Η αγάπη δεν γνωρίζει από σύνορα #Wattys2016

Κεφάλαιο 1

Γιώργος

Το αεροπλάνο έχει απογειωθεί και το ταξίδι ξεκινάει.

Ρόδος, ένα ξακουστό και μαγευτικό νησί με αρκετή δημοτικότητα σε ξένους και ντόπιους τουρίστες. Χρόνια ήμουν σε πειρασμό να το επισκεφτώ πάντα όμως κάτι τύχαινε και όλο το ακύρωνα. Το φετινό καλοκαίρι όμως ήταν η τύχη με το μέρος μου! Ο πατέρας μου επιτέλους μου έδωσε την πολυπόθητη άδεια από την εταιρεία και επιτέλους θα ξεσκάσω λίγο.

Όχι ότι στην Αθήνα ήμουν κλειδαμπαρωμένος μέσα στο σπίτι και δεν γευόμουν την ζωή, αλλά πώς να το κάνουμε θα ήθελα να περάσω λίγες στιγμές αχαλίνωτου σεξ με τουρίστριες οι οποίες το επόμενο πρωί δεν θα στα πρήζουν και απλά θα σε αφήσουν στην ησυχία σου μιας και δεν θα της ξανά δεις.

«Μαλάκα τρελό γκομενάκι η αεροσυνοδός.» σχολιάζει ο Ερμής όταν από δίπλα μας περάσει η ξανθιά, γαλανομάτα και δίμετρη γυναίκα λικνίζοντας έντονα τους γοφούς της κάνοντας τα οπίσθια της άλλο τόσο ποθητά, από ότι ήδη είναι.

«Μόνο γκομενάρα; Πας στοίχημα ότι θα την πηδήξω στην τουαλέτα;» τον προκαλώ και γελάει λέγοντας πως αποκλείεται.

Πάντα έτσι την παθαίνει, ενώ ξέρει πως μπορώ να κάνω τα πάντα στην αρχή πάντα αμφιβάλει... να λοιπόν που τον ξανά προκαλώ!

«Κοίτα να μαθαίνεις κολλητέ.»

Ξελύνω την ζώνη μου και προχωρώ στον μικρό και στενό διάδρομο που οδηγεί προς την κατεύθυνση που η αεροσυνοδός οδηγήθηκε, όταν περάσω μέσα από τις διαχωριστικές κουρτίνες εκείνη και άλλες δύο αεροσυνοδοί μιλούν. Ξεροβήχω και η παρουσία μου γίνεται αισθητή, οι δύο κοκκινίζουν και αυτή που ενδιαφέρομαι με καρφώνει με την ματιά της.

«Η τουαλέτα;» ρωτάω κοιτώντας την προκλητικά.

«Να σας δείξω...» απαντάει με ένα χαμόγελο να απλώνεται στα χείλη της.

Οι άλλες δύο απλά χάνονται και δεν με νοιάζει επίσης. Δείχνοντας μου την πόρτα της μικρής τουαλέτας την σπρώχνω μέσα στον μικρό καμπινέ και την κολλάω πάνω στην κλειστή πλέον πόρτα. Ξεκουμπώνω το παντελόνι μου και από την πίσω τσέπη του παντελονιού μου βγάζω ένα προφυλακτικό, να είμαστε και προνοητικοί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου σκάσει γαμήσι...

Η όλη πράξη ήταν έντονη και γρήγορη, μόλις ολοκληρώσουμε αισθάνομαι ένα κύμα χαλάρωσης να με διαπερνάει. Αφαιρώ το προφυλακτικό και αφού το τυλίξω με μια χαρτοπετσέτα ώστε να κρυφτεί και να μην το δει κανείς το πετάω στον κάδο. Κουμπώνομαι και πλένω τα χέρια μου, η τύπισσα στρώνει την φούστα της καλύτερα πάνω της και ύστερα φτιάχνει τις ατίθασες τούφες οι οποίες έχουν ξεφύγει από τον στην τσίτα κότσο της.

