That One Day 《Dutch One Direction fanfic》

Hoofdstuk 33

Hoe kon ik ooit zo stom zijn, dit had nooit moeten gebeuren. Met een bos bloemen loop ik een juwelierszaak binnen, bloemen vind ik niet genoeg om te geven, ik heb haar teveel pijn gedaan. Ze moet zien hoeveel ik van haar houdt.
'Kan ik je ergens mee helpen jongeman?' Een vrouw komt vragend naar me toe, twijfelend knik ik. Ik weet niet eens wat mijn meisje mooi vindt.
'Ik zoek iets wat heel mooi is, ik heb een hele grote fout gemaakt bij de liefde van mijn leven, en ik wil laten zien dat het niet mijn bedoeling was.'
Waarom vertel ik alle inhoud? Het kon korter. De vrouw loopt weg en komt even later terug met een paar doosjes.
'Ik heb deze hele mooie kettingen, kijk maar goed en hopelijk zit de goede erbij. De vrouw maakt de doosjes open, de eerste is een ketting met een hartje. Hij is wel heel mooi, maar ook weer te cliché. Ik bekijk de andere, totdat mikn ogen naar de laatste gaan. Het is een ketting met een vlinder. In de vleugels zitten er een paar diamantjes, dat is zeker weten de goede. 'Hoe uuhm duur is die?' De vrouw schrikt even, blijbaar is hij duur. 'Het maakt me niet uit hoe duur hij is, liefde gaat voor. En ik wil er wat in laten graferen als dat kan.' De vrouw knikt met een liefdevolle glimlach. Ik geef de woorden door.

'Zo jongeman kijk eens aan.' Ze geeft me een tasje waar de ketting inzit. 'Nog veel succes!' Ik geef haar een hand, met snelle passen loop ik naar mijn auto en rij richting het ziekenhuis. Zou ze al wakker zijn? Straks heb ik haar zo erg pijn gedaan dat ze niet meer wakker wordt, als ik daaraan denk krijg ik kriebels, ik moet positief blijven. Ghislaine is sterk!
Eenmaal bij het ziekenhuis loop ik naar haar kamer. Ik ben vannacht stiekem langsgweest wat niemand weet. Ik moest haar gewoon zien, ik mis haar. Met trillenden handen doe ik de klink naar beneden, bang voor wat ik aantref. Zuchtend doe ik de deur open en mijn ogen gaan gelijk naar haar, ze ligt nog steeds met haar ogen dicht. Ik pak een stoel die ik naast haar bed zet.

'Hey babe, wil je alsjeblieft snel wakker worden? Ik heb je enorm pijn gedaan, het spijt me daarvoor en ik wil het graag goedmaken.' De bos rozen leg ik op het kastje neer die naast haar bed staat, met trillende handen pak ik het doosje met de ketting. 'Ik heb wat voor je gekocht, daarmee wil ik laten zien hoeveel ik van je houd.' Ik maak het doosje open, haal de ketting eruit, en doe heel voorzichtig de ketting bij haar om. Als ik weer naar haar kijk ziet ze er nog mooier uit. 'Alsjeblieft wordt snel wakker, dan kan je zoen hoe mooi je nu bent.' Mijn woorden helpen niet, met een hangend hoofd loop ik weer weg. Ik besluit om naar het gezamenlijk huis te gaan.

Als ik thuis ben loop ik direct naar mijn kamer toe, de honger negerend. Ik wil helemaal niet meer eten, mijn meisje moet eerst wakker worden.
Morgenochtend ga ik zo vroeg mogelijk weer terug, ik wil erbij zijn als ze wakker wordt. Wat als ze vannacht wakker wordt? Dan ben ik er niet. Ik schud mijn hoofd, morgenvroeg ga ik weer.

Klein hoofdstuk, maar mijn telefoon is leeg :(