη ορατή στην φωνή της.

«Δεν ξέρω πότε ακριβώς, θα φροντίσω όμως την περίοδο των γιορτών να βρίσκομαι εδώ... να εκμεταλλευτούμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται!» παραδέχομαι και χαμογελάει.

«Δεν θέλω να σε στερήσω από τους δικούς σου στις γιορτές...» σχολιάζει.

«Δεν θα βρίσκομαι κάπου που θα πλήττω...» χαμογελάω και με ακολουθεί.

«Στις 25 Δεκέμβρη έχω γενέθλια.» λέει.

«Θα φροντίσω να είμαι εδώ, να τα γιορτάσεις μαζί μου...»

«Αυτό είναι ένα θέμα...»

«Μη σκοτίζεσαι, θα βρούμε λύση!»

«Σε λίγο πρέπει να φύγω επίσης...»

«Ας εκμεταλλευτώ οπότε αυτό τον λίγο χρόνο που μου απέμεινε.»

«Αύριο τι ώρα θα σε δω;» την ρωτάω αφού είμαστε ήδη ντυμένοι και βρισκόμαστε στην είσοδο του ξενοδοχείου.

«Θα έρθω το πρωί, όπως σήμερα... αν δεν σε πειράζει.» απαντάει και χαμογελάω.

«Το καλύτερο πρωινό ξύπνημα.» παραδέχομαι αρπάζοντας την από το πρόσωπο και κλέβοντας της το οξυγόνο...

Οι μέρες περνούσαν, εξίσου και ο μήνας με τον Δεκέμβρη να πλησιάζει ολοένα και περισσότερο. Με την Ναζλί μιλούσαμε καθημερινά, πάντα φρόντιζα να την κάνω να γελάει για να ακούω το γλυκό της γέλιο... πάντα μου υπενθύμιζε πως κάθε μέρα στο σημειωματάριο της σβήνει τις ημερομηνίες προσμένοντας με να φτάσω. Μου θύμισε εμένα όταν βρισκόμουν στον στρατό, περιμένοντας είτε κάποια άδεια, είτε και την απόλυση μου! Η πτήση μου ήταν στις 23 Δεκέμβρη και μαζί με εμένα θα ερχόταν και ο Ερμής με τον Κωνσταντίνο... άλλωστε πάνω-κάτω έτσι ήταν και οι προηγούμενες γιορτές μου από τότε που ενηλικιώθηκα με τους φίλους μου, οι γονείς μου συνήθως από τότε που άνοιξα τα φτερά μου κανόνιζαν ολιγοήμερα ταξίδια ανά την Ευρώπη...

Και έφτασε η μεγάλη μέρα! Η πτήση είναι το βράδυ και εγώ βρίσκομαι σε μια υπερένταση... Πάει ένας μήνας και κάτι που έχω να την δω και ανυπομονώ να την σφίξω στην αγκαλιά μου, στο τηλέφωνο μου είπε και εκείνη την ανυπομονησία της. Χθες έκλεισε και η σχολή της και συνήθως βρίσκεται τις περισσότερες ώρες στο σπίτι, έχουν πάει και οι συγγενείς της από την Ρόδο για τις γιορτές και μου εκμυστηρεύτηκε πως τώρα που είναι και η ξαδέρφη της εκεί... είναι μια καλή δικαιολογία για να μένει περισσότερες ώρες μαζί μου, λέγοντας πως είναι μαζί της για καφέ, σινεμά, βόλτα και άλλα τέτοια.

Ο Ερμής με κοροϊδεύει και απορεί πως την πάτησα έτσι εγώ... Του απαντώ συνήθως πως θα έρθει και η σειρά του, απλά χρειάζεται να βρεθεί στον δρόμο του η κατάλληλη, σταυροκοπιέται κάθε φορά και μαζί με τον Κωνσταντίνο σκάμε στα γέλια με την φάτσα. Είναι τελικά ωραίο συναίσθημα να αγωνιάς να δεις κάποιον, να πεθαίνεις να βρεθείς κοντά του... να λησμονείς την αγκαλιά του και να παίρνεις οξυγόνο από τα χείλη του, αλλά και να ολοκληρώνεσαι όταν τον ανταμώνεις!

(Πλησιάζει η μεγάλη μέρα! Τα γενέθλια.

Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη.)