Η αγάπη δεν γνωρίζει από σύνορα #Wattys2016

Κεφάλαιο 5

Γιώργος

Φθαρμένο τζιν με σκισίματα, Ok!

Πουά πουκάμισο μαύρο-άσπρο, Ok!

Ποντική πουκάμισο, Ok!

Καφέ παπούτσια, Ok!

Διότι ή είσαι κοκέτης ή δεν είσαι...

Μόλις βγαίνω έξω από το μπάνιο με τυλιγμένη την λευκή πετσέτα γύρω από την μέση μου αραδιάζω πάνω στο κρεβάτι μια μεγάλη γκάμα ρούχων, όχι ότι δεν έχω ήδη αποφασίσει τι θα φορέσω, απλά μου αρέσει να βλέπω την πληθώρα ρούχων μου. Είμαι γνωστός άνδρας ο οποίος του αρέσει να περιποιείται στο έπακρο τον εαυτό του, μην τον αφήνει ατημέλητο διότι ότι και να λέμε... αυτό είναι που τραβάει τις γυναίκες σε εμάς, η εμφάνιση, αν και ορισμένες δεν το παραδέχονται λέγοντας πως ενδιαφέρονται για τον χαρακτήρα!

Μπαρούφες, δεν το λέω ρατσιστικά, άλλωστε ο καθένας κάνει ότι θέλει με το σώμα του, την εμφάνιση του τέλος πάντων, αλλά το μάτι μου δεν έχει πάρει καμία από όσες το υποστηρίζουν να κυκλοφορούν με κάποιον παραπάνω από το όριο κιλά, μπιμπίκια στα πρόσωπο μόνο και μόνο επειδή έχουν ωραίο και γλυκό χαρακτήρα... συνήθως αυτή η γκάμα ανδρών είναι εκείνη όπου κάθεται και ακούει τις βρισιές που ρίχνουν οι συγκεκριμένες τύπισσες σε εμάς που τις γλεντάμε...

Όταν φορέσω την επιλογή του συνόλου μου κοιτάζομαι για μια τελευταία φορά στον καθρέφτη, χτενίζω με τα ακροδάχτυλα μου τα μαλλιά μου και νομίζω πως είμαι έτοιμος για την πρώτη μου έξοδο στο νησί.

Κάθομαι στο πολυτελές σαλόνι του ξενοδοχείου περιμένοντας τον Ερμή να κατέβει μιας και ο Κωνσταντίνος το πρωί στην παραλία είπε πως δεν θα έρθει, είναι περασμένα μεσάνυχτα και ολόκληρη η σάλα είναι γεμάτη από κόσμο, λίγοι είναι αυτοί που οδηγούνται στα δωμάτια τους με τους περισσότερους να παραδίδουν τα κλειδιά τους και να ξεκινούν για την έξοδο τους.

Οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν, ο Ερμής σέρνει τον Κωνσταντίνο και χαμογελάω στην εικόνα τους. Ο μπαγάσας είχε δεν είχε τον έφερε σηκωτό. Φτάνουν σε εμένα και ξεκινάμε προς την πλατεία που όπως μας πληροφόρησε ένας ντόπιος ονομάζεται ''Σταυροί'' και σταθμεύονται τα περισσότερα αυτοκίνητα μιας και η είσοδος τους μέσα στην Λίνδο είναι αδύνατη...

Το ξενοδοχείο με την πλατεία δεν είναι μακριά, βγαίνοντας από το στενάκι είμαστε πάνω στην άσφαλτο με την θέα του χωριού στο πιάτο μας. Ακούω τον Ερμή να προτείνει να πάρουμε το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε, τον Κωνσταντίνο να διαφωνεί γιατί λέει πως σίγουρα εγώ και ο Ερμής θα γίνουμε λιώμα οπότε ένα ταξί θα μας βολέψει... και είμαι και εγώ που τους αγνοώ κοιτώντας τέσσερις τύπισσες απέναντι μας να μας κοιτάζουν προκλητικά... ίσως όχι και οι τέσσερις, η μια από αυτές μόλις κλείσω το μάτι στην μελαχρινή δίπλα της γυρίζει απότομα από την άλλη. Αστείο αυτό... συνήθως οι γυναίκες ανταποδίδουν με κάτι τέτοια.