Η αγάπη δεν γνωρίζει από σύνορα #Wattys2016

Κεφάλαιο 19

Γιώργος

Μόλις γύρισα στο ξενοδοχείο είπα με λίγα λόγια στον Κωνσταντίνο πως εξελίχθηκαν τα πράγματα, για έναν περίεργο λόγο μέσα μου... ή μάλλον όχι τόσο περίεργο αισθανόμουν χαρούμενος και συνέχεια χαμογελούσα. Αργά το απόγευμα προς βράδυ όμως η διάθεση μου έπεσε απότομα, ένας δυνατός πονοκέφαλος με έπιασε και κρύωνα... πράγμα πολύ κακό διότι εγώ κρυώνω μόνο όταν αρρωσταίνω. Ο πυρετός ανέβηκε απότομα, το θερμόμετρο έδειξε 38,9 και ο Κωνσταντίνος με λίγα λόγια έγινε η προσωπική μου νοσοκόμα...

Όλο το βράδυ την έβγαλα βήχοντας, παιδιαρίζοντας και μισοκοιμισμένος... ταλαιπώρησα και τον κολλητό μου ο οποίος περισσότερο την έβγαλε στο δικό μου δωμάτιο να κοιμάται στην πολυθρόνα από ότι στο δικό του, στην άνεση του κρεβατιού του. Γύρω στις οχτώ το πρωί με τα χίλια ζόρια άνοιξα τα μάτια μου, έβαλα μια φρυγανιά στο στόμα μου για να μην πιω το αντιπυρετικό νηστικός και ζήτησα μια μεγάλη χάρη από τον Κωνσταντίνο... βασικά δύο.

«Δεν το κάνω αυτό...» λέει σηκώνοντας αμυντικά τα χέρια του.

«Ποιο από τα δύο;» ζητάω διευκρίνιση.

«Και τα δύο...» στριφογυρίζω τα μάτια μου στην απάντηση του.

«Έλα ρε Κωνσταντίνε, που είναι το δύσκολο;» αναρωτιέμαι ανασηκώνοντας το κορμί μου... πω, πω το σώμα μου το αισθάνομαι ερείπιο.

«Μα είσαι σοβαρός; Να πάω στο μαγαζί που την είδαμε και χθες και να της ζητήσω να έρθει εδώ για να της μιλήσεις... και πες πως την βρίσκω λες να δεχθεί; Και αν δεν την βρω;» αναρωτιέται ο ίδιος και ξεφυσάω.

«Θα δεχθεί...» είμαι σίγουρος.

«Πως και τόσο σίγουρος;» ανασηκώνει το φρύδι του...

«Και αν δεν την βρω ξανά ρωτάω...» μου επισημαίνει.

«Ρώτα εκείνον τον κύριο που ήταν στο μαγαζί για εκείνη...» σχολιάζω.

«Σε ποια γλώσσα;» είναι ένα θέμα αυτό.

«Αμάν ρε Κωνσταντίνε, την καταστροφή φέρνεις...» λέω και σηκώνεται από την πολυθρόνα.

«Είναι και το άλλο που ζητάς... να πάω εγώ στα ραντεβού σου με τους προμηθευτές; Με ποια ιδιότητα;» αναρωτιέται κοιτώντας έξω από το παράθυρο.

«Γνώσεις έχεις, έξυπνος είσαι... είμαι σίγουρος πως θα επιλέξεις σωστά! Άλλωστε είμαι ράκος...» έλα ρε Κωστάκη τώρα.