Η αγάπη δεν γνωρίζει από σύνορα #Wattys2016

Κεφάλαιο 13

Γιώργος

Μέσα Οκτωβρίου και οι ζεστές μέρες που είχαμε συνηθίσει σιγά, σιγά μας αποχαιρετούν με τα πρωτοβρόχια να τις αντικαθιστούν. Οι ρυθμοί της ζωής μου έχουν αλλάξει αρκετά από τότε που γύρισα από την Ρόδο. Ο πατέρας μου αποφάσισε να αποσυρθεί από την προεδρική θέση κρατώντας όμως το μερίδιο των μετοχών του με εμένα και τον ξάδερφο μου Αλέξανδρο να είμαστε ακριβώς οι επόμενοι στο θέμα της διαδοχής. Το συμβούλιο μετά από ψηφοφορία με εξέλεξε επόμενο πρόεδρο της εταιρείας, αν και αυτό δυσανασχέτησε τον ξάδερφο μου, ο οποίος περίμενε με σιγουριά να ήταν εκείνος ο επόμενος πρόεδρος μιας και εγώ δεν έχω ούτε την γνώση, αλλά ούτε την εξυπνάδα που εκείνος κατέχει.

Με ''μισεί'' βασικά επειδή του είχα φάει μια γκόμενα παλιότερα και του έχει μείνει άχτι, αλλά πώς να το κάνουμε το κοριτσάκι είχε διαλέξει εμένα και ήταν και κινούμενη βόμβα πώς να της αντιστεκόμουν; Δίμετρη, ξανθιά, γαλανομάτα με κάτι πόδια ατελείωτα... Σουηδέζα ήταν αν θυμάμαι καλά και μου την είχε πέσει πριν καμία πενταετία στην Σκιάθο όπου είχαμε πάει μαζί με τον Αλέξανδρο αφού είχαμε στενές , ίσος και αδελφικές να έλεγα σχέσεις.

Θα κάνω μια πρόταση αυτές τις μέρες στο συμβούλιο όσον αφορά τους προμηθευτές δερμάτων μας. Από καιρό ήθελα να σταματήσω την συνεργασία μας με τον Λεμπέση, μάλιστα το είχα αναφέρει στον πατέρα μου μα εκείνος δίσταζε μιας και ήταν χρόνια φίλοι και συνέταιροι. Βλακείες, εδώ μιλάμε για καθαρή δουλειά και δεν παίζουν ρόλο οι φιλίες και τα χρόνια γνωριμίας... η ποιότητα που μας προμηθεύει τα τελευταία χρόνια έχει χαλάσει και τα υποδήματα που εξάγουμε στην αγορά παρόλο που είναι αρκετά καλά δεν παύουν να δυσανασχετούν ορισμένους πελάτες μας οι οποίοι έχουν περάσει και σε άλλες εταιρείες με εξίσου καλά υποδήματα.

Έχω κάνει ήδη μια έρευνα για καινούργιους προμηθευτές σε όλη την Ελλάδα, αλλά δεν έμεινα ικανοποιημένος και ζήτησα από την Ασπασία γραμματέα του πατέρα μου παλιά και δική μου τώρα, έμπειρη και αρκετά σωστή επαγγελματίας να κάνει και μια έρευνα στο εξωτερικό... ίσως να μας έρθει λίγο πιο ακριβά, είναι και η κρίση που μαστίζει στις μέρες μας όμως αν δεν πάρεις το ρίσκο δεν μπορείς και να ξέρεις άλλωστε.

Το κινητό μου χτυπάει και βλέπω τον αριθμό του Ερμή να αναγράφεται στην οθόνη. Να δεις που θα μου ζητήσει να βγούμε και απόψε... θα είναι και τέταρτη σερί βραδιά που του την χαλάω όμως δεν γίνεται διαφορετικά, την μια πνίγομαι στην δουλειά, την άλλη δεν έχω κέφια και απόψε είμαι καλεσμένος για δείπνο με τους γονείς μου σε κάποιους οικογενειακούς μας φίλους.

«Γεια σου Ερμή...» σηκώνοντας του λέω.

«Πες μου πως δεν μπορείς και απόψε;» ρωτάει και γελάω.

«Μάντης είσαι;» αστειεύομαι.

«Από τον Κωνσταντίνο το περίμενα να με δίνει τόσο στεγνά ρε φίλε, αλλά και εσύ;» παραπονιέται.

«Εμ, έχουμε και υποχρεώσεις φίλε...» ακουμπώντας την πλάτη της δερμάτινης καρέκλας λέω.

«Από τότε που γυρίσαμε από Ρόδο άλλαξες... ωρίμασες απότομα, δεν είσαι ο Γιώργος που ξέραμε εσύ. Καταρχήν πόσο καιρό έχεις να πηδήξεις γυναίκα;» μου τα ψέλνει κανονικότατα...

«Δεν άλλαξα, απλά έχω περισσότερες υποχρεώσεις από αυτές που είχα πριν... Και όσον αφορά το πόσο καιρό έχω να πηδήξω να ξέρεις πως δεν πάει πολύς καιρός...» στριφογυρίζω τα μάτια μου απαντώντας.

«Μπορεί να μην έχεις καιρό να πηδήξεις... αλλά δεν πηδάς πλέον καθημερινά όπως έκανες κάποτε...» σχολιάζει.

«Και τι φοβάσαι μην χαλάσει η φυσική μου φόρμα;» γελάω.

«Όχι, απλά αισθάνομαι πως εσύ και ο άλλος βάζετε μυαλό και εγώ είμαι ο μόνος τρελός της παρέας...» λέει και γελάω ξανά.

«Άσε ρε τρελέ...» λέω «...να σε κλείσω όμως γιατί έχω και δουλειά.» συνεχίζω.

«Άντε τα λέμε...»

Κοιτάζω τα σχέδια που μου έχει στείλει η ομάδα σχεδίασης υποδημάτων. Είναι προσεγμένα και κομψά, τα γυναικεία όπως και τα ανδρικά. Βέβαια, θα ήθελα να περάσουμε σε ένα άλλο πρότζεκτ λίγο πιο διαφορετικό από αυτό που ήδη πρεσβεύει η εταιρεία μας... να ξεφύγουμε από την ρουτίνα που μας ακολουθεί από τα χρόνια του παππού μου, όχι να χάσουμε την παράδοση βέβαια.

«Πέρνα Ασπασία...» λέω και περνάει μέσα.

«Αγόρι μου, σου έχω κάποια τηλέφωνα ξένων προμηθευτών...» αφήνει μια κόλλα Α4 με τηλέφωνα και ονόματα στο γραφείο επάνω.

«Σε ευχαριστώ πολύ Ασπασία μου, γρήγορη όπως πάντα...» χαμογελάω κοιτώντας τα τηλέφωνα.

«Την δουλειά μου κάνω παλικάρι μου. Πάντως οι καλύτερες κρητικές ήταν για προμηθευτές στην γειτονική Τουρκία, καλή ποιότητα και οικονομικά...»

«Χμ... και από ότι βλέπω έχεις κάνει εξονυχιστική έρευνα.» παραδέχομαι.

«Με χρειάζεσαι τίποτα άλλο;» ρωτάει.

«Όχι Ασπασία μου, μπορείς να πηγαίνεις...»

(Αχ Γιώργο... Το κεφάλαιο είναι fail, αλλά υγεία...

Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη.)