«Γεια σου όμορφε.» γελάει όταν ανοίξω την πόρτα της τουαλέτας χαιρετώντας με.

Απομακρύνομαι δίχως να πω τίποτα, άλλωστε δεν υπάρχει και λόγος να με πιάσουν οι ευγένειες. Στην γυναίκα αν αρχίσεις το μπίρι, μπίρι μπορεί και να βρεθείς παντρεμένος και με δύο, τρία μούλικα παραδίπλα να σου ζαλίζουν... το κεφάλι βεβαίως, βεβαίως.

Όταν ξανά κάτσω στην θέση μου και κουμπώσω την ζώνη μου η ματιά μου τα ομολογεί όλα στον Ερμή ο οποίος γελάει συνωμοτικά. Με ακουμπάει στον ώμο και με αστείο, συγκινημένο ύφος σχολιάζει...

«Σε παραδέχομαι φίλε, το βράδυ στο Φαλιράκι κερνάω εγώ.»

«Μην τάσεις και πολλά μεγάλε, έχεις να κεράσεις και για την ήττα της Πανάθας σου...» τον τσιγκλάω και στριφογυρίζει τα μάτια του.

«Σκάσε μαλάκα, μην πιάνεις την θρησκεία  στο στόμα.» λέει και απλά το παραβλέπω.

«Εσύ Κωνσταντίνε γιατί δεν μας μιλάς;» ρωτάω τον τρίτο της παρέας ο οποίος μια ζωή ήταν το αντίθετο από εμάς.

«Και που έρχομαι μαζί σας πολύ είναι, απορώ πως κάνω παρέα με εσάς τόσα χρόνια... Είστε ανεκδιήγητοι.» λέει και το μπλα, μπλα, μπλα μου χαλάει την διάθεση.

«Ρε μούχλα, σταμάτα και ζήσε λίγο... Έτσι όπως κάνεις σαν μυξοπαρθένα με κάνεις να αμφιβάλω αν έχεις γαμήσει και ποτέ.» του λέω και κοιτάει έντρομα τριγύρω.

«Μην φωνάζεις, μας κοιτάνε.» λέει πειραγμένα «Και ναι έχω ολοκληρώσει σε σχέση, αλλά δεν είμαι σαν και εσάς να πηγαίνω με ότι έχει πόδια και στήθος μεγαλύτερο και από καρπούζια. Τις σέβομαι τις γυναίκες... όπως και εσείς θα έπρεπε να κάνετε και να μην τις ξεπετάτε σαν άχρηστο υλικό στο τέλος.» ο εξάψαλμος ενός φλώρου.

«Φίλε, δεν ζεις...»

«Φίλοι μου, εσείς δεν ζείτε.»

Αγνοώ το κήρυγμα και μετά από λίγο το αεροπλάνο προσγειώνεται. Η διαδικασία ύστερα δεν διαρκεί πολύ, μέχρι να φτάσουμε μέσα στο αεροδρόμιο του Διαγόρα, να πάρουμε τις αποσκευές μας και να βρούμε ένα ταξί μας παίρνει μόνο μισή ώρα. Ύστερα, ξεκινάμε για την Λίνδο όπου έχουμε κάνει κράτηση σε ξενοδοχείο.

Και οι διακοπές ξεκινούν... για να μας εκπλήξουν!

(Εμ, ο Γιώργος πραγματικά είναι το άλλο άκρο του Άρη μας... ο οποίος όπως και να το κάνουμε είναι τζέντλεμαν, αλλά τι να πεις... άμα ο άλλος θέλει να πηγαίνει με την μια και με την άλλη ας πάει, σιγά χεστήκαμε. :3

Ελπίζω να ψηφίσετε το κεφάλαιο και να σχολιάσετε...

Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη.)