Z wyglądu groźny, ostry, bądź też niedostępny. Tak spostrzegali go ludzie.
Ale prawda była inna. Potrafił być delikatny i czuły. Bał się ludzi. Był zagubiony w tym wielkim świecie.
Tą prawdę znałaś tylko ty. Długo pracowałaś na to, by Noiz ci zaufał.
Traktował cię jak przyjaciółkę, której może zaufać i powierzyć własne życie.
Zaś ty, czułaś do niego coś więcej niż zwykła przyjaźń. Przez pierwsze kilka miesięcy wmawiałaś samej sobie, że to tylko zauroczenie, które szybko minie.
Prawda była inna. Każda chwila z nim, każdy następny dzień... To wszystko sprawiło, że blondyn stał się twoim oczkiem w głowie.
Najważniejsze było dla ciebie jego szczęście. Jego uśmiech, który widywałaś tylko ty, był niezmiernie ważny.
- Noiz... Moglibyśmy porozmawiać? - Zapytałaś wchodząc do jego domu.
- O co chodzi? - Rzucił nie odrywając się od komputera.
- Ja... Noiz... Ciężko mi to powiedzieć...
- Co powiedzieć? - Wstał ze swojego miejsca i podszedł do ciebie.
-Kocham Cię, Noiz... -wyszeptałaś i spuściłaś głowę w lekkim zarzenowaniu.
-Wreszcie... - Westchnął przeczesując włosy.
-C-co wreszcie? - Stałaś lekko oszołomiona.
- Długo musiałem czekać aż mi to powiesz?
- Przepraszam... - Wymamrotałaś czując napływające do swoich oczu łzy.
- Głupia... Ja ciebie też - delikatnie sie uśmiechnął i przytulił cię do siebie lekko ucałowując twoje czoło. - No już, to nie powód do płaczu...
